به همین آسانی انسان ها فراموش مَی شوند و ، عمرشان در انتظار رهایی در پشت سلول های زندان تباه میشود .
محمد نظری در اوان جوانی در سن بیست و دو سالگی به زندانمیافتد.
آنطور که خود نوشته است نه کسی از نزدیکانش توان آن را داشته که برای او وثیقه بگذارد و نه کسی در طول این سال ها پیگیر دادخواهی او شده است .
محمد نظری ، در میان جنایت هایی که رژیم جمهوری اسلامی سیستماتیک در طَی این سالها صورت مَی دهد حتی از لیست زندانیانی که فعالین حقوق بشر برایشان تلاش می کنند هم کم کم کنار زده می شود.
محمد نظری حتی از خاطره ها هم محو و فراموش میشود تا جایی که حتی سازمانی که او به خاطرش در زندان است او را به فراموشی سپرده و در سکوت کامل متبوعاتیش می باشد و شاید هم قدمهایی برایش بر داشته نشده باشد ..محمد نظری سالها به امید رهایی زنده میماندو خود را در اختیار رژیم نمی گذارد و بیست و چهار سال از عمر او در زندان دولت اسلامی ایران تباهمیشود .
او به اتهام ارتباط با حزب دموکرات کردستان درسال ۱۳۷۲ بازداشت و پس از اخذ اعترافات ساختگی و از پیش تعین شده به اعدام محکوم شد .مجازات اعدام او درسال ۸۶ به حبس ابد کاهش یافته و از زندان ارومیه به زندان رجایی شهر منتقل و تا امروز در سالن۱۲ بند ۴ زندان رجایی شهر در حال گذران حکم است .وی تاکنون به مرخصی نرفته و از کلیه ی حقوق قانونی خود از قبیل مرخصی و آزادی مشروط محروم بوده است.
مدت سالهای زندان او ۲۳ است . در حالیکه قانون مجازات اسلامی مصوب ۹۲ حبس ابد را به ۱۵ سال کاهش داده و با وجود جلسات بسیاری که از سوی مقامات امنیتی در زندان با وی صورت گرفته تا امروز هیچگونه اقدامی در خصوص اعمال مواد قانونی در پرونده ی وی از سوی مقامات قضایی و امنیتی صورت نگرفته و او همچنان به انتظار نشسته است .
اتهام او اقدام به ترور چند تن از فرماندهان سپاه بوده . تروری که هیچگاه صورت نگرفته و تنها در حد پرونده سازی برای چند تن از فعالان کرد بوده است .
اعترافات مظنونین نیز زیر شکنجه ی فراوان در دهه هفتاد و اوج توحش و خشونت ماموران امنیتی و بیخبری جامعه از آن اخذ شده است.
متن مصاحبه چند سال پیش با محمد نظری که دارای نکات مهمی است. این مصاحبه با ایشان زمانی صورت گرفته که ۴۲ ساله بوده اند. اینجا لازم است برای شناخت بیشتر این زندانی سیاسی کرد در این قسمت از سایت سوسیالیسم امروز آورده شود …
“ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻓﻘﻂ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺷﻨﯿﺪﻩﺍﻡ … ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭﺍﺳﻢ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﻨﯿﺪﻡ . »
ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ « ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻈﺮﯼ » ، ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ۴ ﺳﺎﻟﻦ ۱۲ « ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ » ﮐﺮﺝ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺍﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻭ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﯿﺲﺑﻮﮎ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ . ﺍﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ۲۰ ﺳﺎﻝ ﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻈﺮﯼ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﺰﺏ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺕ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﭘﯿﻮﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﻫﯿﭻ ﺗﺮﻭﺭﯼ ﻧﻘﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻃﯽ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺑﻪ « ﻣﺤﻤﺪ ﯾﺰﺩﯼ » ، « ﻫﺎﺷﻤﯽ ﺷﺎﻫﺮﻭﺩﯼ » ﻭ « ﺻﺎﺩﻕ ﻻﺭﯾﺠﺎﻧﯽ » ، ﺳﻪ ﺭﯾﯿﺲ ﻗﻮﻩ ﻗﻀﺎﯾﯿﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ۲۰ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﺒﺲ، ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺍﻋﺎﺩﻩ ﺩﺍﺩﺭﺳﯽ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﮕﺮﻓﺖ .
ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﯾﻦ ﻭ ﺭﺟﺎﯾﯽﺷﻬﺮ ﮐﺮﺝ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻈﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﻗﻮﻩ ﻗﻀﺎﯾﯿﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪﯾﺪ؟
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪﻡ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺤﻤﺪ ﯾﺰﺩﯼ ﺭﯾﯿﺲ ﻗﻮﻩ ﻗﻀﺎﯾﯿﻪ ﺑﻮﺩ . ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻧﻬﻢ ﺧﺮﺩﺍﺩ ۱۳۷۳، ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩ ۲۳ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻻﻥ ۴۲ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺭﻡ . ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺮﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺪ، ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ۲۰ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺴﺘﻢ .
ﺑﻪ ﭼﻪ ﺍﺗﻬﺎﻣﯽ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﯾﺎﺩﺗﺎﻥ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﯾﺪ؟
ﺭﻭﺯ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﮐﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﺣﺰﺏ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺕ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪﻡ . ﻗﺎﺿﯽ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻣﻦ ﺁﻗﺎﯼ « ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺯﺍﺩﻩ » ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﻭﮐﯿﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺻﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩ .
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ۱۹ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎ ﺑﻮﺩﻩﺍﯾﺪ؟
ﻣﺪﺕ ۹ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽﺷﻬﺮ ﮐﺮﺝ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻡ .
ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕﺗﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ؟
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎ ﺳﺎﻝ ۱۳۹۰ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻡ . ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻓﺸﺎﺭ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﻻ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺳﻦ ﺑﺎﻻ، ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﮕﺮﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻼﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻓﻮﺕ ﮐﺮﺩ . ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡ ﺑﺪ ﺷﺪ، ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ .
ﺷﻨﯿﺪﻩﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻟﺐﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺧﺘﻪﺍﯾﺪ . ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﻫﯿﺪ ﺩﻟﯿﻞ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﭘﯽﮔﯿﺮﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﺪ؟
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﭘﯽﮔﯿﺮﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺁﻥﻫﺎ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ، ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﻋﻔﻮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻋﻔﻮ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ . ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ، ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﯿﺪ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﻓﻮﺕ ﺍﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺑﺨﺸﻢ .
ﺩﻭﻣﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﻦ ﺷﺪ، ﻓﻮﺕ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯﻫﻢﺑﻨﺪﯼﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﭘﺲ ﺍﺯ ۲۰ ﻭ ۲۲ ﺳﺎﻝ ﺣﺒﺲ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﺠﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﻫﯿﭻ ﻗﺼﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻫﻔﺘﻢ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ ۹۱ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﻬﺮﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﻋﺘﺼﺎﺑﻢ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ . ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ، ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺟﻤﻌﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻫﻢﺑﻨﺪﯼﻫﺎﯾﻢ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍ ﺯﺩﻡ .
ﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮﺝ، ﻟﺐﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺧﺘﯿﺪ . ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﻫﯿﺪ؟
ﺑﻠﻪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻗﻄﻌﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻭﺧﺘﻦ ﻟﺐﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﮑﻨﻢ، ﺑﺎ ﻗﺮﺹﻫﺎﯼ ﺑﯽﺣﺲ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻟﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﯽﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﻭﺧﺘﻢ . ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺦ ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﻤﯽﺷﺪ، ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﻄﺴﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﯾﺎ ﺧﻤﯿﺎﺯﻩ ﮐﺸﯿﺪﻥ، ﮔﻮﺷﻪﻫﺎﯼ ﻟﺒﻢ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﯽﺷﺪﻡ ﺩﻭﺧﺘﻦ ﻟﺐﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﻢ .
ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻟﺐﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ؟
۴۹ ﺭﻭﺯ .
ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟
ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﺁﻗﺎﯼ « ﺧﺪﺍﺑﺨﺶ » ، ﻓﻘﻂ ﻗﻮﻝﻫﺎﯼ ﺳﺮﺧﺮﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ .
ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻫﻢﺑﻨﺪﯼﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﯾﺪﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ؟
ﻫﻢﺑﻨﺪﯼﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺩﻭﺧﺘﻦ ﻟﺐﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺪﯾﻮﻥ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ . ﺣﻤﺎﯾﺖﻫﺎﯼ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻟﮕﺮﻣﯽ ﻣﯽﺩﺍﺩ .
ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ۲۰ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﺬﺷﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩﯾﺪ؟
ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮑﺴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻏﻠﺐ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﯾﺎ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ .
ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﺩﺗﺎﻥ ﮐﻨﺪ؟
ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩﻩ، ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ . ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻫﻢﺑﻨﺪﯼﻫﺎﯾﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯽﺷﻮﻡ . ﺍﻣﺎ ﺧﺒﺮﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﮐﺮﺩ، ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮒ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﻢ، « ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯿﻨﺎﯾﯽ » ﺑﻮﺩ .
ﺗﻠﺦﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟
ﺗﻠﺦﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺧﺒﺮ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺩﻩﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻫﻢﺑﻨﺪﯼﻫﺎﯾﻢ ﻭ ﻫﻢﭼﻨﯿﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻮﺩ .
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ؟
ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺒﺲ ﻃﻮﻻﻧﯽ، ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺍﺯ ۵۰ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪﻧﺪ . ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ : « ﺧﺎﻟﺪ ﺷﻮﻗﯽ » ، « ﺣﻤﺰﻩ ﻗﺎﺩﺭﯼ » ، « ﺍﻧﻮﺭ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﯼ » ، « ﺳﻠﯿﻢ ﺻﺎﺑﺮﻧﯿﺎ » ، « ﺟﻠﯿﻞ ﺯﯾﻮﻩﺍﯼ » ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ .
ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﻫﯿﭻ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﺪ .
ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﺪ؟
ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ۷۶ ﻫﻢ ﻫﺮﻫﻔﺘﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮﺩﻡ . ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺫﯾﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩ .
ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﻧﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺩﺭﻭﻍﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻔﻮ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﻨﯿﺪﻩﺍﻡ، ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ، ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﺯﺍﺩﻡ ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ، ﺣﺒﺲِ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﻧﻤﯽﮐﺸﻢ .
ﺩﻟﺘﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻭ ﯾﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﯽﺷﻮﺩ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺸﻮﻡ . ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﯾﮏ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺩﻝﺧﻮﺷﯽ ﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺎﻣﯿﻠﻢ، ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻢ ﻃﺮﺩ ﮐﺮﺩﻧﺪ .
ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﯾﺪ؛ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﻓﺼﻠﯽ ﺍﺳﺖ؟
ﺑﻬﺎﺭ۱۳۹۳ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﻣﯽﺷﻮﺩ ۲۰ ﺑﻬﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩﺍﻡ . ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺒﺲ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪﺕ ﺩﺍﺭﺩ، ﻫﯿﭻ ﻓﺼﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺩﺭﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﮔﯿﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﮒﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﺯﺩﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺼﻞﻫﺎ ﺑﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻣﯿﺪﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﮕﻪ ﻣﯽﺩﺍﺭﯾﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﻣﯽﺁﯾﺪ؟
ﺁﻥﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮﺱ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻏﻠﺒﻪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻨﻔﺮ ﻭ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﺳﺖ . ﻣﻦ ﻫﯿﭻﮔﺎﻩ ﻓﮑﺮﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺣﺒﺲ ﺍﺑﺪ، ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺫﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ . ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺪﯾﻮﻥ ﻣﺤﺒﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ . ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﻥﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﻌﻒ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ .
ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺰﺏ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺕ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ . ﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻣﺴﯿﺤﯽ، ﯾﻬﻮﺩﯼ، ﺯﺭﺗﺸﺘﯽ، ﺳﻨﯽ ﻭ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻗﺎﯾﻞ ﺷﻮﺩ، ﺣﻘﻮﻕ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﮐﻨﺪ .
ﺁﯾﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﺣﺒﺲ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻫﻢ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﺪ؟
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﯼ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺟﺰﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﻬﯿﺪ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ، ﺩﺭﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺷﺮﻋﯽ، ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۷۳ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﺭﺍﯾﻦﺟﺎ ﻧﯿﺰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ، ﺩﺭﻫﯿﭻ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩﺍﻡ .
ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۲۰ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﭼﻪ ﺗﺼﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻭ ﻓﯿﺲﺑﻮﮎ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﺪﯾﺪ، ﺍﺻﻼ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﭼﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟
ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ . ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﮐﻬﻒ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﺎﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻓﻘﻂ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺷﻨﯿﺪﻩﺍﻡ .
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺍﺯ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ؟ ﺍﻻﻥ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻭ ﺳﺨﻨﯽ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ، ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺻﺪﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ؟
ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺳﺎﯾﺖﻫﺎ ﻭ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﻭ ﺍﻃﻼﻉ ﺭﺳﺎﻧﯽ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺳﺎﯾﺖﻫﺎ ﺣﻮﻝ ﯾﮏ ﻣﺤﻮﺭ ﻣﯽﭼﺮﺧﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﯾﮏ ﺣﺰﺏ ﻭ ﯾﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﺧﺎﺹ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ . ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺍﻃﻼﻉﺭﺳﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺗﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ۲۰ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ زندان هستم….
