مقدمه
نبود آگاهی سوسیالیستی کافی و عدم همبستگی طبقاتی، واقعیت تلخ امروز می باشد که بخش قابل توجهی از صفوف جنبش طبقاتی کارگران و فرودستان ایران را فرا گرفته است.
تاریخ هر دو نظام و حکومت سیاه سرمایه داری سلطنتی و جمهوری اسلامی، و سیاست های ضد کارگری و ضد انسانی آنان اساساً باعث و بانی شرایط نامطلوب و بسیار دشوار کنونی جنبش ما است.
هم اکنون کلیه ی شاخه های بورژوازی ایران در پوزیسیون و اپوزیسیون، ضمن خواستن تداوم اعمال سرکوبگری و اختناق عریان علیه کارگران و زحمتکشان جامعه، همواره با پاشایدن آگاهانه ی سم ملی گرایی و ناسیونالیستی، و نیز مذهبی در صفوف طبقه ی کارگر و تهیدستان، دامنه ی این عدم همبستگی و تحمیل شرایط بسیارسخت سیاسی و اقتصادی به جنبش را وسیعتر و درد آورتر کرده اند.
تعمیق خودآگاهی طبقاتی کارگران و توده های تحت ستم و استثمار، و دستیابی به شناخت از کلیه ی جناح های بورژوازی بمثابه دشمنان آشتی ناپذیر طبقاتی، یگانه ضامن کسب « آزادی و برابری و سوسیالیسم » میباشند.
در دوره ی پرتلاطم کنونی شاهد عروج یک جنبش انقلابی شکوهمند در صحنه ی سیاسی ایران بوده ایم. واقعیت این است، علی رغم اینکه توده های کارگر و زحمتکش و فرزندان آنان فداکاری ها کرده اند، خون ها داده اند و چنین برآمد عظیمی را درست بر بستر یا زمینه ی اجتماعی و مطالباتی جنبش طبقاتی کارگران و مردم زیردست ( اکثریت جامعه ) که سابقه ی طولانی دارد، استوار کرده اند، اما ارتجاع بورژوازی در پوزیسیون و اپوزیسیون با کمک قدرت های بزرگ سرمایه داری جهانی در صدد قبضه کردن و به انحراف کشاندن و در نهایت شکست آن بر آمده اند. با این وصف ما اینبار بنا به تجربیات مبارزاتی گران بهایی که داریم باید پیروز این جدال و کشمکش طبقاتی شویم و ظفرمندی جنبش شورایی و جنبش سوسیالیستی کارگران این دیار را قطعی کنیم.
ما تاکید می کنیم که بدون تردید می توانیم هم بر رژیم استبدادی – سرمایه داری جمهوری اسلامی، و هم بر اپوزیسیون راست این حاکمیت فائق گردیم، چنانچه مفاد سیاسی این منشور را با پیگیری و روحیه ی همکاری و مسئولیت پذیری در داخل و خارج از کشورعملی نمائیم.
با تشخیص اوضاع خطیر کنونی در ایران، همگان ( کارگران کمونیست، نیروها و جریانات چپ انقلابی و رادیکال، و انسان های آزادیخواه و برابری طلب ) می باید منافع کوچک و فرقه ای را کنار نهاده، و همراه و متحد با استثمار شدگان و پایمال شدگان جامعه برای به زیر کشیدن رژیم بورژوا – اسلامی، خنثی کردن نقشه های اپوزیسیون بورژوایی، و تحقق منفعت بزرگتر و استراتژیکترِ کارگری – سوسیالیستی به میدان بیائیم! این مسیر تنها راه پیروزی ما است!
به همین منظور ما جمعی از فعالین و مبارزین کارگری و کمونیست ( متشکل و مستقل ) جهت تأمین این هدف، خواهان برگزاری کنفرانس مشترک تمامی نیروهای کارگری و کمونیست در داخل و خارج از کشور هستیم. این جمع، ضمن پیشنهاد منشورسیاسی حاضر، برای تدارک عملی آن نیز صمیمانه و صادقانه تلاش خواهد کرد و از همگی شما درخواست داریم با ما برای پیشروی جنبش مشترکمان همگام و همراه شوید. منشور پیشنهادی
١-رژیم جمهوری اسلامی یک رژیم سرمایه داری است. فلاکت تحمیل شده به اکثریت شهروندان ایران، نتیجه ی چپاولگری شیوه و مناسبات تولیدِ سرمایه داری بوده، و استبداد و سرکوب وحشیانه ی رژیم بطور واقع ناشی از ذات سرمایه دارانه ی آن و در پاسخ به ملزومات نظم سیاسی – اقتصادی مسلط می باشد.
