لقمان مهری
امپریالیسم امریکا اصلی ترین نیروی ضدانقلابی در جهان است…
متاسفانه رهبران بورژوایی دوحزب اصلی در کردستان عراق با چشم انداز تماما ناسیونالیستی وتنهابرپایه منافع حزبی بدون پشتیبانی کارگران وزحمتکشان جامعه قادربه تکامل یک استراتژی طبقاتی برای مبارزه نیستند و امپریالیسم امریکا نیز بنا بر خصلت همیشگی خوداز مبارزه ملت کورد برای اهداف تبلیغاتی در منطقه علیه حکومت مرکزی استفاده میکند واین نهایت ساده لوحی رهبران بورژوازی کورد است که از امریکا انتظار حمایت از خواسته های خود را داشته باشند . واگر هم حمایتی در کار باشد و مجبور به پذیرش این خواسته باشند در نهایت با این استراتژی به دست نشانده این قدرتها بدل خواهند شد … مگر اینکه در پروسه رفراندوم مردم ، خود نقش اصلی را بازی کنند و نگذارند که ناسیونالیسم حزبی نقشی را ایفا کند که بدون شک چنین اقدامی فقط با همبستگی تمام اقشار جامعه یعنی کارگران وزحمتکشان میسر خواهد شد . که شوراهای مردمی رو جایگزین قدرت احزاب بکنند. که در این صورت استقلال کردستان میتواند الترناتیوی برای کل خاورمیانه باشد . در غیر این صورت جنگی تمام عیار از طرف دشمنان آغاز خواهد شد که می تواند فاجعه آفرین باشد .در چنین شرایطی این اتحاد و همبستگی میان توده های کارگرو زحمتکش است که می تواند ضامن موفقیت هایشان باشد.
اقدامات و خیانتهای کشورهایی چون فرانسه وبریتانیا به عنوان دو ابرقدرت در سطح جهان و به خصوص در خاورمیانه علیه کوردها در قرارد اد موسوم به “لوزان ” ، از یکسو و همچنین اقدام آمریکا برای زیر فشار قرار دادن کشور یونان مبنی بر تحویل اوجالان به کشور ترکیه می تواند دلایل روشنی برای این مسایل باشد و بی شک هم بر همگان روشن است …
آمریکا از یکسو راه را برای حمله ترکیه به خاک عراق برای کشتن مبارزان کورد باز میکند وچراغ سبز نشان میدهد. از سویی دیگر از مبارزات کردستان عراق حمایت ناچیزی به همان دلیلی که در بالا ذکر شدانجام میدهدواین نهایت دوروویی وکثافت کاری را می توان از کارها و اقدامات امپریالیسم جهانی بر شمرد
کوردها نباید و نخواهند توانست اعتمادی به چنین قدرتهایی داشته باشند . آنها هنوز هم به طور علنی از رفراندوم حمایت نکرده اند . دلیلش هم واضح است پس هر گونه کمک خواستن از بورژوازی برای رفع ستم ملی بر کوردها کاری عبث خواهد بود . بدون یک چشم انداز بین المللی وطبقاتی خطر ناسیونالیسم برای همیشه باقی خواهد ماند همان خطری که متاسفانه در حال حاضر گریبانگیر کوردهای عراق وترکیه وسوریه شده است ..
مبارزه در خاورمیانه به دلیل سرکوب مردم توسط رژیمهایشان ، باید مبارزه برای ساختن احزاب واقعی کارگری در تمام این کشورها برای اتحاد همه کارگران و زحمتکشان برای رسیدن به سوسیالیسم باشد.
چشم انداز ما باید ازمبارزه ی سراسری ولو طبقاتی نشات بگیرد تنها در این حالت است که کوردها میتوانند به خواسته های ملی خود برسند . همانند انقلاب اکتبر و خیزش مردم ایران در انقلاب سال 1357 علیه رژیم سلطنتی که شرایط را برای کوردها فراهم آورد اما متاسفانه عدم یک حزب کارگری واقعی و توده ای چنین فرصتی را برای کردها مهیا نکرد تا بتوانند قدرت را در دست گیرند.
لازم به ذکر است که شرایط کردستان عراق متمایز است ودیگه هیچ امیدی به مبارزه سراسری تقریبا وجود ندارد وکورها فقط یک گزینه پیش رو دارند و آنهم تعیین سرنوشت خود به دست خویش است که همچنانکه گفته شد در پروسه رفراندوم مردم کردستان باید ضمن تعیین سرنوشت خود تکلیف خود را نیز با بورژوازی حزبی حاکم روشن کنند. تنها در این صورت است که رفراندوم واستقلال کردستان میتواند نقطه عطفی برای سایر ملل تحت ستم باشد.
به امید آنروز
