رئوف افسایی
برای ترور و جان باختن سه پیشمرگه در سنندج توسط نیروهای سرکوبگر و تروریستی رژیم اسلامی ایران عمیقا دلم درد گرفت و غمگین شدم. بدینوسیله به خانواده‌ها و بستگانشان تسلیت می گویم. و این جنایت و سرکوبگری رژیم اسلامی را قویا محکوم می کنم.
در ایران و کردستان تحت حاکمیت رژیم اسلامی ابتدایترین آزادیهای سیاسی و فعالیت حزبی مستقل و خارج از چهارچوب قوانین رژیم اسلامی امکانپذیر نیست. به این دلیل تعدادی از جوانان پرشور برای برون رفت از آن همه سرکوب و محدودیت و همچنین برای ادامه مبارزه با رژیم به کردستان عراق می روند و به نیروهای مسلح کردی می پیوندند. فعالیت مسلحانه و پیشمرگایتی که بعد از ناکام ماندن انقلاب ۵۷ و فرمان جهاد خمینی به کردستان دوباره در کردستان شروع شده بود و در تمام دهه ۶۰ بسیار فعال و به اوج خود رسیده بود مورد حمایت و پشتیبانی وسیع مردم در کردستان و همچنین مورد تشویق و احترام سازمانها و مردم چپ و آزادیخواه ایران بود. اما بعد از پایان جنگ ایران و عراق و مخصوصا بعد از جنگ اول خلیج و روی کار آمدن احزاب ناسیونالیست کرد در کردستان عراق و رابطه و همکاری نزدیکشان با رژیم اسلامی ایران، فعالیت نیروهای کرد ایرانی شدیدا محدود و یا عملا تعطیل و اردوگاه نشین شدند. از آنجا که درخواستها و مبارزه مردم و احزاب سیاسی برای حق تعیین سرنوشت خویش در کردستان همیشه با سرکوب خشن از طرف دولت مرکزی در رژیمهای شاه و رژیم اسلامی روبرو بوده، مقاومت و مبارزه مسلحانه همیشه بخش مهمی از فعالیت در کردستان بوده و خواهد بود.
در جواب به یاوه گویی‌های مزدوران سپاهی و امنیتی سابق و “دمکراتها” و “تحلیلگران سیاسی” امروز همچون محسن سازگارا و مسعود بهنود و طیف طرفداران خجول “دمکراسی اسلامی” و اپوزیسیون طرفدار رژیم همچون فرخ نگهدار که همیشه با استفاده از میدیای وزارت خارجه بریتانیا (بی بی سی فارسی ) خشونت و جنایت رژیم اسلامی ایران را توجیه می کنند و در مقابل قربانیان را خشونت طلب معرفی می کنند باید گفت که اگر یک رفراندوم شبیه کبک کانادا یا اسکاتلند بریتانیا در کردستان برگزار کرد مسئله حل می شود. لذا نیروی مسلح و حق استفاده از اسلحه برای اپوزیسیون ممنوعه رژیم و مخصوصا در کردستان ملیتاریزه شده کاملا روا و ضروری است. از این زاویه هیچ ایرادی به احزاب سیاسی و مردمی که مسلح هستند و یا مبارزه مسلحانه می کنند ندارد، منتهی شرایط متفاوت و توازن قوا و تاکتیکهای متناسب با اوضاع سیاسی و موقعیت مبارزات مدنی و اعتراضات مردم علیه رژیم برای استفاده درست از تاکتیک فعالیت نظامی در این دوره بسیار حائز اهمیت است. در این شرایط فضا برای فعالیت نظامی در داخل مناسب نیست.
من با جریان عبدالله مهتدی چه در هدف و چه در تاکتیک و روشهای فعالیت اختلاف پایه ای دارم. اعضای قدیمی این جریان من را می شناسند. برای اطلاع نسل جوانتر این تشکیلات که مبادا بخاطر انتقاد از این سازمان و اینکه ما کماکان بر پافشاری از آرمانهای کمونیستی دهه ۶۰ مانده ایم مورد توهین و ناسزاگویی قرار بگیرم، من در تمام دوره ۱۰ ساله دهه ۶۰ که دوران فعال و اوج قدرت نمایی نظامی کومه له بود همراه صدها پارتیزان کمونیست صفوف کومه له به صورت حرفه ای فعال بودم و شخصا در ماموریتهای تیمی در عمق مناطق اشغالی تخصص بالای داشتم. اما واقعیت این است که این دوران با آن دوران تفاوت اساسی دارد و عمل امروزی تنها ماجراجوی و عدم احساس مسئولیت در قبال جان پیشمرگان و فضای اعتراضی و مبارزاتی مردم کردستان است.
اما باید و به درست تمام نوک تیز حمله علیه رژیم جنایتکار و تروریست اسلامی باشد. علیرغم هر اختلاف و نقدی، هر ضربه ای به هر یک از اپوزیسیون، ضربه به تمام مخالفین و نیروهای سرنگونی طلب رژیم است. نباید گذاشت رژیم جنایتکار اسلامی از این ترورها و سرکوبها احساس قدرت و شادی کند. در این عرصه مشخص باید همگی هماهنگ و همصدا علیه رژیم اسلامی باشیم.
مرگ بر رژیم اسلامی ایران!
