به موازات دوره های مبارزات پر شور و شکوهمند کارگران هفت تپه و بخصوص در جریان و به دنبال آخرین دور اعتصابات و تظاهراتهای قدرتمند خیابانی ۲۸ روزه که فقط با وجود یک اتحاد و همبستگی میان کارگران با خنثی نمودن توطئه های عوامل کارفرما میسر گردیده بود، عوامل وابسته حکومتی و کارفرما مجدانه تر به تقلای ضربه زدن به اتحاد کارگران بر آمده اند.
کارگران هفت تپه که با برگزاری مجامع عمومی خود تصمیمات جمعی می گرفتند و برای اجرای آنها متفق القول می شدند، توانستند مجمع نمایندگان خود را تشکیل و اعضاء آن را هم انتخاب کنند و آن مبارزات جانانه را رقم بزنند که کل جامعه را به حرکتی همسو و هم جهت در آورد و این اتفاق برای کل سیستم مدافع کارفرما و عوامل سرکوب بسیار گران و غیر قابل تحمل گردیده است. این یک دستاورد عظیم است. علی رغم سست عنصری برخی نمایندگان و یا پس کشیدن بعضی ناشی از ارعاب و تهدید و بازداشت توسط دستگاه های سرکوب از تعهدات خود نسبت به دفاع از حقوق خود و مجموعه کارگران، اما کسانی مانند اسماعیل بخشی که پرچم دار خواست ایجاد شوراهای کارگری است از منتخبین نمایندگی در این مجمع هستند که شجاعانه پای تعهدات و اهداف خود ایستاده اند.
همین دستاوردهای غیر قابل باز پس گیری و غیر قابل محو از اذهان کل جنبش کارگری ایران است که حالا سردمداران ارگانهای جاسوسی و شریک در سرکوب و بازداشت و خلق انواع بلایا بر سر کارگران را به تکافو انداخته است تا یک بار دیگر مانند دوران سالهای اول بعد از انقلاب ۵۷ به تشکلهای کارگری حمله ببرند و به جایشان ارگانهای ضد کارگری مانند خانه کارگر و شورای اسلامی کار و تشکلهای هم جنس و مشابه در مراکز کارگری مهم و دارای تجارب ارزنده مبارزاتی مانند هفت تپه دایر کنند. خود محجوب که امروز سرکرده باند خانه کارگر است به همراه علی ربیعی وزیر کار امنیتی سابق از جمله کسانی هستند که در حمله به شوراهای کارگری سالهای اول بعد از انقلاب نقش داشتند و بعد از انهدام شوراهایی که توسط خود کارگران برای دفاع از حقوق خود ایجاد کرده بودند، نامهای منفور خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار را بر نهادهای جاسوسی و شریک در سرکوب جایگزین، با هویت جعلی کارگری گذاشتند.
نوچه های قمه به دست همین محجوب بودند که سال ۸۴ به مجمع سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران حمله کردند. باید همه جانبه و سراسری علیه این تقلای عوامل حمله به شوراهای کارگری اوایل انقلاب ۵۷ و حمله به سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و عوامل جاسوسی از کارگران و همدستان در سرکوب طبقه کارگر ایران طی ۴۰ سال گذشته که دوباره عزم به احیاء و فعال نمودن تشکیلاتها و دستجات ضد کارگری کرده اند،
با تشکیل شوراهای کارگری به مقابله برخواست و برای خنثی سازی هر ترفند ضد کارگری، عوامل مبلغ و مروج تشکیل شوراهای اسلامی را از مراکز کارگری بیرون انداخت. روشن است که کارگران هفت تپه که اکنون به خاطر اهمیتش مرکز توجه محجوب و شرکایش قرار گرفته اند، باید پیشاهنگ این رویارویی قرار گیرند و تمام بخشهای کارگری دیگر نیز باید در این مبارزه با قدرت تمام به میدان بیایند.
