گل خطرناکترین مخدر امروز است و با یک بار استفاده، ممکن است فرد به مدت شش ماه تا یک سال دچار توهم عصرگاهی شود.
علف، قارچ، اشک، تسبیح و حالا گُل. اگر سری در دنیای روانگردان‌ها نداشته باشید و گوشتان با اسامی مواد مخدر آشنا نباشد، ردیف شدن این نام‌ها کنار هم شاید برایتان بی‌معنی باشد. برای کسی که گرفتار بلای خانمانسوز مواد مخدر است این نام‌ها با نشئگی و سرخوشی یا خماری و بدن درد و بیقراری تداعی میشود.
هر روز ۹ ایرانی به خاطر مصرف مواد مخدر می‌میرند، افرادی که به گواه آمارهای جمعیت مبارزه با دخانیات کشور، از ۱۰ سالگی دست به سیگار می‌شوند و از ۱۷ سالگی مواد مخدر را تجربه می‌کنند. در این میان، گروهی هم هستند که از ۱۲ سالگی به بعد پای مخدرهای صنعتی به زندگی‌شان باز میشود و روزگارشان را با شیشه، حشیش، کروکودیل و ماریجوانا سیاه می‌کنند؛ مخدرهایی که یک جمله مشترک که درباره بیشتر آنها تکرار میشود: «این اعتیادآور نیست.» این جمله، امروز بیشتر از همه درباره «گل» به گوش می‌رسد.
ماده مخدر گل، همان اندازه که اسم خوشایندی که دارد، یکی از خطرناکترین مواد مخدری است که این روزها در دست جوان‌ها می‌چرخد و به اسم یک روانگردان طبیعی خرید و فروش میشود. مخدری که ضربان قلب را بالا می‌برد، احساس بیقراری می‌دهد، باعث توهم میشود و با یک بار مصرف، طوری عملکرد مغز را مختل میکند که زندگی بدون آن غیرممکن میشود.
اولین بار، در دهه ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ میلادی بود که آمریکا، انگلیس و اسرائیل روی مواد شیمیایی‌ای کار کردند که عموماً با هدف نظامی تولید می‌شدند. این مواد، در واقع فرمول‌های جدیدی بودند که خواص روانگردان داشتند و در آزمایش‌های کنترل فکر، با هدف حقیقت‌یابی از جاسوسان مورد استفاده قرار می‌گرفتند. این ترکیبات خواصی شبیه حشیش و ماریجوانا داشتند با این تفاوت که می‌توانستند چندین برابر آن تأثیرگذار باشند.
سال‌ها بعد، گیاه شاهدانه‌ای که به آن «کوش افغان» هم گفته می‌شد، از افغانستان به آمریکا برده شد و این شروع پیدایش «گل» بود. گیاهی که از تولیدش زمان زیادی نمی‌گذرد اما به خاطر تأثیرات درمانی‌اش در پزشکی جای خود را باز کرد. با استفاده از کوش افغان، ماریجوانای جدیدی کشت شد که خواصی متفاوت از ماریجوانای سنتی داشت و به آن «مدیکال ماریجوانا» گفته می‌شد. ماریجوانا گیاهی است که هم نوع نر آن وجود دارد و هم نوع ماده. نوع نر ۳ درصد و نوع ماده ۸ درصد مخدر دارد. اتفاقاً اعتیاد به ماریجوانا بسیار دیر ایجاد میشود و خیلی راحت هم قابل ترک است اما گیاه جدیدی که با تغییرات ژنتیکی تولید شد، دو جنسیتی بود و برخلاف ماریجوانای طبیعی که گل‌های کمی دارد، بسیار پر گل است. در این گل‌ها ۷ برابر بیشتر از ماریجوانا ماده مخدر وجود دارد؛ آنقدر که اگر از کنار آن عبور کنید یا شب بالای سرتان باشد، دچار توهم می‌شوید.»
ماریجوانایی که این روزها در دست جوان‌ها می‌چرخد، گل همین ماریجوانای تغییر ژنتیکی یافته است که حتی دست و دل پزشکان هم برای تجویز آن می‌لرزد و فقط در شرایط خاصی، برای بیماران خاص آن را توصیه می‌کنند؛ به مدت محدود و دوز بسیار پایین.
«بیمار می‌تواند حداکثر یک ماه با دوز خیلی پایین از ماریجوانای طبی استفاده کند؛ آن هم در بیماری‌های عصبی شدید یا بیمارانی که در مراحل پایانی عمرشان قرار دارند و پزشک می‌خواهد روزهای پایانی زندگی‌شان بدون درد بگذرد.»
هرچند مخدر گل در دنیا به چشم دارو نگاه میشود اما از ۸ – ۹ سال قبل توسط فردی با نام مستعار آرتا به ایران آورده شد و حالا در شیراز کشت میشود. گل که در باور عمومی حتی کم‌خطرتر از حشیش و ماریجوانا و علف معرفی شده است، می‌تواند آنقدر خطرناک باشد که با یک بار مصرف، برای همیشه باعث اعتیاد شود. چون به طور مستقیم بخش‌های مسئول آرامش‌بخشی را در مغز فلج کرده و خودش جایگزین آن میشود. بنابراین با مصرف نکردن گل، فرد دچار اضطراب شدید، بیقراری، وحشت‌زدگی، تپش قلب شدید و… میشود.
متأسفانه گل در ایران آنقدر بازار پررونقی دارد که به آسانی هم خرید فروس میشود و هم دست یافتنی .
“گل خطرناکترین مخدر امروز است و با یک بار استفاده، ممکن است فرد به مدت شش ماه تا یک سال دچار توهم عصرگاهی شود. ما هنوز اثرات این مخدر را به طور کامل نمی‌دانیم اما عوارض گسترده‌ای از آن مشاهده شده است. جالب این که مخدر گل روی گروه‌های خونی +A و +O اثر توهم‌زایی بیشتری دارد.”
متاسفانه سن مصرف گل به دبیرستان‌ها رسیده است. خانواده‌ها اطلاع دقیقی درباره این مخدر ندارند و جوان‌ها تصور می‌کنند گیاهی طبیعی و بی‌ضرر است. در واقع ضعف اطلاع‌رسانی درباره این مخدر باعث شده که خیلی از جوانان تصور کنند می‌توانند خیلی راحت مصرف گل را کنار بگذارند. تصوری که به هیچ وجه درست نیست.
