ما برای زندگی بهتر مـــیجنگیم!
عـــــــــــــــــــزیز آجیـــــــــــــــــکند
در هفته ای که گذشت اعتراضات کارگری در نقاط مختلف ایران چون آتش زیر خاکستر هر دم بیرون زد و موج آن فروکش نکرد .
شعارهایی از قبیل ” نان ، مسکن ، آزادی ، ” خط فقر ٥ میلیون ، ” فریاد فریاد از این همه بیداد ” ، ” حقوق ما ریالیه ، هزینه ها دلاریه ” ، سلامت و منزلت و معیشت ” حق ماست ، در اعتراضات روزهای اخیر از سوی کارگران طنیده شد و بروی پلاکاردهای دست کارگران نگاشته شده بودند .
تجمع بازنشستگان در مقابل مجلس، اعتصابات کارگران فولاد اهواز، اتحاد و اعتصاب کارگران هفت تپه، اعتراضات کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی عضو پروژه سپیدار،اعتصاب وتجمع کارگران کارخانه چوکا وشرکت جنگل شفارود،تجمع اعتراضی کارگران دکل ملی حفاری،اعتصاب کارگران در پتروشیمی مخازن سبز عسلویه،تجمع کارگران ذوب آهن مقابل ساختمان اداری توحید ذوب آهن، تنها گوشه کوچکی از فضای اعتراضی و فضای مبارزاتی در جامعه کارگری را در روزهای گذشته در ایران به نمایش میگذارد.
امروز سیاست های دولت و ابعاد گرانی، تورم، بیکاری، فقر و فلاکت و بی حقوقی هایی که به کارگران تحمیل شده است زمینه های عینی گسترش اعتراضات کارگری و برپائی یک جنبش عظیم مطالباتی را در ایران فراهم آورده است. عجز و درماندگی دولت سرمایه داری روحانی، هماننده همه دولتهای نماینده سرمایه داری در ایران، در پاسخگوئی به وضعیت معیشت کارگران و توده های تهیدست جامعه نیز به بستری برای تشدید نزاع های باندهای درون حاکمیت تبدیل شده است.
جایگاه تشکلهای دولتی در اعتراضات و اعتصابات اخیر
طبق تعریف تشکل های رسمی “کارگری” ظاهرا باید این تشکلها که زیر نامهای تشکلهای زرد مانند، خانه کارگر و اتحادیه های پیشکسوتان جامعه کارگری و کانون عالی شوراهای اسلامی کار، در فعالیت هستند، می بایست جانب کارگر در مبارزە علیە اجحافات کارفرمایان و دولت حامی آنان را گرفتە و از حق و حقوق کارگران در همە اشکال ممکن دفاع نمایند. اما رسمی و دولتی بودن، آنها را نە در جبهە کارگر، بلکە در جبهە کارفرمایان و دولت قرار دادە و عملا این تشکل ها بە مانعی در مقابل خواست و مطالبە کارگران و اعتراضات و مبارزات آنان قرار گرفتە اند.
نقش بازدارندە و مخرب چنین تشکلهایی در ممانعت از بالا رفتن سطح توقعات و انتظارات کارگران و در پایین نگە داشتن سطح معیشت کارگران جای تردیدی نیست و عملا نیز این تشکلها در این راستا قدم برداشته اند. این تشکلهای به اصطلاح کارگری در ایران ، در هر اعتراض و اعتصابی، نقش مخرب خود را به نمایش میگذارند. دولت روحانی در هر دو دوره از کابینه خود ، جان تازه ای به این تشکلها داده است تا بتواند آنها را بیشتر در خدمت دولت خود بگمارد و بکار گیرد.
با گسترش ابعاد و دامنە اعتراضات و مبارزات کارگری در هر دوره و در پیگیری از خواست و مطالباتشان، ضرورت فعال کردن این نوع تشکل ها برای مقابلە با این اعتراضات و مبارزات از درون در صفوف کارگران، برای جمهوری اسلامی اهمیت خاص پیدا میکند. بدون شک امروز نیز این تشکلها به همین امر بکار گرفته میشوند. در روز چهارشنبه دوم اسفند ١٣٩٦ در اعتراض کارگران و بازنشستگان تأمین اجتماعی در اعتراض به لایحه بودجه سال ٩٧ در برابر ساختمان قدیم مجلس همین نقش را بازی کردند.
اما از آنجا کە سرکوبگری دولتی نتوانستە است مانع جدی در گسترش اعتراضات کارگری گردد، تشکل های دولتی بار دیگر فعال شدە و بە جلوی صحنە مبارزات کارگری راندە شدەاند. آنها موظف شده اند کە همراە و همگام با سیاست سرکوب، مانع حرکات مستقل کارگری شوند و اعتراضات و مبارزات کارگران را تحت کنترل بگیرند. در واقع تشکل های دولتی تلاش دارند اعتراضات کارگران را بە سمتی هدایت کنند کە دولت برای تامین امنیت سرمایە و ملزمات لازم برای پیشبرد سیاست هایش مدنظر دارد.از اینرو این نوع تشکلها را نمی توان یک تشکل کارگری دانست بلکه بر عکس ضدکارگریند. مبارزه برای ایجاد تشکل های رزمنده و مستقل کارگری از مبارزه بر علیه نوکران و چماق به دستان رژیم که تحت عنوان خانه کارگر و شوراهای اسلامی دور هم جمعشان کرده اند، جدا نیست.
راه پس زدن تشکل های دولتی ایجاد تشکلهای مستقل از دولت است
در چنین دوره ای بیش از هر زمان دیگری ضرورت ایجاد تشکلهای کارگری-توده ای مستقل از دولت، و و برخورد فعالتر منتقدانه و افشاگرانه و آگاهگرانه فعالین، نهادها و تشکلهای کنونی کارگری علیه تشکلهای دولتی که به نام “کارگر” فعالیت دارند، احساس میشود. در غیاب چنین تلاشی و بدون حضور متشکل و متحد طبقه کارگر در پیشبرد مبارزه طبقاتی خود و طرح مطالباتش نه تنها راه پیشروی جنبش ما مقدور نمی گردد بلکه میدان بازی تشکلهای دست ساز جمهوری اسلامی برای پس زدن مبارزه رادیکال کارگری هموارتر میگردد. ایجاد وحدت در مطالبات و شعارها گام مقدم هر نوع تشکلیابی و قدرت مبارزاتی در هر مبارزه ای کارگری میباشد. مطالبات و شعارهای واحد به فعالین و پیشروان کارگری امکان می دهد تا روحیه همبستگی و آگاهی طبقاتی، تشکل پذیری و اعتماد بنفس و ایمان به قدرت طبقه کارگر را در میان کارگران بالا ببرد.
اکنون که همه کارگران با معضل دستمزدهای پایین تر از خط فقر، و اخراج و بیکارسازیهای گسترده روبرو هستند، اگر بتوانند در این زمینه ها شعار های واحدی را تثبیت کنند و همگام و همصدا برای به کرسی نشاندن حقدست ٥ میلیونی در سال ٩٧ اقدام کنند ، آنگاه اعتراض در هر مقطعی بر سر این خواست برحق آنها می تواند بصورت یک خواست عمومی و طبقاتی مطرح شود و کلیه کارگران را به دخالت در تثبیت این خواست و حمایت و همبستگی بیشتر برای مبارزه حول افزایش دستمزد ، در دوره کنونی به میدان کشاند. چنین تلآش و مبارزه و مطالبه ای میتواند به ایجاد تشکل های کارگری متعلق به خود کارگران منجر گردد اگر رهبران و فعالین پیشرو و سوسیالیست این جنبش به تحرک در بیایند و جانانه اقدام نمایند.
منبع: نشریه شماره ٣٧ سوسیالیسم امروز
www.simroz.org
٥ اسفند ١٣٩٦
٢٤-٢-٢٠١٨