به موازات دوره های مبارزات پر شور و شکوهمند کارگران هفت تپه و بخصوص در جریان و به دنبال آخرین دور اعتصابات و تظاهراتهای قدرتمند خیابانی ۲۸ روزه که فقط با وجود یک اتحاد و همبستگی میان کارگران با خنثی نمودن توطئه های عوامل کارفرما میسر گردیده بود، عوامل وابسته حکومتی و کارفرما مجدانه تر به تقلای ضربه زدن به اتحاد کارگران بر آمده اند.
کارگران هفت تپه که با برگزاری مجامع عمومی خود تصمیمات جمعی می گرفتند و برای اجرای آنها متفق القول می شدند، توانستند مجمع نمایندگان خود را تشکیل و اعضاء آن را هم انتخاب کنند و آن مبارزات جانانه را رقم بزنند که کل جامعه را به حرکتی همسو و هم جهت در آورد و این اتفاق برای کل سیستم مدافع کارفرما و عوامل سرکوب بسیار گران و غیر قابل تحمل گردیده است. این یک دستاورد عظیم است. علی رغم سست عنصری برخی نمایندگان و یا پس کشیدن بعضی ناشی از ارعاب و تهدید و بازداشت توسط دستگاه های سرکوب از تعهدات خود نسبت به دفاع از حقوق خود و مجموعه کارگران، اما کسانی مانند اسماعیل بخشی که پرچم دار خواست ایجاد شوراهای کارگری است از منتخبین نمایندگی در این مجمع هستند که شجاعانه پای تعهدات و اهداف خود ایستاده اند.
همین دستاوردهای غیر قابل باز پس گیری و غیر قابل محو از اذهان کل جنبش کارگری ایران است که حالا سردمداران ارگانهای جاسوسی و شریک در سرکوب و بازداشت و خلق انواع بلایا بر سر کارگران را به تکافو انداخته است تا یک بار دیگر مانند دوران سالهای اول بعد از انقلاب ۵۷ به تشکلهای کارگری حمله ببرند و به جایشان ارگانهای ضد کارگری مانند خانه کارگر و شورای اسلامی کار و تشکلهای هم جنس و مشابه در مراکز کارگری مهم و دارای تجارب ارزنده مبارزاتی مانند هفت تپه دایر کنند. خود محجوب که امروز سرکرده باند خانه کارگر است به همراه علی ربیعی وزیر کار امنیتی سابق از جمله کسانی هستند که در حمله به شوراهای کارگری سالهای اول بعد از انقلاب نقش داشتند و بعد از انهدام شوراهایی که توسط خود کارگران برای دفاع از حقوق خود ایجاد کرده بودند، نامهای منفور خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار را بر نهادهای جاسوسی و شریک در سرکوب جایگزین، با هویت جعلی کارگری گذاشتند.
نوچه های قمه به دست همین محجوب بودند که سال ۸۴ به مجمع سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران حمله کردند. باید همه جانبه و سراسری علیه این تقلای عوامل حمله به شوراهای کارگری اوایل انقلاب ۵۷ و حمله به سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و عوامل جاسوسی از کارگران و همدستان در سرکوب طبقه کارگر ایران طی ۴۰ سال گذشته که دوباره عزم به احیاء و فعال نمودن تشکیلاتها و دستجات ضد کارگری کرده اند،
با تشکیل شوراهای کارگری به مقابله برخواست و برای خنثی سازی هر ترفند ضد کارگری، عوامل مبلغ و مروج تشکیل شوراهای اسلامی را از مراکز کارگری بیرون انداخت. روشن است که کارگران هفت تپه که اکنون به خاطر اهمیتش مرکز توجه محجوب و شرکایش قرار گرفته اند، باید پیشاهنگ این رویارویی قرار گیرند و تمام بخشهای کارگری دیگر نیز باید در این مبارزه با قدرت تمام به میدان بیایند.
انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه
