اعتراض هر روزه و هر لحظه وجود دارد، اما منظور از عدم تداوم اعتراضات گسترده ای است که در چند ماه اخیر چند بار اتفاق افتاده است وبعدا فروکش میکند. این ممکن است به عوامل زیادی بستگی داشته باشد، اما بنظر من نبود آینده روشن و آلترناتیو مورد قبول اکثریت جامعه یک علل پایدار در پراکندگی و خاموشی فوران خشم جامعه علیه حاکمیت سیاه اسلامی است. البته سرکوب وحشیانه نیز تاثیرات زیادی داشته است.
باید توجه داشت بر بستر اعتراض عمومی، در هر جامعه ای در نهایت بخشهای مختلف اعتراضاتی باید اهدف متفاوت و ریشه ی طبقاتی نیز داشته باشد، و بطور مشخص منافع طبقه ای خاص را نمایندگی کند. یعنی چون یک کارگر مخالف حکومت اسلامی است الزاما تا اخر پشت حرکتی که در برخی موارد سرش بیشتر به جای نامناسبی وصل است یا تحت تاثیر دیگر جریانات شبیه خود حاکمیت است راه نمیرود، حقش هم هست! تا جائی که به مبارزه جنبش ما بر میگردد در ایران این انسجام به علت ضعف تشکل یابی و اتحاد طبقه ی کارگر متاسفانه هنوز وجود دارد. به همین خاطڕ از همراه شدن با حرکتهای عمومی دیگر نیز با تامل رفتار میکند و بطور خود بخود دنبال دیگران صف نمیکشد.
یک مشکل عمومی دیگر ما در جامعه ایران بحران بی اعتمادی است. و با تداوم تحریم ها و عدم مهار تورم رکود و بیکاری فزاینده بر عمق این بی اعتمادی افزوده می شود. در اینجا منظور از بی اعتمادی فقط بی اعتمادی بین افراد نیست، نظر سنجی های موجود نشان از بیش از ٦٠ در صد بی اعتمادی به دیگران و اقدامهای نیروها و دولتها و اجتماع، ولو مثبت هم باشد، وجود دارد.این هم دقیقا انعکاسی از وجود یک حاکمیت ضد مردمی در چهار دهه است. اعتماد افراد به اداره کنندگان جامعه و اعتماد به مجموعه حکمرانی بسیار پایین است. حتی بحث این نیست که دولتمردان دروغ می گویند بحث این است برای کثیری از مردم که قصد تنظیم امور روز مره خود را دارند سیستم تدبیر و مدیریت جامعه غیر قابل اتکا و پیش بینی است و افراد نمی توانند اینده خود را با اطمینان و اعتماد به کارایی سیستم گره بزنند.
گسترش نا امیدی در جامعه نیز زیاد است امید اجتماعی مهمترین سرمایه برای حل ابر چالش های ایران از چالش بیکاری تا چالش اب و بحران زیست محیطی و چالش نظام حکومتی و غیره است. در شرایط فعلی یا در شرایط پس ازاعتراضات مساله مهم جامعه ایران گسترش نا امیدی است. بدین ترتیب مشکل درجه یک کشور ایران شناخت مشکلات ان نیست بلکه مانند مریضی است که پزشک درمان اورا تشخیص داده و نسخه انرا هم نوشته ولی خود مریض علاقه ای به خوردن دارو ندارد. جمهوری اسلامی به عنوان حافظ منافع سرمایه داران مثل بقیه دولتهای سرمایه داری مطیع و لااقل ساکت نگهداشتن طبقه کارگر و حفظ نیروی کار ارزان او را در راس وظایف خود قرار داده است. این رژیم چون از ابتدای تحمیل شدن به مردم ایران با امواجی از مبارزات کارگران و زنان تحت ستم و اقشار حق طلب رو برو شده، ابزار سرکوب مادی و معنوی را در اولویت نخست خود قرار داده است.
بگذار فعلااز بر شمردن مسائل متعدد گریبانگیر جامعه در اینجا پرهیز کنیم، اما نباید بتوانیم برای حل مشکل مهم سر راه مبارزات و اعتراضات کنونی بی تفاوت باقی بمانیم. از ترامپ تا خاندان رجوی و پهلوی پول و میدیای سنگین هزینه کرده اند که اوضاع مبهم مبارزاتی جاری را به سوی اهداف خود سمت و سو بدهند. اما ما سوسیالیستها و زنان و جوانان مبارز نباید چنین امکان و اجازه ای به آنها بدهیم. کار سختی است اما ممکن است اگر بتوانیم آن فضای بی اعتمادی و ترس و بی الترناتیوی را به فضای اعتماد و آلترناتیوی انقلابی و حضور عملی – سوسیالیستی مبدل سازیم.
منبع: شماره ٥٦ نشریه سوسیالیسم امروز
www.simroz.org
١٦ تیر ١٣٩٧
٧ ژوئیه ٢٠١٨
