در کمتر از یک ماه بعد از انتخاب دوباره حسن روحانی که پشت سر گذاشتیم و پس از آنکه اعلام نتایج انتخابات با بوق و کرنا به مردم اعلام شد، کارگران و فعالان سیاسی و حقوق بشری اولین قربانیان این دوره کوتاه بعداز انتخابات بودند . دولت روحانی با طرح ضد کارگری خود به نام طرح ” کارورزی ” استاد و شاگردی دوره احمدی نژاد به سراغ کارگران آمد و دوره دیگری از ضدیت خود را با کارگران در کارنامه پر از ننگ خود به ثبت رسانید . این دوره کوتاه به پایان نرسید و تعطیل شدن مراکز کارگری و بیکار شدن صدها کارگرو و به تعویق افتادن حقوق کارگران و بالا رفتن شمار اعدامها و اعتصاب شماری از زندانیان را نیز به دنبال داشت .
امروزخبرهای رسیده از مراکز کارگری در نقاط مختلف ایران حاکی از گسترش اعتراضات کارگری طی کمتر از یک ماه گذشته است. نمونه خبرهایی که از جانب فعالین کارگری و دیگر قشرهای جامعه انتشار یافته است و یا دیوار سانسور خبری را شکسته و در رسانه های داخل کشور منعکس شده اند، نشان از موجی از مبارزات امیدبخش کارگری و معلمان و انسانهای آزادیخواه طی کمتر از یکماه می باشد .
تجمع اعتراضی مقابل اداره آب و فاصلاب علیه نبود آب آشامیدنی !
بیکاری صدها کارگر در مازندران!
تجمعات اعتراضی کارگران شهرداری بروجرد!
تجمع کارگران شهرداری آبادان دراعتراض به عدم پرداخت 5ماه حقوق!
تجمع اعتراضی کارگران پیمانکاری فاز 13 کنگان نسبت به عدم پرداخت مطالباتشان!
اعتراض کارگران بازنشسته شرکت نیشکر هفت تپه و دهها اعتراض دیگر کارگری که در کارنامه 15 روزه حسن روحانی به چشم میخورد .
اعدامهای گسترده و اعتصاب زندانیان هم گوشه دیگری از این کارنامه پر از جنایت را درخود پوشش می دهد.
مسلما حرکات اعتراضی بیشتری هم صورت گرفته که به رسانه های جمعی راه پیدا نکرده اند.
روند رو به رشد اعتصابات و اعتراضات کارگری درکمتر از یکماه گذشته نشان از آن دارد که کارگران ایران ومردم آزادیخواه وعده های سر خرمن دولت روحانی و سرمایه داران را نمی پذیرند و خواست ها و مطالبات خود را همین امروز پی می گیرند. بر متن شرایط فلاکتبار اقتصادی و بی حقوقی های سیاسی و اجتماعی که بر جامعه ایران تحمیل شده است، اعتصابات و مبارزات کارگری حساس ترین و سرنوشت سازترین جنبش اجتماعی می باشد که از تک و تا نیفتاده و صدای اعتراض و مبارزه اش ولو پراکنده و بدون رهبری سراسری، هرگز خاموش نبوده است. اعتصاب ها و اعتراض های این دوره و بویژه پس از روی کار آمدن دولت روحانی دارای ویژگیهای قابل توجهی هستند.
این حرکات اعتراضی در شرایطی صورت می گیرند که از یک طرف دولت روحانی با وعده و وعید می کوشد برای دورهای کارگران را در حالت انتظار نگه دارد و از طرف دیگر همزمان با سازش با دولت های غربی، فشار سرکوب را در داخل کشور بویژه علیه فعالین کارگری و سیاسی تشدید کند. اعتراض های کارگری این دوره در همین حد خود هم نشان می دهد که کارگران نه فریب وعده و وعید می خورند و نه از قدرت نمایی رژیم مرعوب می شوند.
این اعتراضات نسبت به حرکت ها و اعتراض های کارگری چهار سال گذشته در محتوای خود یک گام به جلو هستند. خواست افزایش دستمزد به عنوان مطالبه کلیدی اقتصادی طبقه کارگر در بیشتر این حرکات و اعتراض ها مطرح شده و سیمای تعرضی تری در مقایسه با گذشته به مبارزات کارگران داده است.
گسترش این اعتراضات نقش تعیین کننده ای در زنده نگه داشتن و تقویت فضای مبارزاتی و باز کردن فضای سیاسی در جامعه دارد .
رشد اعتراضات کارگری بستر بسیار مناسبی برای تشکل یابی طبقه کارگر است. تشکل توده ای و طبقاتی کارگران محصول مبارزه است. تشکل یابی طبقه کارگر نمی تواند در خلاء انجام گیرد. این اعتراض ها مدرسه ای برای آموزش طبقه کارگر و پیشروانش در مبارزات سرنوشت سازی است که پیش رو دارند،
آنچه اهمیت تعیین کننده دارد این است که طبقه کارگر نه تنها با خواست های مستقل خود بلکه با تشکیلات مستقل و با استراتژی سیاسی روشن به میدان بیاید. جنبش طبقه کارگر باید بتواند جنبش های اجتماعی دیگر نظیر جنبش زنان، جنبش دانشجویی و جنبش انقلابی کردستان را با خود متحد و همراه سازد و این امر بدون تحزب کمونیستی طبقه کارگر و بدون دسترسی حزب طبقه کارگر به ارگان ها و نهادهای توده گیر کارگری و اجتماعی ممکن نیست ..
