گلاویژ عبدیکانی
بانوان سرزمین اشغال شدەام ،برای شما می نویسم ،شما کە شانەھای نحیف تان زیر بار سنگین قوانین ضد زن اسلام و زن ستیز جمھوری اسلامی چمودە است.
برای شما بانوان سرزمین اسیر در چنگال خرافەپرستی ام،در این دیار نوشیدن می و یا حتی ذرەای شادی و پایکوبی راجرم می انگارند و ان را بھانە و دستاویزی برای سرکوبت قرار میدھند ،در صورتی کە این شغالان زالو صفت کە خون مردم را حریصانە قطرە قطرە می مکند ،در خلوتگاھھایشان جام بە جام می را سرکشیدە و در منجلاب فسادشان می لولند.
میدانم در طول دورانھا رنجھای بسیار کشیدەای ،بە کنیزی بردە شدی ،ھمچون متاعی داد و ستد شدی و نامش را نھادند خانەی بخت ،اعدامت کردند ،شکنجەات کردند ،جسمت را ھمچون ملکی مصادرە نمودند و مالکت شدند ،ولی تو ھنوز ھم ھستی و خواھی بود ،چون تو زن هستی.
بی پناھی ،ناامنی ،تعرض،تھدید،تحقیر،بی حقوقی،تبعیض وحشتناکتر از ھمە “شلاق ” ،مواردی از صدھا شکنجە و ناعدالتی کە در حقت روا داشتە میشود تحت لوای قوانین اسلامی.
حکم شلاق وسیلەای برای بە زنجیر کشیدن و سرکوبت است،کە تحت حاکمیت جمھوری اسلامی این خشونت جلوەی قانونی بە خود گرفتە و برای سرکوب زنان سنت شکنی کە حاضر بە سکوت در مقابل زیادە خواھی ھای یک مشت اخوند ،نیستند،صادر میشود.
در این دیار عاشق شدن زن ،نە گفتنش بە حجاب اجباری ،جرم است و تاوانش شلاق.
بانوی ام ،قامتت ھمچون درختی ریشەدار است .درختی کە ریشەھای استقامتش را در اعماق تاریخ دواندە است .ریشەھایت چنان استوار محکم ات نمودەاند ،کە تازیانەھای دلقکان انسان نما ،کە ھمچون تیشەای بر قامتت فرود می ایند نیز نمی تواند صلابتت را بر ھم زدە و قامتت را خم نمایند و چە احمقند کسانی کە می پندارند ،می توانند اینگونە تو را تسلیم خواستەھایشان کنند .نمیدانند تو ایستادەتر از قبل ،شاخەھایت را تا بیکرانھا می گسترانی و تنگ نظرانت را زیر سایەی شاخ و برگھایت گم می نمایی .نمی دانند تو مبارزتر از قبل و کوشاتر از پیش ،ثمرەی تلاشت را چە سخاوتمندانە بە نسل ھای دیگر منتقل می کنی.این است رمز بقایت بانو ،پروراندن اسطورەھای مقاومت در دامان خود.
بانوی سرزمین من،
انگاە کە سارقان ازادی تاب و توانای شنیدن فریادھای “نە”گفتن ات بە ظلم و بیدادشان را ندارند ،محکومت میکنند بە تحمل ضربات شلاق .با فرود اوردن ھر تازیانە بر قامتت،جلادان سیەدل قھقھەای مستانە سر میدھند در بزم بە ظاھر پیروزی شان ،ولی تمام انھا در دریای نگاھت و نیشخندی کە حماقتشان می زنی ویران شدە و کاخ امال شان فرو می ریزد.با ھر ضربەی شلاقی کە بر جسمت وارد میشود وبا ھر فریادی کە از درونت بر می اید بلندتر و بلندتر سرود ازادگی را سرمیدهی.
نمونەی صبر و بردباری میدانم و میدانم کە تاکنون جور و جفاھای بسیار دیدەای .تحت لوای دین ،ھویتت را بە تاراج بردند ،محدودت کردند ،بە داخل پستوھا و مطبخ ھا راندە شدی،حق سخن گفتنت را از تو ستاندند و قفلی بر لبانت نھادند،از ھر حربەای برای بە اسارت کشاندن روح بلندت استفادە نمودند در قالب دین.
تمام اینھا و حتی مجازاتھایی نظیر شلاق و اعدام نیز نمی تواند تو را از مسیرت کە ھمانا مبارزە برای رسیدن بە آزادی فردی و اجتماعی است باز دارد.
منبع: شماره ٢٨ نشریه سوسیالیسم امروز
٢٥ آذر ٩٦
١٦ دسامبر ٢٠١٧
بە بانوان سرزمین در تسخیر خرافەپرستی و جھل “گلاویژ عبدیکانی”
