دردو مشکلات و گرفتاریهای معیشتی کارگران در سراسر ایران، موضوعی نیست که دیگر بشود آن را نادیده گرفت و یا اینکه به آن بی توجه ماند. در تمامی خبرگزاری‌ها و ویدئوهایی که از نقاط مختلف ایران منتشر میشود، شاهد اخبار اخراج کارگران ، تهدید به دستگیری و زندانی کردن و گاها بازداشت کردن آنها به بهانه‌های مختلفی مثل حضور در اعتصابها و اعتراض های پی در پی در اعتراض به عدم دریافت حقوق خود ، هستیم.
کمتر کسی است که از اخبار کارگران نیشکر هفت‌تپه و البته اعلام توقف فعالیت این مجتمع پس از خودکشی آن کارگر فصلی و عقب ماندن حقوق این کارگران اطلاع نداشته باشد. چراکه حتی اگر در اخبار دقیق هم نباشیم، قطعاً خبر اعتراضات کارگران در گوشه و کنار ایران را دریافت کرده ایم .
به‌گفته محمدعزیزی از زمانی که اخباری مبنی بر افزایش حداقل حقوق کارگران منتشرشده، حال کارفرمایان زیادی آشفته شده است چراکه بسیاری از آنان ناتوان از پرداخت حتی همین حداقل دستمزد هستند و احتمال زیاد میرود تا شاهد اخراج گسترده کارگران در سطح کشور باشیم .
این وضعیت حتی برای طیف وسیعی از کارمندان ادارات و شرکت‌های خصوصی هم یکسان است. چراکه اگرچه آنان ممکن است کارمند ساده نبوده و درزمینه‌ای که فعالیت می‌کنند، متخصص باشند اما حقوق آنان با حقوق کارگران ساده برابری میکند یا اگر تغییری داشته باشد، بسیار نامحسوس و اندک است.
طبقه کارگر ایران امسال در شرایطی پا به سال ١٣٩٧ گذآشته است که دو دوره از دولت ضد کارگری حسن روحانی می گذرد. این دولت که با وعده نجات اقتصاد ایران از خطر فروپاشی و بهبود وضعیت کار و معیشت کارگران و مردم بر سر کار آمد، در عمل نشان داد که نه تنها برنامه ای برای بهبود وضعیت زندگی کارگران و مردم زحمتکش در دستور کار ندارد بلکه با پا گذاشتن بر دوش طبقه کارگر و ارزان تر تمام کردن نیروی کار این طبقه می خواهد سرمایه داران داخلی و خارجی را برای کسب سودهای بیشتر به سرمایه گذاری در عرصه تولید ترغیب نماید. در حالی که کارگزاران این دولت مرتبا از کاریابی خبر می دهند اما سیاست بیکارسازی کارگران بدون وقفه ادامه دارد. گرانی و تورم افسار گسیخته و سقوط قدرت خرید کارگران شمار بیشتری از خانواده های کارگری را به زندگی در پایین تر از خط فقر در آغاز سال جاری سوق داده است.
تداوم فشارهای اقتصادی، بیکاری و فقر بیسابقه ای که به طبقه کارگر و اقشار تهیدست جامعه تحمیل شده است، راهی جز مبارزه در جهت تغییر این اوضاع برای کارگران باقی نگذاشته است. گسترش اعتصابات و اعتراضات کارگران در مراکز و مجتمع های بزرگ تولیدی برای دستیابی به مطالباتشان در چند ماه گذشته بیانگر همین واقعیت است.
اکنون که ابعاد بی سابقه بیکاری و فقری که به کارگران ایران تحمیل شده است، روند تداوم و گسترش اعتراضات کارگران برای کسب مطالباتشان را به یک امر اجتناب ناپذیر تبدیل کرده است، مبارزه هر روزه کارگران و اعتصاب و اعتراضاتشان فرصتی است که فعالین و پیشروان جنبش کارگری تلاش خود را برای ارتقای این مطالبات، بهم مرتبط کردن و سراسری کردن این جنبش و برپائی تشکل های طبقاتی و توده ای کارگران شدت بخشند.
بدون شک در امسال نیز اعتراضات و اعتصابات کارگری در ایران نه تنها فروکش نخواهد کرد بلکه میرود تا خود را سازمانده ترو متشکل تر کند و خود را از پراکندگی نجات دهد .
واقعیت این است که پراکندگی بخشهای مختلف جنبش کارگری مهم ترین دلیل زمین گیری آن در گذشته بوده است .
که امید بر آن میرود در مبارزات آینده، طبقه کارگر ایران بر چنین مشکلی غلبه کندو خود را در مبارزات اخیرش متحدتر کند تا بتواند به خواستهای واقعی خود دستیابی پیدا کند.
به امید آنروز
اتحاد ، رمز پــیروزی و موفقیت کــــارگران
