گفته میشود “دولت ها باید از گذشته عبرت بگیرند و تغییر رویه بدهند”، اما چنین پدیده ای در ایران معنی ندارد، “دولتها” یکی پس از دیگری، هر کدام با شگرد و عوامفریبی و شعار های خاصی، در آصل همان کاری را میکنند که از روز اول اصل نظام اسلامی و دولت جمهوری اسلامی قرار بود انجام بدهد. هیچ چیز در ایران به نفع مردم فقیر تغییر نکرده و نخواهد کرد، وضعیت مسکن برای مزد بگیران از جمله یکی از مشکلات بزرگ اجتماعی است که دولت از زیر بار مسئولیت آن شانه خالی میکند.
قبل از انقلاب بهای یک مسکن متعارف سه تا چهار برابر در امد سالانه یک مزد بگیر متوسط بود در دهه اول انقلاب هم با وجود اینکه جنگ بود همان نسبت بر قرار بود اما از موقعی که تراکم فروشی رایج شده وضعیت به سمت و خامت پیش رفته الان بهای یک مسکن متعارف به ١٠تا١٢برابر در امد سالانه مزد بگیران رسیده به خصوص در کلان شهرها که محل استقرار کارخانه ها و محل زندگی کارگران است.
این نسبت حتی بالاتر هم می رود در صورتی که بر اساس استاندارد های رفاهی جهان حد قابل قبول و حد استطاعت حداکثر ٥ برابر است در شرایطی که فاصله هزینه ها و حد استطاعت مزد بگیران تا این حد بالاست معلوم است که امکان غیر رسمی رواج پیدا می کند. طبیعی ست که ٤ دهک پایین جامعه به سمت تله فضایی فقر که مملو از نا امنی و بزهکاری و کمبود امکانات حد اقلی ست سوق داده می شوند. تا زمانی که نهاد سازی های لازم صورت بگیرد اجازه تشکل یا بی و مشارکت اجتماعی داده نشود و در امد های جامع کشور در یک دستگاه منسجم برای ساماندهی رشد اقتصادی و بر قراری عدالت باز تعریف و باز توزیع نشود اقدامات عجولانه ادامه خواهد داشت که نتیجه این اقدامات فقط قربانی شدن طبقه کارگر است.
طبقه کارگری که همواره دود نوسانات شدید در سیاست گذاری در چشم او رفته بنا به تعریف قوانین دولتی یکی از راهکار های کاهش فاصله سبد و هزینه ها بر عهد دولت است م اما هرگز چنین ادعاهای عملی نشده است. گویا تهیه مسکن ، بهداشت و اموزش وظیفه دولت هاست اما علاوه بر ان در فصل خدمات رفاهی قانون کار به کار فرما تکلیف شده که بایستی برای کارگران مسکن تهیه کند.اما کارفرما یان و دولت نه تنها مسکن تهیه نمیکنند دستمزدها را هم نمی به موقع نمیپردازند.
معضل مسکن و دغدغه های کارگران در این زمینه ها در شرایط فعلی بدون ایجاد تغییرات ساختاری و فراهم اوردن امکانات زیر سا ختی به نتیجه نخواهد رسید. توجه کنید که این گوشه ای از معضلات تو در توی بخش مزد بگیر جامعه است که دست اندر کاران خود به ان اعتراف می کنند، زبان اشکال یابی و اسیب شناسی مدیران و کار شناسان دولتی و غیر دولتی به خوبی در دهان هایشان می چرخد اما انچه که در این یان همچون معمایی لاینحل می ماند راه کاری است که هیچ مسٸولی در دولت در مقام عمل حاضر نیست که به ان تن بدهد و این چنین است که مزد بگیران همواره بین ارگان های دولتی و کار فرمایان خصوصی پاس کاری می شوند. و تا جمهوری اسلامی پا بجا است در بر همین پاشنه خواهد چرخید!
منبع:شماره ٥٣ نشریه سوسیالیسم امروز
٢٦ خرداد ١٣٩٧
١٦ ژوئن ٢٠١٨
www.simroz.org
وضعیت اسفبار مسکن مزد بگیران جامعه ایران آذر کیمیا
