ناصر ذیجی
با توجه به اینکه جوانان در ایران و در دیگر جوامع جزسرمایه و آینده هر جامعه و کشوری محسوب میشوند، دارای استعداد و قدرت فکری و جسمی خوبی هستند، چنانچه به درستی از آن ظرفیتها در مسیر مثبت تر و ساختن یک جامعه بهتر در ایران به درستی بهر گرفته شود، میتوان در عرض حداکثر یک فاصله زمانی ده ساله بزرگترین تحول سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و پیشرفت دانش و علم و تکنولوژی در جامعه را شاهد بود. اما متاسفانه امروز در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی این ظرفیتها برعکس در جهت جنگ و بسیج پروری و آخوند سازی و تحمیل اعتیاد و بیکاری و یاس و بدبختی مورد توجه قرار گرفته و میگیرد.
به میدان آمدن نسل جوان علیه چنین حکومتی که از هر نظر ضد نیاز و آمیال جوانان است بنظر من قدم اول و وظیفه هر جوانی است که اندکی به حقیقت و آینده بهتر و آزادی و برابری پی برده باشد. ما همیشه اینرا تجربه کرده ایم که از هیچ نظری با این حاکمیت نتوانسته ایم همسو باشیم، همیشه با هم در حال جنگ بوده و هستیم، در رابطه با کار، ازدواج، عشق و عواطف انسانی مان و نامربوطی دروس و فرهنگ و روزه خوانی های دینی با زندگی طبیعی نسل جوان و همینطور زورگوئی و قلدری و سرکوب های دولتی ووو، همه و همه میدانهای جنگ و کشمکش ما بوده از روزی که ما این رژیم را شناخته ایم.
امروز در ایران آماده ترین و بهترین نسل برای مبارزه علیه این رژِیم خونخوار جوانان هستند که از طریق راههای مختلفی میتوان هر چه بهتر به مبارزه خود سمت و سو بدهند. بطورعادی ما در دوره نوجوانی و جوانی به تفریح، ورزش، تحصیل، جشن، سفر، در پارک و سیمنا و کوهنوردی بودن وغیره را وقتی دوست داریم که براستی بطور مختلط جوان دختر و پسر با هم باشیم، به ویژه در دوارن قبل از ازدواج کردن و بسیار هم طبیعی است از نظر فرهنگ و عرف انسانی و زندگی در چنین سنینی. اما این رژیم با هر چیزی که طبیعی و بخشی از نیاز انسانی و شادی و خوشی ما باشد مشکل دارد و اجازه نمی دهد. سینه زنی و قمه زنی و شکافتن وحشیانه سر کودکان در ماه محرم شان را برای ما نوجوانان و جوانان به عنوان وظیفه و فرهنگ تعریف کرده اند. در نتیجه اینها میدان جدی مبارزه مشترک جوانان دختر و پسر با رژیم است. در زمینه های دیگری نیز مانند وجود بیکاری، فقر و نبود امکانات مادی، حتی بعداز پایان تحصیل و تشکیل خانواده، و سر آنجام در بعد سیاسی و آزادیهای سیاسی و اجتماعی نیز وقتی برای مثال بحث اعدام وچوبه دار در جریان است، تعقیب و آزار و مزاحمتها در خیابان و پارکها از طرف نیروی انتظامی اتفاق می افتد، یا اعتراضآع عمومی مانند دفاع از زندانیان سیاسی یا موضوع کشتار کولبران مطرح است، ، یا زورگوئی و فریب و بسیج گیری هست، فشار و قلدری و مزاحمتهای که ماموران انتظامی پیش میکشند،و کلا نبود آزادیهای سیاسی و فرهنگی و غیره، اینها همه میدانهای واقعی مبارزه جوانان است که میتوانند نقش افرینی کنند و نقش یک عنصر مبارز برای خواد قائل شوند. علیه اعدام و اعتیاد و نابرابری های جنسیتی و دها موضع دیگر معترض باشند و بدین طریق مسیر ایجاد تحرک مبارزاتی در جامعه برای کنار زدن رژیمی که هر روز و هر ماه و سال مانع پیشرفت جامعه و امنیت و رفاه و آسایش مردم و جوانان است، میتوانیم نقش مبارزاتی و سرنگونی طلبانه را ایفا کنیم. این مسائل همه مثل زنجیروار به هم متصل و مکمل هستند برای تداوم و گسترش یک مبارزه انقلابی و مترقی نسل جوان علیه استبداد، و علیه رژیمی که جز بسیج و مزدور گرفتن و فرستادن به جنگ و روزه خوانی و طلبه تولید کردنها برنامه و بودجه دیگری برای نسل جوان ندارد.
برای سازمان دادن نیرو و انرژی عظیم نسل جوان علیه رژیم یکی از راهها اگاه سازی مردم و جوانان هست. اگاه سازی جوانان بدین معنا که جمهوری جنایتکار اسلامی با توجه به اینکه کمبود کار و درامد هست مردم را به سوی بسیج شدن و کشاندنشان به کار مزدوری و خود فروشی سوق میدهد. یکی از سیاستهای این رژیم این است که مردم را گرسنه نگه دارد تا ازین طرق بتواند جوانان را مجبور کند برای امرار معاش خود و خانواده اش به هر کار خفت آوری تن بدهد، با فروش مواد مخدر می خواهد اراده و پتانسیل مبارزاتی نسل جوان را به خاکستر تبدیل کنند. یا با با این روشها نیروی بسیج جمع کنند و چندر قاز پولی به مردم بدهد تا از گرسنگی نمیرند. باید روشنگری کرد که نسل جوان به این طرحهای رژیم تن ندهند علیه آن به مقابله برخیزند.
وظیفه ما جوانان آزادیخواه و سوسیالیست این است نه تنها کل تصویر و سیاستهای رژیم را بشناسیم، نه تنها خود نباید فریب ترفند های رژیم را بخوریم، برعکس نسل جوان را به واقعیتها باید آگاه نموده و آنها را به سوی مبارزه عملی و شجاعانه علیه رژیمی که زندگی را برای همه از جمله جوانان درد آور و دشوار نموده تشویق نماییم. لازم است یک حرکت انقلابی سازمان دهیم تا هرچه بیشترو بهتر علیه این رژیم مبارزه کنیم و صدای آزادی و سوسیالیسم را به گوش تمام مردم برسانیم. در نتیجه در مرحله اول باید از طریق رسانه های اجتماعی مانند فیس بوک و هزاران برنامه دنیای مجازی بتوانیم مردم را اگاه کنیم و یا از طریق افراد ازایخواه برابری طلبی که در داخل ایران هستند میتوان همین کار را کرد، البته با پخش اعلامیه ها و تراکتهای حزب در خانه های مردم و جمع کردن جوانان در گروهای مختلف برای مبارزه علیه رژِیم. کلوبهای تفریحی و ورزشی و مدارس و دانشگاها و جوانان در محلات شهر و روستاها مساعد ترین مکانها برای خود سازماندهی و پیوستن به مبارزه مترقی و انقلابی علیه جمهوری اسلامی و سیاستهای آن میباشد. راه دیگری که برای نقش آفرینی جوانان بنظر میرسد این است که خود را درگیر کنند با مبارزه که هر روز در تمام شهرهای ایران از طریق اعتصاب و اعتراضات کارگران و زحمتکشان در جریان هسست، چونکه این مبارزات به جوانان مربوط است، بخشا مبارزه پدر و مادران خود ما هستش و آنها هم برای پایان دادن به شرایط ظالمانه و حاکم کنونی دارند مبارزه میکنند و نیاز به حمایت و کمک نسل جوان دارند.
