سازمان معلمان ایران در بیانیه ای که روز گذشته (پنجشنبه) منتشر کرد، نوشته است: طولانی شدن اعتصاب غذای اسماعیل عبدی دبیرکل سابق کانون صنفی معلمان ایران نه تنها موجب نگرانی خانواده ایشان و فرهنگیان شده است بلکه بخش بزرگی از جامعه ایران را هم نگران کرده است.
بیم تهدید جسمی و جانی این فعال صنفی که دوران حبس خود را می گذراند مساله ی کوچکی نیست که بی توجهی مسوولان قضایی و امنیتی را توجیه کند.
افکار عمومی و وجدان جامعه این پرسش را دارد که صرف نظر از کم و کیف پرونده قضایی و اتهامات ایشان چرا مسوولان مربوطه هیچ واکنشی را نشان نمی دهند؟ چرا حداقل بخاطر فرزندان و همسر ایشان و رفع نگرانی خانواده عبدی قدمی بر نمی دارند؟
سازمان معلمان ایران بعنوان یک تشکل معلمی که همواره مسایل صنفی را از منظر منافع ملی پی می گیرد، این بی تفاوتی و بی توجهی مسوولان قضایی و امنیتی را مغایر منافع ملی و امنیت عمومی دانسته و ضمن هشدار نسبت به پیامدهای فردی و خانوادگی برای جناب آقای عبدی از پیامدی اجتماعی این بی توجهی ابراز نگرانی می نماید.
خانواده بزرگ آموزش وپرورش کشورخواستار اتخاذ تدابیر پیشگیرانه و اقدامات مناسب در این راستا است.
اسماعیل عبدی معلم زندانی محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوین بیست و هفت روز است که در اعتصاب غذای اعتراضی به سر می برد. عبدی شب سه شنبه به علت افت فشار و درد شدید در ناحیه کلیه، به بهداری زندان اوین منتقل شد، همچنین صبح روز گذشته نیز به این بهداری منتقل شد. طبق معاینه پزشک، این زندانی دچار «نوسان فشار خون» است و لازم است توسط پزشک متخصص ویزیت شود، امکانی که تاکنون محقق نشده است.
کارکران، معلمان و فعالان اجتماعی نسبت به سلامتی وی هشدار می دهند. هشدارهایی که شنیده نمی شود. این هفته پانزده هزار معلم و فعال اجتماعی متنی را امضا کردند که خواهان آزادی اسماعیل عبدی شده است. این ۱۵۰۰۰ هزار امضا به قوه ی قضائیه و دفتر ریاست جمهوری تسلیم شده، اما واکنشی نسبت به آن نشان داده نشده است. همچنین سازمان معلمان ایران و جمعی از فعالین کارگری و اجتماعی نامه های جداگانه ای در مورد اعتصاب غذای اسماعیل عبدی و خطراتی که جان او را تهدید می کند منتشر کرده اند.
