کارنامه چهل ساله حکومت اسلامی در رابطه با زنان و راه مقابله با آن
جلال. ش
سیاهترین بخش کارنامه رژیم ایران در رابطه با زنان زندانها ی مخوف آن در سال های نخست انقلاب است. در جریان کشتار ها و اعدام‌های مخالفین و فعالین سیاسی در دهه شصت هزاران زن ودختر جوان در زندانها ی رژیم مورد شکنجه های طا قت فرسا وتجاوز مامورین و باز جویهای جنایتکار قرار گرفتند .با نگاهی به تاریخ ایران خواهبم دید زنان در تمامی جنبش ها وحرکت های اجتماعی حضوری فعال داشته اند. با روی کار آمدن نظام اسلامی سرکوبگر زنان برای مقابله با میدان دار شدن فرهنگ و سنن ضد زن در اولین روز جهانی زن در سال ٥٨ علیه آن و نتیجه ضد انقلابی ناشی از به شکست کشاندن انقلاب ٥٧ به وسیله دولتهای غربی و جریان ملی و اسلامی ها در ایران صورت گرفت نارضایتی خود را در مرکز شهر تهران به نمایش گذاشت، مبارزه ای که هنوز ادامه دارد و تا رژیم اسلامی در حاکمیت است این مبارزه ادامه دارد و آزادی زن با ماندن این سیستم در ایران ممکن نمی شود.
با سرکار آمدن حکومت جدید اسلامی، اولین کسانی که باز مورد هدف قرار گرفتند زنان بودند واندک دستاورد ها وحقوق ناچیزی که پیش از انقلاب ٥٧ نیز زنان بدست آورده بودند، بعداز انقلاب ٥٧ از جانب جمهوری اسلامی و خمینی از آنان سلب گردید. لغو قانون حمایت از خانواده اولین اقدام ضد زن بود. وملمسوس ترین نماد زن ستیزی رژیم نو پا جمهوری اسلامی تحمیل وتصویب قانون حجاب اجباری بود. وبدین گونه بار دیگر زنان را به پستوها و چارچوب وظایف مادری وهمسر داری باز گردانند. دراین سیستم همه شئون سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و اداری و فرهنگی حاکم به تبعیض جنسیتی موجب شده ، بگونه ای که حتی بخش از زنان نیز متاسفانه خود را حقیر شمارند وزنان در جایگاه واقعی خودشان قرار نگیرند. و در چنین جامعه‌ای و نظام حکومتی که تابع مناسبات واپس مانده متحجر مرد سالاری باشند و صدها خط قرمز وزندگی قالبی وتعریف شده برای زنان به وجود آورده اند،امکان تحول و تغییر اندک و جدی نیز نیست. هر چند بخشی از پیشرویهای که بوده حاصل مبارزه آزادیخواهانه و برابری طلبانه ما بوده است اما به نفع رهائی زن این حکومت غیر قابل اصلاح است!
زنان از ابتدایی به قدرت رسیدن حکومت اسلامی تا به امروز هر زمان در خانواده، محل کار، جامعه و آموزش و پرورش و غیره در حالت کشمکش ونبرد در برابر رویکرد ضد زن رژیم بوده‌اند. و در درازای عمراین رژیم قوانین جدیدی علیه زنان تصویب گردید. سن ازدواج دختران کاهش یافت. حق طلاق به مردان اعطا شد. نظام چند همسری با تصویب قانون صیغه بار دیگر رواج پیدا نمود. مامورین انتطامی رژیم به شکل وحشیانه‌ای در نوع پوشش دختران وزنان جوان دخالت میکردند. و دها فشار واعمار نابرابری و ستم دیگر. وزنان به قشری شکننده در برابر مشکلات اجتماعی مبدل شده اند چون هیچ قانون وحقوقی برای حمایت از آنان وجود ندارد.
در سال های اخیر آمار اعتیاد، ایدز، طلاق، کارتن خوابی، خود کشی، خود سوزی، زباله گری، واگذاری رحم اجاره ای، وتن فروشی زنان رشد صعودی داشته و مشکلات آنان هر روز شکل جدیدی به خود می‌گیرد. باید گفت بحران اجتماعی در ایران به مرز کائوس رسیده ودیگر جای انکار این قضیه نیست. در این حکومت حضور زنان در سیستم سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، به تدریج کمرنگ تر گردید. تا زمانی که ةڤامی که بانی این ستم است، و تا زمانی که فرهنگ و نگرش های زن ستیز حاکم بر جامعه تغییر نکند، حتی تغییر در قوانین نیز با خود دستاورد پایه و ماندگاری در بر نخواهد داشت. چرا که انقلاب های اجتماعی بدون جهت گیری علیه ذولت حاکم ضد زن و ذهنیت نظام مرد سالار به انجام نخواهد رسید. اگر سازمان ها، نهادهای مستقل زنان، مشکلات ومسائل تمامی زنان را سوای تفاوت های فرهنگی، دینی، مذهبی و نژادی را در دستور کار و برنامه های خود قرار دهند. اگر پایان دادن به ستم و نابرابری علیه زن به رهائی از دست کلیت نظام طبقاتی و مذهبی حاکم گره زده شود، میتوان به موفقیت وکسب دستاورد های در راه پایان دادن.و حداقل کاهش ستم، نابرابری، جنایت و تبعیض علیه نصف جمعیت کشور، یعنی زنان، امیدوار بود.
منبع: شمار ٨٧ نشریه سوسیالیسم امروز
٢٧ بهمن ١٢٩٧
١٦ فوریه ٢٠١٩
