مالکیت خصوصی در واقع استثمار فرد به جمع است. سرمایه با اختیار داشتن مالکیت و کنترل وساٸل تولید نیازمندیهای جامعه عملا در موقعیتی قرار دارد که هر زمان اراده کند می تواند این ابزار های نیازمندیهای جامعه را متوقف کند و به این اعتبار عملا تولید محصولات جامعه را به گروگان بگیرد، و در جامعه سرمایه داری تنها زمانی تولید صورت می گیرد که این تولیدات برای سرمایه تولید سود کنند. هدف از تولید در این جامعه نه رفع نیازمندیهای جامعه بلکه تولید سود و انباشت سرمایه است.
ما این اختیار برای به قهقرا بردن جامعه و کارگر را از سرمایه سلب می کنیم چون نیازمندیهای زندگی توده عظیم مردم به گروگان گرفته شده است. با اشتراکی کردن مالکیت ابزار تولید در جامعه خلاقیت و نوع آوری تولیدی و تکنولوژیک که با موانعهای سود پرستانه یک اقلیت سرمایه دارعاری از انسانیت مواجه است، ازمیان برده میشود.
ما خواهان لغو مالکیت انحصاری اقلیتی استثمارگر بر مقدرات جامعه هستیم. این مالکیتی است که منشا استثمار توده عظیم کارگر است این مالکیت و مناسباتی است که نیروی خلاقه کار را به کالایی تبدیل کرده است که هر زمان سودی برایش تولید کند به کار می گیرد در غیر اینصورت بیکار کرده و به گوشه ای از جامعه پر تاب می کند.
ما استثمار کارگر را دون شان انسان میدانیم خواهان نابودی ان هستیم و بدون لغو مالکیت خصوصی سرمایه بر وسایل تولید و توزیع محصولات در جامع تحقق چنین هدفی ممکن نیست. ما با اجتماعی کردن مالکیت بر ابزار تولید با قرار دادن کنترل این ابزار در دست نهاد های جامعه عملا جنبه مصیبت بار این مالکیت را از میان بر میداریم. ما میخواهیم به مناسبات اقتصادیی که در ان کار گر تنها برای ان زنده است که بر سود سرمایه بیفزاید و سرمایه انباشت کند و تا زمانی زنده است که مصالح سرمایه ایجاب کند پایان دهیم. ما سوسیالیست ها ی کارگری اعتراف می کنیم که خواهان لغو مالکیت خصوصی، استثمار گران بر وسایل تولید، و توزیع محصولات مورد نیاز جامعه هستیم.
حزب سوسیالیسست انقلابی ایران خواهان لغو مالکیت خصوصی بر وسایل و محصولات مورد نیاز جامعه و زندگی فردی انسانها است. حزب ما تاکید میکند که سرنگونی جمهوری اسلامی را مادام و بلاواسطه به پایان دادن به قدرت ظالمانه سرمایه داری و هر شکلی از ستم و نابرابری منجر نگردد، کارگران و زنان و جوانان تشنه آزادی و برابری و رفاه در مقابل مبارزه و هزینه ای که میکنند چیزی بدست نخواهند آورد. این هدف ممکن است اگر طبقه کارگر و جنبش آزادی زن و جوانان راهی که شاخه های مختلف راست و چپ بورژوائی در پوشش ” اتحاد مردم” و “انقلاب” و “سرنگونی”، اتحاد ایرانیان” و “همه باهم” هر روز و از نو مانند قیام سال ٥٧ آنرا جار میزنند، همراهی نکنند. پاسخ مثبت دادن به این سیاستها، اقدامی داوطلبانه به سوی قهقرا رفتن است نه پیروزی بر جمهوی اسلامی و لغو کار مزدی و مالکیت خصوصی و آزادی و برابری و امنیت و رفاه همگانی!
راه رهائی واقعی از مسیر سیاستهای پیشرو سوسیالیستی طبقه کارگر و پیوستن به حزب سوسیالیست انقلابی ایران به مثابه حزب واقعی و راستین آن طبقه و جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی در ایران میگذرد.
منبع: شماره ٦٠ نشریه سوسیالیسم امروز
١٣ مرداد ١٣٩٧
٤ اوت ٢٠١٨
www.simroz.org