بورژوازی ایران با کلیه ی طیف ها و جناح هایش به علاوه ی خرده بورژوازی طرفدار نظم موجود که در دسته بندی های سیاسی متنوع و رنگارنگ قرار دارند، دشمنان انقلابِ ضد سرمایه داری هستند.
٢-با مد نظر داشتن واقعیت یادآور شده، پیش شرط پیروزی ما نه فقط کوشش در راستای سرنگونی انقلابی حاکمیت جنایتکار اسلامی، بلکه به شکست کشاندن جد و جهد های نمایندگانِ سیاسی طبقات میانی و بالایی جامعه است.
رسیدن به این مهم و در ادامه انهدام نظام ضد بشری سرمایه داری هر آینه در گرو اتحاد سیاسی و طبقاتی جنبش کارگری – کمونیستی می باشد.
قدر مسلم، استراتژی تصرف قدرت سياسى در ایران از طریق سازمان دادن انقلاب اجتماعى طبقه ی کارگر و استقرار یک نظام سوسیالیستی و شورائی توسط این طبقه و احزاب راستین پرولتری، و همچنین اکثریت شهروندان تحت ستم و آزادیخواه کشور، هدف پایه ای و استراتژیک جنبش کارگری – کمونیستی است.
جنبشی که در پی « لغو نظام بردگی مزدی و مالکیت خصوصی و لغو استثمار انسان از انسان » ، و شکوفايى خلاقيت هاى مادى و معنوى تک تکِ اعضای جامعه است. جنبشی که خواهان تحقق جامعه اى نوين مبتنى بر برابرى کامل میان تمامی انسان ها، و رفاه اقتصادى و اجتماعى برای همگان میباشد.
به بیان دیگر، این جنبش طبقاتی برای پایان دادن به همه ی ابعادِ شناخته شده ی ستم، نابرابری، استثمار، و کلیه ی تبعیضات جنسی، ملی، مذهبی و غیره در سراسر کشور که عامل و بانی آن شیوه و مناسبات تولیدِ سرمایه داری، و نمایندگان سیاسی و حکومتی آن یعنی نظام های استبدادیِ بورژوا – اسلامی و بورژوا – سلطنتی بوده اند، قاطعانه مبارزه می کند. این جنبش با درس گرفتن از تجارب تاریخی _ در سطح جهان و ایران _ بستر سازی برای اتحاد توده های کارگر و کمونیست ها را حول اهداف استراتژیک فوق الذکر در دستور گذاشته است.
و اما، این جنبش همپای تعقیب اهداف غایی و نهاییِ برشمرده شده، جنبش سازماندهی مبارزه برای تغییر تناسب قوا به نفع خود یعنی کسب موقعیت بهتر و مساعدتر سیاسی و اقتصادی برای کارگران و توده های زیردست جامعه در چارچوب نظم وارونه ی کنونی نیز هست.
٣- سوای حضور آگاهانه ی طبقه ی کارگر و جنبش این طبقه در میدان مبارزه، همراهی سایر جنبش های رایکالِ اجتماعی از جمله جنبش رهائی زن، دانشجویان و جوانان، و جنبش آزادیخواهی زیر پرچم انقلابی و سوسیالیستی، و متحد شدن فوری این جنبش های عظیم و فعالین راستین و مسئول آنها در داخل و خارج از کشور با جنبش کارگری بسی حیاتی است.
متذکر می شویم که، تأمین « استقلال طبقاتی » در خیزش انقلابی جاری، منوط به ایجاد صف مستقل کارگری- انقلابی، و پرهیز از شعارها، سیاست ها و سنت های بورژوایی چه در پوزیسیون و چه در اپوزیسیون می باشد.
٤- نقد مستمر و بیش از پیش سیاست ها و جهت گیری طیف های گوناگونِ گرایش لیبرالیستی و راست جامعه ( مذهبی، شوونیسنی، ناسیونالیستی و فدرالیستی ) ، و بخشی از جریانات باصطلاح چپ (رفرمیستی/ سندیکالیستی، ملی و…) و نقد و طرد جدی پوپولیسم حاضر در میان هر دو بخشِ اپوزیسیونِ چپ و راست، وظیفه ای بس با اهمیت است.
