شماری از زنان و دختران فعال مدنی درافغانستان، با راه اندازی کارزاری در شبکه های اجتماعی، زیرنام « نام من کجاست؟» سعی کرده اند تا تابوی پنهان سازی نام زنان ودختران ازسوی مردان خانواده دربیرون ازخانه را بشکنند و درپی آن شده اند که هویت زنان در جامعه باید با گرفتن نام شان مشخص گردد.
در جامعه سنتی افغانستان بردن نام زنان در خیلی از مناطق این کشور “ننگ و عار” دانسته می‌شود. رشد آموزش و رفتن دختران و زنان به مراکز آموزشی در این کشور اکنون باعث شده که زنان کم‌کم مبارزه برای گرفتن حقوق خود در بخش‌های مختلف را آغاز کنند.
با گذشت ۱۷ سال از زمان سقوط گروه طالبان تا حال که بدترین دوران برای زنان افغانستان پنداشته می‌شود، با تمام تلاش‌هایی‌که برای حضور و بازگشت مجدد زنان به صحنه عمومی شده، هنوز هم زنان غایب بزرگ در جامعه افغانستان تلقی می‌شوند.
متاسفانه زنان افغانستان تاریخ بی نام و نشانی دارند که رد پای تاریخی آن به گذشته نه چندان دور یعنی حضور ملکه ثریا در سال ۱۹۱۹ برمی گردد که با اتخاذ رسمی لقب ملکه توانست بنیانگذار کارهای رسمی و ایجاد اشتغال برای برخی از زنان در بیرون از خانه باشد و با تاسیس مکتب های دخترانه زمینه ی حضور دختران را در بیرون از خانه به صورت رسمی مساعد ساخت ولی همچنان این حلقه مختص اشراف زادگان و در کابل باقی ماند.
با تغییر حکومت همه ی آن دست آوردها هم از بین رفت و بیش از یک دهه ما شاهد سکوت حکومت و جامعه در مورد حضور اجتماعی زنان پس از دوره ی امانی هستیم.
تاریخ نشان می دهد که در تمام دوره های حکومتی نگاه به نقش زنان همچنان در درجه دوم اهمیت قرار دارد و زبان عرفی مردانه همچنان سخنگو بوده است.
هدف اساسی ایجاد این جنبش مبارزه با تابوی «نبردن اسم زن در افغانستان» و مبارزه علیه باور‌هایی که زن را به عنوان یک شخصیت وابسته و نه مستقل شناسانی میکند و او را از طبیعی‌ترین حق‌اش محروم میکند، خوانده شده است.
این کمپین از اوایل هفته جاری آغاز شده و شمار زیادی از مردان نیز از این کارزار حمایت کرده‌اند.
