اعتصاب سراسری رانندگان و کامیونداران در سراسر ایران که هنوز هم در اکثر شهرها و استانهای داخل کشور در جریان است ،در روز سه شنبه اول خرداد ماه سال ١٣٧٩ با شعار ” حق دادنی نیست بلکه گرفتنی است ” با اعلام یک فراخوان کوتاه از طرف سازماندگان این حرکت بزرگ و گسترده ، جرقه اش زده شد و به سرعت جاده ها و گوشه وکنار پارکینگها و میادین بزرگ ایران را فرا گرفت . وسعت و دامنه مشارکت رانندگان زحمتکش و کامیونداران تا حدی بود که همه طبقات مختلف جامعه ایران را تحت شعاع خود قرار داد و به موضوع اصلی روزنامه ها چه در داخل و چه در خارج تبدیل شد .
۶۰۳ حرکت اعتراضی رانندگان و کامیونداران در ۲۸۵ شهر ایران توانست حمایتهای داخلی و خارجی را به خود جلب کند و آنها را در مسیر اعتصاب و اعتراض خود همراه و پشتیبان خود کند . برای نمونه میتوان از فدراسیون جهانی حمل و نقل که نماینده بیش از ۱۹ میلیون کارگر صنعت حمل و نقل از ۱۴۰ کشور جهان است، نام برد. این فدراسیون در بیانه اش اعلام کرد که با رانندگان کامیون در ایران همبستگی کامل دارد. نوئل کوآرد، ریاست بخش حمل و نقل زمینی این فدراسیون، گفت: «رانندگان کامیون همراه با اغلب ایرانیان از اثرات تورم و افزایش قیمت‌ها رنج می‌برند و درآمد کافی برای اداره زندگی شان را ندارند.»
همچنین اتحادیه بین‌المللی رانندگان کامیون‌های باری آمریکای شمالی از کامیون داران اعتصابی ایران حمایت و پشتیبانی کرد. این اتحادیه که نماینده یک میلیون و ۴۰۰ هزار راننده کامیون‌های باربری در ایالات متحده و کانادا است با ارسال نامه‌ای خطاب به دفتر حفاظت منافع ایران در آمریکا، نوشته‌است که با برادران و خواهران اعتصابی خود در ایران ابراز همبستگی میکند.
ما در طول این مدت شاهد حمایتها و پشتیبانی دیگر مراکز کارگری و شرکتهای حمل و نقل در گوشه و کنار این کره خاکی در حمایت از اعتصاب گسترده رانندگان و کامیون داران در ایران بودیم .
با آغاز این اعتصاب و حرکتهای اعتراضی رانندگان و گسترش آن به بیش از ٢٨٥ شهر ، عملا ما شاهد رکورد جدیدی در اعتراضات و اعتصابات سراسری در ایران هستیم . رکوردی که توانست فصل دیگری از اعتراضات و اعتصابات را رو به قشرهای محروم و زحمتکش جامعه بگاشید.
معترضان این حرکت رانندگان زحمتکشی بودندکه در اعتراض به وخامت وضعیت معیشتی خود، پایین بودن کرایه بار، بالا بودن هزینه‌های لجستیکی و قسط‌های خودرو دست به اعتصاب زده اند و از حرکت و بارگیری خودداری کردند و خواهان رسیدن به خواستهای بر حق خود بودند .
شهرهایی که در روزها و هفته های گذشته اعتصابیون را در آغوش خود گرفت عبارت بودند از :
مهاباد، بوکان و ارومیه و سلماس در استان آذربایجان غربی، تبریز و مرند در استان آذربایجان شرقی، کنگاور در استان کرمانشاه، دهگلان و سنندج در استان کردستان، اصفهان، شهرضا، مبارکه، زرین شهر، لنجان، محمد آباد قهاباد و نوگوران، نجف آباد، کاشان، ورزنه، نائین، در استان اصفهان، ایوان در استان ایلام، مشهد، سبزوار، تربت جام، تربت حیدریه، فریمان، گناباد، کاریز تایباد، نیشابور، بجستان در استان خراسان رضوی، بجنورد، جاجرم، گرمه و شیروان در استان خراسان شمالی، بیرجند در استان خراسان جنوبی، شهر کرد و سفید دشت بروجن در استان چهار محال و بختیاری، باغملک، دزفول، آبادان، بهبهان، اندیمشک در استان خوزستان، زنجان در استان زنجان، خاش و زابل در استان سیستان و بلوچستان، شاهرود در استان سمنان، شیراز، آباده، ارسنجان، مرودشت، کوار، جهرم، سعادت شهر، زرین دشت، فسا و بیکدل در استان فارس، قزوین و ضیاء آباد در استان قزوین، زرند، بم، رفسنجان، سیرجان، کرمان و شهر بابک در استان کرمان، گنبد کاووس در استان گلستان، بندر انزلی در استان گیلان، ساری و نوشهر در استان مازندران، اراک و ساوه در استان مرکزی، بندر لنگه و بندرعباس در استان هرمزگان، شهر همدان در استان همدان، اردکان و محمد آباد در استان یزد و شهرستان بوشهر در استان بوشهر.
گرچه این اعتصاب نیز همانند اعتصابات دیگر اللخصوص اعتصابات اخیر در شهرهای کردستان از جمله شهر بانه ، با فشارو تهدیدات مقامات ریزو درشت جمهوری اسلامی روبه رو شد و در نظر داشت اعتصاب را به شکست بکشاند اما دیدیم که هیچ کدام از ترفندها و تهدیدات مستقیم و غیر مستقیم کارگزاران جمهوری اسلامی نتوانست ذره ای از اتحاد و همدلی شرکت کنندگان در اعتصاب سراسری را بکاهد و آنرا منجر به شکست کنند. اعتصابیون در طول روزهای گذشته بر خواستهای خود پای فشارده و روز به روز از موانعها پیشی گرفتند .
جمهوری اسلامی در اولین واکنششان نسبت به این اقدام رانندگان تلاش کردند با وعده و وعید‌های بی‌محتوا و فریب این اعتصاب را لغو کنند. اما این گام نخست مقامات جمهوری اسلامی در اولین روزهای خود به شکست کشانیده شد و اتحاد و همبستگی رانندگان توانست از این موانع نیز عبور کند و گسترش بیابد .
این بار مقامات جمهوری اسلامی خواستند از طریق مذاکره و نشستن با رانندگان و کامیون داران ودادن برخی امتیاز‌های جزیی مانند افزایش ۲۰درصدی کرایه حمل بار، اعتصاب را مهار کرده و آن را به پیچ و خم مذاکرات بی‌حاصل در ادارات حکومتی و مجلس بکشانند و موضوع را خاتمه اعلام کنند.
این طرح نیزبه شکست انجامید و اینبار مقامات جمهوری اسلامی در پی پیاده کردن سناریوی دیگر بر آمدند .
اعتصابیون با اتحاد و همدلی و حرکت خود توانستند روند عادی چرخ سرمایه را تا حدود زیادی مختل کنند که این خود نیز یک نبرد و یک پیروزیست که بر اساس یک رهبری درست پخته و کارامه شکل گرفته و سازمان یافته است . این نوع سازمان یافتگی و اتحاد و همبستگی رمزیست که در هر شرایط و هر زمانی میتواند متولد شود و میتواند به پیروزی بیانجامد .
پس چنین حرکاتی نیازمند رهبران دیگر در جنبش کارگری ، حضور زنان انقلابی و جوانان پرشور در همه عرصه های اجتماعیست تا بتواند سراسری تر شود و به عمر جمهوری اسلامی و سرمایداران پایانی بخشد .