در این زمینه پند گرفتن از تاریخ ناکام قیام سال ٥٧ خورشیدی برای طبقه ی کارگر و دیگر اتفاقات مشابه در عرض ٤٤ سال اخیر در ایران و منطقه یک عنصر آموزنده و مهم مبارزه برای کسب برابری و آزادی، و بنیاد نهادن زندگی ای مملو از رفاه و سعادت بر ویرانه های نظام ضد کارگر، زن ستیز، و ضد بشری جمهوری اسلامی است.
٥-باید تأکید کرد اتحاد طبقاتی ما برعکس « برخی » از جریانات چپ فی الحال موجود و سنت های تاکنونی آنان سکتاریستی نیست، و طبعاً به دور هم جمع شدنِ ” رهبران مادام العمر” اتکاء نمی کند. ماهیت آن درست شبیه مفاد این منشور و سیاست گذاریش متکی برسیستم شورایی و خرد جمعی، و در یک کلام سبک کار کمونیستی و روش های صد درصد باز سیاسی است.
توأم با این سبک کار، شفافیت سیاسی، نقد گرایشات راست در درون و بیرون از جنبش، و صراحت و عدم سازش طبقاتی با جنبش ها و جریانات بورژوایی، اساساً هر نوع سرکوب سیاسی، اعمال محدودیت، و اعمال فشار بر « مخالفین سیاسی » درون جنبش را ممنوع می داند.
٦-جنبش ما همزمان با متکی شدن به قدرت متشکل و متحد جنبش های پیشرو و انقلابی، اعلام می کند که جمهوری اسلامی را در نهایت بایستی با زور و قهر انقلابی انداخت.
در پروسه ی سرنگون کردن رژیم با قهر انقلابی، ضرورت دارد تا دامنه ی آدمکشی و جنایت آفرینی اش را محدودتر کرد و مقاومتش را درهم شکست. از اینرو اقدام به مسلح شدن در شکل میلیشیای توده ای سازمانیافته را به منظورحراست از کارگران و معترضین در مقابل ماشین سرکوب جمهوری اسلامی، حیاتی می داند. در عین حال کلیه ی نهادهای جاسوسی و سرکوبگر، و نیروهای مسلح مانند سپاه، ارتش و نیروی انتظامی باید فوری منحل گردند.
٧-جنبش ما با قاطعیت با هر شکلی از دخالت های امپریالیستی، از جمله با دخالت نظامی آنان، و نقش مخرب کلیه ی نیروهای مسلح و گانگستر ملی و مذهبی در اپوزیسیون مقابله خواهد کرد و جامعه را علیه آنها آگاه و بسیج می کند.
٨-هر شکلی از آلترناتیو سازی های ارتجاعی از سوی آمریکا و غرب، و یا تحریم اقتصادی مردم ایران را قویاً محکوم کرده و آنرا در راستای بقای جمهوری اسلامی و نظام سرمایه داری حاکم، و تأمین منافع ارتجاعی کشورهای امپریالیستی میداند.
٩- جنبش طبقاتی ما استقرار حکومت شورائی کارگران و توده های مردم ستمدیده را به عنوان مطلوبترین، آزدیخواه ترین و مترقی ترین شکل حکومتی در دوره ی بعد از سرنگونی جمهوری اسلامی دانسته، و این جنبش با تمام قدرت برای محقق کردن آن تلاش خواهد کرد.
١٠- به مجرد استقرار حکومت شورایی کارگران و توده های زیردست، و ایجاد سوسیالیسم، تمام نابرابری های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، اداری، حقوقی، و تبعیضات ملی، مذهبی، جنسیتی که هر دو نظام جنایتکار اسلامی و شاهنشاهی در یک قرن اخیر به جامعه و شهروندان سراسر کشور در ابعاد گسترده و وحشتناک تحمیل و اعمال کرده اند، فوراً ملغی میشوند. بدین ترتیب برای اولین بار تمام آزادی های سیاسی، اجتماعی، مطبوعاتی، و آزادی ایجاد تشکل و تحزب و غیره برای همه بخش های جامعه تأمین و تضمین خواهد گردید. اعدام و شکنجه و وجود پدیده ای به اسم زندانی سیاسی فورا ملغی میگردد.
برابری کامل میان زن و مرد محقق خواهد شد. همه ی قوانین برگرفته از دین و شریعت در قوانین کشور کنار گذاشته می شوند.
١١… کمیتەی تدارک ، برگزاری کنفرانس مشترک نیروهای کارگری و کمونیست در داخل و خارج کشور هفتم .
بهمن ماه سال هزار و چهار صد و یک خورشیدی، مصادف با بیست و هفتم ژانویه ی سال 2023 میلادی
