انتقال ۱۴زندانی برای اعدام به قرنطینه زندان گوهردشت کرج
بنا به گزارشهای دریافتی روز دوشنبه ۲۷آذر ۱۰زندانی محکوم به اعدام را به سلولهای انفرادی زندان گوهردشت کرج منتقل کرده است. اسامی برخی از زندانیان عبارتند از پیمان شیخی، امیر عباسی، محمدرضا قرائت، مصطفی چاردولی و امیرعباس اردستانی
هم‌چنین روز ۲۵آذر؛ ۴زندانی محکوم به اعدام در ملأعام، از بند ۵این زندان جهت اجرای حکم به سلول انفرادی منتقل شدند. اسامی دو تن از این زندانیان عبارتند از مسلم محمدی و محسن کمالی. احکام اعدام این ۴زندانی قرار است در خیابانهای تهران اجرا شود.ماشین سرکوب و کشتار رژیم دوباره سرعت گرفته است. دوباره و هر روز به بهانه ای عده ای از جوانان مردم را به جوغه اعدام می سپارد .جمهوری اسلامی اعدام زندانیان را با توجیه فریبکارانه ارتقا امنیت اجتماعی و اجرای عدالت انجام می دهد و با این عوامفریبی ها تلاش می کند تا مسئولیت خود را در ایجاد بستر و شرایطی که اینگونه جنایت ها مدام در آن بازتولید می شوند، پرده پوشی نماید و نظام اجتماعی ظالمانه ای را که خود بر زندگی انسان ها حاکم کرده از زیر ضرب خشم و اعتراض مردم خارج کند، اما رژیم با موج کشتار زندانیان در شرایط کنونی اهداف سیاسی مشخص تری را نیز تعقیب می کند.
رژیم جمهوری اسلامی از ابتدای حاکمیتش بر این امر واقف بود که نمی تواند پاسخگو و برآورنده نیازهایی باشد که کارگران توده های مردم محروم و ستمدیده ایران برایش انقلاب کردند و نظام پادشاهی را سرنگون ساختند. جمهوری اسلامی می دانست که این مردم بپا خواسته را نمی توانند با وعده و وعید و فریب و نیرنگ به خانه هایشان برگرداند. براین امر واقف بود که نمی تواند با خرافات مذهبی جامعه را به عقب برگرداند. بنابراین می بایست با حذف دگراندیشان و مخالفین سیاسی و با گستراندن فضای رعب و وحشت از طریق زندان و شکنجه و اعدام از این کابوس رهایی یابد. اینکه بیشتر اعدام شدگان روزهای اخیر از محکومین دادگاههای عادی بوده اند، نمی تواند هدف سیاسی نهفته در پشت صدور و اجرای همه این احکام را بپوشاند. اعدام زندانیان عادی و سیاسی، در عین حال همزمان است با تشدید فشار بر فعالین جنبش های مدنی و اجتماعی و کارگری.
رژیم در تمام طول حاکمیتش هر گاه خطر خیزش و اعتراضات توده ای مردم به جان آمده را احساس کرده، به کشتار و اعدام پرداخته است. برایش مهم نیست که چه کسانی قربانی تداوم حاکمیتش می شوند. هزاران محکوم به اعدام جرائم عادی را سالها در زندانها در فضای وحشت مرگ منتظر نگهداشته اند تا هر وقت هدف سیاسی رژیم ایجاب کرد به پای چوبه دار کشیده شوند.
برای نجات از قربانی شدن این انسانها هیچ راه حلی به غیر از تعمیق و گسترش مبارزات توده های مردم وجود ندارد. دلخوش کردن به نجات از این وضع فلاکت بار با روی کار آمدن هر دولتی و از هر جناحی در چهارچوب این نظام عبث است. اعدام و شکنجه پاسخ همیشگی رژیم بوده است در مقابل نیاز و مطالبات حیاتی زندگی مردم. ابزار ایجاد وحشت رژیم است برای جلوگیری از رشد اعتراضات کارگران و توده های مردم ستمدیده. این ابزار را باید با تلاش پیگیر برای گسترش اعتراضات متشکل، آگاهانه و سازمان یافته از دست رژیم گرفت.
شکی در آن نیست که تشدید فشارها و اقدامات سرکوبگرانه، نه از قدرت رژیم، بلکه از استیصال و ترس و وحشت از رشد و گسترش نارضایتی و اعتراضات مردمی سرچشمه گرفته و می گیرد. با این اعتبار تلاش های مذبوحانه اخیر رژیم مبنی بر کشتار زندانیان راه بجایی نخواهد برد و کارگران معترض و مردم حق طلب و ستمدیده و اسثتمار شده را با این اقدامات نمی توان مرعوب ساخت. اگر هم سرکوب در مقطعی یک قدم عقب نشینی را بدنبال داشته باشد، اما زمینه های عینی فوران خشم تودهها را تشدید خواهد کرد.
