Simroz.org
ستون آزاد

بیکاری بزرگترین معضل در جامعه ایران! عزیز آجیکند

نرخ بیکاری در ایران ۱۲ درصد و نرخ بیکاری افراد تحصیل‌کرده بالای ۲۵ درصد است. هر ساله ۸۰۰ هزار نفر به تعداد بیکاران اضافه می شود …

بیکاری از مصائبی است که زائیده سیستم سرمایه داری در سراسر جهان است وامروز در عصر ارتباطات و رشد تکنولوژی ودر سایه سیستم گلوبالیزاسیون اکثریت مردمان را در این دهکده کوچک از کره خاکی بیرحمانه تحت شعاع خود قرار داده است . این معضل در دوره بحرانی کنونی و در تمام کشورهای پیشرفته و غیره پیشرفته ابعاد سرسام آوری به خود گرفته و به صورت یک فاجعه در آمده است. یک واقعیت آشکار است که در کشورهای عقب افتاده ای چون ایران روند روبه رشد و غیر قابل کنترل بیکاری ، که آمار آن گاه تا 8 میلیون ذکر شده، به یکی از اصلی ترین معضلات اجتماعی تبدیل شده است.
متاسفانه امروز بیکاری یعنی از بین بردن امنیت شغلی و ایجاد تفرقه در میان کارگران، یعنی سوق دادن خانواده های کارگری به زندگی کردن در زیر خط فقر و تحمیل مرگ تدریجیِ. بیکاری معضلی است که اختلالات روانی، افسردگی و خشم فروخفته پیامدهای بلافصل آن است. این تراژدی غم انگیز به اینجا ختم نمی شود، متلاشی شدن خانواده های کارگری، رو آوری به اعتیاد و تن فروشی از سرناچاری و گاها خودکشی و دیگر آسیب های اجتماعی ادامه منطقی این روند است و قربانیانش را از میان زنان و مردان، جوانان و نوجوانان و کودکان جامعه می گیرد.
امروز جمهوری اسلامی به عنوان یک کشور غرق در بحران ، عامل تشدید این مصیبت بزرگ برای جامعه بیکار ایران است . در چنین شرایطی مبارزه علیه پدیده شوم و ویرانگر بیکاری، و یافتن راه حلی برای مقابله با آن به یکی از خواست های محوری کارگران و در همانحال به یکی از معضلات فعالین جنبش کارگری در جامعه ایران تبدیل شده است. اعتراض و مبارزه علیه بیکاری در حالی صورت می گیرد که دولت حاکم بر ایران، وزارت کار و تعاون و دیگر نهادهای حکومتی نه تنها استراتژی و توان اشتغال اینکه اعتراضی به وضع موجود ندارند، بلکه خود تشدید کننده بیکارسازی کارگران و گسترش بی سابقه پدیده بیکاری در جامعه ایران هستند. تداوم تعطیلی روزانه شمار زیادی از کارخانه ها و مراکز تولیدی بحران زده و اخراج دسته جمعی کارگران به بهانه ورشکستگی و به تعویق انداختن عمد دستمزدها شاهد این ادعاست. شکی در این نیست که ترس رژیم از خیزشهای توده ای کارگران زمینه های عینی و واقعی دارد. اما برای اینکه این خیزشهای احتمالی به طور خود به خودی روی ندهد به تشکل و سازمان یافتگی نیاز دارد. این امر می تواند از مسیر برپائی جنبشی علیه بیکاری متحقق شود. جنبشی که شرایط عینی آن آماده است و نیروی بالقوه و حی و حاضر آن نه تنها خیل میلیونی کارگران بیکار بلکه میلیون ها کارگر شاغل و خانواده های کارگری را نیز در بر می گیرد.
پیشبرد این مبارزات و ارتقاء آن تا سطح یک جنبش توده ای نیاز به برپایی سازمان و تشکلی دارد که به دخالت مستقیم و اراده جمعی کارگران متکی باشد. چنین تشکلی می تواند “شورای بیکاران” یا ” اتحادیه بیکاران” و یا هر شکل سازمانی مناسبی که خود کارگران آگاه در یک محله، منطقه و یا شهرستان تشخیص می دهند، باشد. تأمین بیمه بیکاری و سایر مزایا از جیب دولت و کارفرماها فقط می تواند محصول مبارزه کارگران و برپایی چنین جنبشی علیه بیکاری باشد.
در شرایط کنونی مبارزه علیه بیکاری امر مشترک و فوری کارگران شاغل و بیکار در سراسر ایران است. خواست “کار یا بیمه بیکاری” جزو عاجل ترین مطالبات کارگران ایران است. این خواست اما با یک مبارزه متشکل و سازمانیافته و صد البته تنها با برپائی جنبشی علیه بیکاری متحقق خواهد شد. جنبشی که شرایط و زمینه های عینی برپائی آن آماده است و نیروی بالقوه و حی و حاضر آن نه تنها خیل میلیونی کارگران بیکار بلکه میلیون ها کارگر شاغل و خانواده های کارگری را نیز در بر می گیرد که هیولای بیکاری امنیت شغلی را از آنان سلب کرده است.

Related posts

نمایش انتخابات ریاست جمهوری در ایران را به میدان مبارزه علیه این رژیم تبدیل کنیم!

admin

نمایش انتخاباتی رژیم “سکوئی برای خیزش انقلابی” نبوده و نخواهد بود! (باز هم در باره مواضع غیر کارگری و غیر کمونیستی حککا )

Sosialism Imroz

با مبارزه و تلاش گسترده خشونت علیه زنان را باید متحدانه متوقف کرد!

Sosialism Imroz

Leave a Comment