سازمانده کمونیست : موقعیت جنبش زنان را در جامعه کردستان ایران چگونه می بینید؟ سابقه و تجربه مبارزه زنان در کردستان در چه اشکال و شیوه هایی بروز پیدا کرده است؟
نسرین محمودی آذر: پس از شکست انقلاب ۵۷ نابرابری جنسیتی بین زن و مرد در ابعاد غیرقابل باوری افزایش یافت. حاکمیت و نیروهای ارتجاعی هوادار آن با ارعاب و سرکوب مخالفان و نیروهای چپ و آزادیخواه جامعه را در این زمینه نیز همچون دیگر زمینه ها به عقب سوق دادند. فرصتهای شغلی برای زنان در عرصه اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و… به شدت کاهش یافت، جدا سازی جنسیتی در محیط کار و در مراکز تحصیلی و آموزشی بالا گرفت. حجاب اجباری، ازدواج دختران زیر سن قانونی قانونی شد!، آمار ضرب و شتم زنان توسط مردان خانواده و قتلهای ناموسی در مناطقی از ایران فزونی یافت.
اقدامات ضدانسانی سرمداران رژیم در برقراری مجدد قوانین عقب مانده مذهبی زمینه بروز نارضایتی و اعتراضات گسترده ای در جامعه ایران و مخصوصا کردستان گشت. در کردستان ایران به دلیل وجود طیف گسترده ای از انقلابیون چپ و کمونیست متشکل در احزاب رادیکال در آن مقطع، دامنه مخالفتها و اعتراضات وسیع تر، متشکل تر و سازمان یافته تر بود. هر چند در ادامه با عقب نشینی این احزاب به خارج از مرزهای ایران و حضور نیروهای امنیتی و انتظامی رژیم شاهد دستگیریها و اعدامهای دسته جمعی در شهرها و قتل عام مردم در دهها روستا در مناطق مختلف کردستان بودیم. ولی در غیاب این احزاب در بطن جامعه کماکان شاهد بروز حرکتهای اعتراضی گسترده و سازمان یافته زنان و مردان آزادیخواه و برابری طلب در اقصی نقاط کردستان بودیم و هستیم. بارها و بارها شاهد تظاهرات و اعتراضات فعالین جنبش آزادی زنان علیه خشونتهای جنسی و سنتهای عقب مانده عهد عتیق و باورهای عقب مانده دینی و مذهبی در شهرهای مختلف کردستان بوده ایم. مبارزات زنان و مردان مبارز برابری طلب در کردستان به دلیل اقبال عمومی و حمایت وسیع توده های مردم، رژیم جنایتکار سرمایه داری جمهوری اسلامی را در موارد بسیاری وادار به عقب نشینی کرده است از جمله در بحث به اصطلاح مبارزه با “بد حجابی” رفتارهای ضد انسانی عُمال مزدور و وحشی نیروهای انتظامی با سایر مناطق از سبعیت کمتری برخودار است.
سازمانده کمونیست: هر ساله در شهرهای کردستان مراسمهای گرامیداشت ۸ مارس را داشتیم. اگر خود شما در این رابطه تجربه ای دارید، بازگو کنید؟ امسال چگونه باید به استقبال این روز بروند؟انتظار از فعالین مبارزه برای برابری زن و مرد چیست؟
نسرین محمودی آذر: تا سال ۲۰۰۸ که در کردستان ایران ساکن بودم، هر سال در اینگونه مراسمها شرکت میکردیم و چندین بار عضو کمیته برگزار کننده بودم. متاسفانه به دلیل خفقان حاکم بر جامعه از سویی و از سوی دیگر به علت وجود باورها و افکار عقب مانده و ارتجاعی در میان بخشی از توده های مردم به دلیل اعتقادات مذهبی و پذیرش جایگاه درجه دوم زنان در میان بخشی از مردم و کم کاری و مماشات فعالین چپ و سوسیالیست در نقد و افشای این گونه افکار و اندیشه ها و با توجه به پوپولیسم حاکم در بین بخشی از نیروهای سیاسی اعم از چپ و راست و فعالین آن در داخل در بسیاری از نقاط امکان برگزاری مراسم به صورت علنی وجود ندارد، یا برگزاری مراسم با مشکلات جدی روبرو است. متاسفانه کم نیستند زنان و مردانی که هنوز در اثر ناآگاهی مدافع نابرابریهای جنسیتی هستند.
