بیژن کلهر
اعتراض ومبارزه ونگرانی در کنار اوضاع تحمیل شده فلاکتبار اقتصادی، اجتماعی، اخلاقی و فرهنگی و استبدادی حاکم بر جامعه ایران واقعیت امروز جامعه ما است. در کشوری که جزو ثروتمندترین کشور منطقه است بیشتر مردم زحمتکش با گرسنگی و فقر و بیکاری و شرایط بسیار شدید فشار روانی نیز روبرو شده است.
فشار اقتصادی گسترده و مدوام، که توام هست با فشار و سرکوب امنیتی، عمدتا علیه فعالین کارگری که به این شرایط معترض هستند، زندگی را بر تودهای زحمتکش و ستمدیده را سخت کرده و زندگی و شرایط کنونی را نیز غیر قابل تحمل تر. به همین دلیل اکنون بطور مستمر شاهد اعتراضات متعدد علیه فضای سرکوب، بیکارسازیها و عدم پرداخت دستمزدها وغیره هستیم. گر این روند فقر و سرکوب پدیده تازه ای نیست، ما را به آن عادت داده اند، و در طی نزدیک به چهار دهه اخیراز جانب حکومت فاشیستی ایران به جامعه و کارگران دارد تحمیل میگردد، اما هر سال بیشتر از سالیان پیش قربانی و فقر و نابودی و شکل تحقیر و سرکوبها سیر رو به گسترده تری پیدا کرده است.
فاصله فقر و ثروت اکنون بسیار بیشتر از سالیان پیش است. به همین اعتبار تضاد و کشمکشها و بدبختی و گرسنگی و دعواها هم عمیقتر و گسترده تر شده است. بخشی از تودها سعی داشتند و بر این امید بودند که شاید اوضاع اقتصادی و…. بهتر شود و نفسی بکشند. اما حال طبقه کارگر ایران و اکثریت تودهای زحمتکش به روشنی دریافتند که امیداور شدن به بهتر شدن شرایط اکنون امید واهی بیش نبوده نیست. تنها راه رهایی از این زندگی نکبتبار سرنگونی حاکمیت سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران از طریق اتحاد و اگاهی طبقاتی با پرچم و سیاست و آرمان سوسیالیستی می باشد.
طبقه محروم و گرسنه برای خلاصی اش از این وضعیت فلاکت بار، راهی جز مبارزه پیگیر و انقلابی تا سرنگونی سیستم سرمایه داران متکی به مذهب و ناسیونالیسیم که همواره از این ایدئولوژیهای ضد انسانی علیه کارگر و در جهت توجیهات فلاکتبار کنونی بهره میگیرند، در مقال خود ندارد. فعالان کارگری وپیشروان رادیکال سوسیالیست به تشکل یابی وسازماندهی کارگران و تحزب خود علیه نظام سرمایه داری اسلامی وهمچنین به سیاست و استراتژی سوسیالیستی و کمونیستی نیاز فوری دارند. بدون تدارک چنین اقداماتی نمتوانیم از آینده موفقی برخوردار باشیم.
اگر مبارزات پراکنده خود را متحد و پیگیر سازمان دهیم، اگر فعالین و پیشروان طبقه کارگر و حزب سوسیالیستی کارگری با تمام توان روند مبارزه طبقاتی را به درستی هدایت و رهبری کنند میتوان امیدوار بود که یک انقلاب سرتاسری برای سرنگونی سرمایه داران و اخوندها و پایان دادن به این همه سال بدبختی سازمان داد. یا حداقل اگر قیامی شروع شود مثل سال ٥٧ دوباره یک جریان ضد انسانی دیگر قدرت نمی گیرد. بلکه ما خودمان قدرت دولتی را بدست خواهیم گرفت تا راه آزادی و برابری و رفاه جامعه را به مسیری که به نفع کارگران و زحمتکشان است به سر آنجام برسانیم.
زنده باد مبارزه حق طلبانه کارگران و زحمتکشان، زنده باد حزب سوسیالیست انقلابی ایران،نابود باد جمهوری اسلامی ایران.
١٦ سپتامبر ٢٠١٧
٢٥ شهریور ١٣٩٦
منتشر شده در نشریه سوسیالیسم امروز شماره ١٥