اما باید سازمان پیدا کنیم تا نقش بهتری ایفا نماییم، در صورت متحزب شدن و سازماندهی خود در قالب گروهای مشخص دوستانه و گروهای کوچک چند نفره در کلیه زمینه ها و مکانها به ویژه در دانشگاهها و در داخل بازارو شهرها میتوان نقش بزرگی را ایفا نمود..با جمع کردن نیروی مردمی و نسل جوان و با پخش اعلامیه های حزبی و دیوار نویسی و شعار نوشتن و هزارن کار دیگر میتوان به یک حرکت تبدیل شد. این نوع کار ملیتانت و پر تحرک و انقلابی بیشتر از نسل جوان بر میاید. با سازماندهی خود و آنجام کارهای فوق راه برای اقدامات بزرگتر فرام خواهیم کرد. مثلا وقتی اعتراضات مردمی در شکل وسیع انجام بگیرد و هزاران هزار نفر از جمله جوانان و زنان و مردم به خیابانها ریختند مسلما رژیم توانایی مقابله با نیروی مردمی که در درون آن به شکل سازماندهی شده جوانان نقش دارند و سیاست و هدف شان نیز از قبل آماده بوده، نخواهد داشت.
بخشی دیگری از جوانان بنظر من میتوانند خود را برای مسلح شدن آماده کنند، البته زیر نظارت و برنامه دقیق حزبی. روزی خواهد رسید که مردم ناراضی به میدان میایند و برای پیشگیری از سرکوب خود و تدارک قیام مسلحانه علیه رژیم باید به پاسگاهها و مراکز انتظامی و دولتی حمله ور شد و خودمان را مسلح کنیم تا بتوانیم از خود و مبارزه مان در مقابل نیروی مسلح رژیم دفاع کنیم. به نظر من بهترین راه حل این است که در تمام نقاط کشور و بخصوص در کوردستان با مسلح کردن مردم به شیوه درست،(نه کاری که احزاب کردی و مجاهدین می کنند و در خدمت صرفا منفعت حزبی خود عمل می نمایند و بیشتر وقتها نیز به مبارزه و منفعت مردم هم اسیب رسانده اند) میتوان در زمان مساعد خود ضربه مهلکی را به این رژیم تروریست وارد نمود طوری که حتی تبدیل به یک حرکت انقلابی و سراسری هم می تواند بشود.
برای رسیدن به اهدافمان باید زحمت کشید، باید جوانان بسیار زیادی به میدان بیایند و در فک سازماندهی خود باشند، توصیه من این است جوانان زندگی خود را با احزاب که دها ساله نتوانسته اند کاری بکنند صرف ننمایند، به پروپاکند نه مذهبی و نه قوم پرستانه گوش فرا ندهند چرا که لازم است آزادیخواه و مترقی باقی ماند، مگر قرار نیست آینده بهتری از آنچه جمهوری اسلامی تحمیل کرده بسازیم؟ پس از هر نظریه و گرایش و احزاب و دولتی که خواهان تکرار آن فرهنگ و نابرابری چه به اسم دین و چه قوم و ملت پرستی باشند و از ما جوانان مایه بگذارند برای هدف غیر انسانی خود، و مانع آینده بهتر و برابرتر انسانها هستند بطورجدا باید دوری کنیم. ما باید امروزی و متمدن و انقلابی و سکولار و سوسیالیستی به اندیشیم و عمل نماییم. باید به دوران جهالت و عقب ماندگی فکری، سیاسی، دینی و ملی که امثال جمهوری اسلامی و سرمایه داران و استبداد به ما تحمیل کرده عمور کنیم و پا به آینده پیشرو تر و انسانی تر و متفاوت تر گذاشت.
البته همچنانکه گفتم همه این راهها و اقدامات را باید در قالب یک سیاست و یک حزب و رهبری به پیش برد که به این هدفها و آینده ربط دارند. اکنون خوشبختانه حزب نوین سیاسی و سوسیالیستی جدیدی وارد عرصه مبارزه علیه جمهوری اسلامی شده است که بیشک حزب آمیال و آرزوهای نسل جوان است. توصیه من به نسل جوان این است که به این حزب (حزب سوسیالیست انقلابی ایران)بپیوندد تا بتوانیم سریعتر و جامعتر به اهداف و آرمانهای که در فکر و ذهن من و امثال شماهست برسیم.
زنده باد ازادی!
زنده باد برابری !
زنده باد سوسیالیسم !
منبع: شماره ٢٠ نشریه سوسیالیسم امروز
٢٩ مهر ١٣٩٦
٢١ اکتبر ٢٠١٧