در سالهایی که در کردستان عراق زندگی کردم همراه با رفقای متشکل در گروه “ژیان” که افتخار عضویت در آن را داشتم هر سال مراسم ۸ مارس روز جهانی زن را برگزار میکردیم . در سال ۲۰۱۳ در مراسم ۸ مارس در سلیمانیه تمرکز گروه علیه قتلهای ناموسی بود، اعضای گروه با پوشیدن کفن که با شعارهای ” نه به قتلهای ناموسی” و “نه به حکومتی که در این کشتار دست دارد” منقش بود، در مرکز شهر (بازارمولوی) به طرف پارک ” باغی گشتی” راهپیمایی کردیم، در طی مسیر تعداد بسیار زیادی از مردان و زنان آزادیخواه به صف معترضان پیوستند و ما را همراهی کردند.
ما اعضای گروه ژیان در این سالها تنها به برگزاری مراسم سالیانه ۸ مارس بسنده نکرده و بارها و به دفعات در برابر ساختمان دادگستری شهر به دلایل گوناگون از جمله به دلیل صدور احکام ناعادلانه علیه زنان اقدام به برپایی چادر کرده و چند شبانه روز در آن محل به اعتراض نشستیم. پس از حمله وحشیانه داعش به شنگال ما به مدت یک هفته به شهرهای زاخو و دهوک سفر کردیم و ضمن بازدید از کمپهای آوارگان در این دو شهر با زنان رها شده از اسارت داعش و بازماندگان قربانیان به گفتگو نشسته و کمکهایی که توسط گروه قبل از سفر جمع آوری شده در اختیار آوارگان جنگ قرار دادیم.
برگزاری مراسم ۸ مارس از ابتدا به ابتکار سوسیالیستها شکل گرفت، در جامعه کردستان نیز با وجود تمام سنگ اندازیها، اقدامات سرکوبگرانه و توحش عمال جمهوری اسلامی به سنت نیروهای چپ آزادیخواه و سوسیالیست در بطن جامعه تبدیل شده است، در ایران منشا وجود نابرابری جنسیتی، مردسالاری و سنتهای عقب مانده ضد زن حاکمیت سرمایه داری اسلامی است، به غیر از مشکلات معیشتی و اشتغال، زنان از بدیهی ترین آزادیهای فردی و جمعی محروم هستند، روزانه زنان زیادی به خاطر نوع پوشش، نحوه آرایش و … توسط نیروهای مزدور و جنایتکاران رژیم در کوچه و خیابان در شهرهای بزرگ و کوچک مورد بیحرمتی، بازخواست و تحقیر و بازداشت قرار میگیرند، بارها از طریق شبکه های اجتماعی نظیر فیس بوک و گوگل پلاس و تلگرام و … شاهد برخوردهای ضدانسانی جنایتکاران و مزدوران حاکم بر ایران با زنان بوده ایم، در اینجا باید به نکته ای بسیار مهم اشاره کنم متاسفانه در موارد بسیاری آنچه بیشتر از برخوردهای وحشیانه نیروهای امنیتی بیننده را ناراحت میکند بی تفاوتی حاضران در صحنه و گرفتن فیلم و عکس است! غافل از این که این گونه برخوردها باعث جسارت بیشتر و جری تر شدن نیروهای سرکوبگر رژیم شده و احیانا عقب نشینی زنان جسور و مبارز را در پی خواهد داشت. همه ما باید بدانیم، مبارزه برای رفع آپارتاید جنسی و برابری زن و مرد در جامعه و لغو قوانین ضدزن در گرو به میدان آمدن تمامی زنان و مردان آزادیخواه و برابری طلب است. هر فعال سیاسی آزادیخواهی و هر انسان مبارز برابری طلبی وظیفه دارد در آستانه روز ۸ مارس در ایجاد کمیته های برگزار کننده مراسم روز جهانی زن کمک کند تا مراسمهای روز جهانی زن با شکوه بیشتر و جمعیت کثیرتری برگزار شود. در این اوضاع نابسامان باید مصممتر و محکم تر از سالهای قبل قدم برداشت تا زمینه لغو قوانین ارتجاعی ضد زن آماده شده و تبعیض و نابرابری جنیستی ریشه کن شود.
مارس 2017 نسرین محمودی آذر
