آذر کیمیا
میخواهم در باره فعالیت حزبی حرف بزنم که به زودی اعلام موجودیت میکند و و وظایف جدیدی را روبروی ما و جامعه قرارمیدهد. وظایفی که همواره در مقابل ما و جامعه قرار گرفته بود اکنون بطور روزمره و متشکل در دستور تک تک ما قرار خواهد گرفت. همچنانکه در سند “مصافها و اولویتها”ی پیشنهادی به کنفرانس موسس آمده این مبارزه و این حزب به فعال و کادر و رهبر و مبارزین بسیار جدی و صادقی نیازمند است. دوران فعالیت به روال سابق احزاب سنتی و هراسان از آمدن به میدان عمل مبارزه به پایان رسیده است.اکنون کار بسیار بزرگ و اما شدنی پیش رو داریم. باید تعهدات مشترکی در قبال انها بپذیریم. لازم است توافق کنیم که چگونه میخواهیم با این مسایل رو برو شویم. ما باید انتظارات جدیدی از خودمان و کارمان و حزبمان بوجود بیاوریم. هم باید پا به عرصه های جدیدی بگذاریم و هم شتاب فعالیت و تحرک خود را بیشتر کنیم چون مسائل بیرون ما نیز شتاب گرفته اند. باید دامنه و ابعاد فعالیت خود را به مراتب وسعت بدهیم. اگر بناست مالکیت خصوصی و نظام کار مزدی را بر اندازیم و اگر قرار است آزادی زن و ازادی کل جامعه ایران را به عنوان آرمانها و خواسته های خودمان اعلام کنیم و جامه عمل بپوشانیم باید با تمام قدرت همدل و متحد و پرکار به میدان بیایم.از انسانهای واقعی و مسئول و با چهره و سیمای سیاسی خودجلوی جامعه قرار بگیریم و فراخوا نمان را به جامعه و به کل طبقه کارگر اعلام کنیم.
چرا درایران احزاب جدی و نیرومندی برای پایان دادن به مشقتهای بی پایان و استبداد نتوانسته به وجود بیاید و یا به فعالیت موثر ادامه بدهد؟ حتی به نظر میرسد که اساسا مردم خیلی اصرار و یا علا قه ای به رفتار حزبی دارند؟! منشا انرا نباید درعدم زمینه سیاسی و اجتماعی و یا عدم کنجایش به وجود آوردن احزاب نیرومند جستجو کرد، که در وجود سیاستهای هدفمند و سرکوب هدفمند طبقه حاکمه ، سرمایه داران و دولت اسلامی از یکسو و از سوی دیگر از وجود تجربه شکست خود احزاب تا کنونی دانست که در کشمکش و مشقات جامعه غایب و به این این مبارزه نامربوط هستند. که از درون جامعه بیرون نیامدند، برای آزادی و برابری تلاش بسیار جدی نکرده اند و برایش هم هزینه نمی کنند. همه اش در میدان بازی حاکمیت سر گرم مبارزه هستند. اپوزسیون ناتوان بوده از ایجاد یک صف متحد. توان رودروئی با اوضاع را ندارند. در جامعه ما وجود آنها را حس نمیکنیم. این مجموعه عوامل باعث ترس و عقب نشین و نا آمادگی در جامعه برای تداوم مبارزه ومتحزب شدن کارگران و زنان و جوانان و مردم محروم شده است. اقدام کنونی ما برای ایجاد یک حزب نوین و سیاسی و مسئول و مبارز درست برای ایجاد تحول در این شرایط نامطلوب است.
حزب که تشکیل می دهیم ،چنانکه بارها نیز تاکید شده است، باید نقطه مقابل این اوضاع و یک حزب درگیر، رزمنده و متفاوت با احزاب دیگر باشد. متاسفانه بنا به دلالی که گفته شد فرهنگ سیاسی و اجتما ی بیشتر ما ایرانیان اکنون خیلی مناسب با رفتار سیاسی حزبی نیست، تک رو و فرد محور هستیم و مزاج اجتماعی خیلی مساعدی برای فعالیت های گروهی و دسته جمعی نداریم، بخشی از ما مردم به فکر مصالح و منافع فردی هستیم تا مصالح و منافع جمعی. این واقعیت نیز ریشه در فرهنگ غالب و سیسم اعمال شده ضد کار جمعی و سیستم فرد محور و سیستم استبدادی است که بر جوامع ما حکمفرما شده است.
حزب ما آگاه است که شرایط کنونی اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی ناسالم تحمیل شده در جامعه ایران مسبب افزایش جرم و جنایت است. حزب ما از کارگران و مردم مترقی سراسر کشور میخواهد که حرکتهای پراکنده خود را مجهز به هماهنک سازی و سازماندهی درونی کرده و با قدرت در صحنه حضور یابند. رژیم ضد کارگر، ضد زن، ضد آزادی جمهوری اسلامی تا زمانی که چنین قدرتی در مقابل خود نبیند چه در صحنه کارخانه و چه در کف خیابانها هیچ “امتیازی” نخواهد داد. بدون تغییر تناسب قوای کنونی و به میدان آمدنمان نه میتوان چنین نظامی را وادار به عقب نشینی اش کرد و نه قادر خواهیم بود مردم را به طرف سرنگونی این دستگاه مخوف و قرون وسطی هدایت کنیم .
پیوستن به این حزب در حال تاسیس و همراه شدن با سیاستهای درست و اصولی و واقعبینانه و انقلابی که تا این لحظه انتشار پیدا کرده است، گام مهم و نخست در جهت پیشروی به سوی اهداف فوق است. از همه درخواست می کنم به این حزب رادیکال و سوسیالیستی بپوندند! برای کنفرانس موسس حزب و رفقای دست اندکار آرزوی موفقیت میکنم.
زنده باد حزب انقلابی! زنده باد سوسیالیزم
٢٣ مرداد ٩٦
