۷٣ سال پیش در چنین روزی نخستین بمب اتمی آمریکا به شهر هیروشیمای ژاپن اصابت کرد و جان هزاران نفر را گرفت.بمباران اتمی هیروشیما در زمان جنگ جهانی دوم به دستور هری ترومن رییس جمهور وقت آمریکا علیه امپراتوری ژاپن انجام گرفت.
پنجم آگوست سال ۱۹۴۵ به وقت آمریکا (ششم آگوست به وقت ژاپن) یک بمب افکن بی- ۲۹ آمریکا، نخستین بمب اتمی را بر شهر هیروشیمای ژاپن فرو افکند که در همان لحظه بیش از ۶۰ هزار تن کشته و افزون بر ۱۲۰ هزار تن دیگر مجروح شدند.
این بمباران اتمی ساعت ۹ و ۱۵ دقیقه بامداد به وقت محلی انجام شد. بمب، معادل ۲۰ هزار تُن تی. ان. تی قدرت انفجار داشت. خلبان هواپیمایی که بمب را فروافکند سرهنگ پال تیبتز بود که نام مادرش انولا گی را روی بدنه هواپیما نوشته بودند.
وی بعدا سرتیپ شد و یکم نوامبر ۲۰۰۷ در ۹۲ سالگی درگذشت.
پس از انفجار بمب، برقی خیره کننده جهید و متعاقب آن، ابری سیاه ناشی از سوختن و ذوب شدن آنچه که در زمین بود به آسمان بلند شد و در ارتفاع ۳۰۰ متری، قارچ سفید رنگی از این ابر برخاست که تا ارتفاع هفت کیلومتری زمین بالا رفت. این بمب در روی زمین به مساحت چهار مایل مربع همه چیز را نابود کرده بود.
جمعیت هیروشیما پیش از این حمله اتمی ۳۴۵ هزار نفر بود. سه روز بعد، دومین بمباران اتمی صورت گرفت و شهر ناگاساکی ژاپن بمباران شد که در این بمباران نیز نزدیک به ۸۰ هزار کشته شدند و شش روز پس از آن، و در پانزدهم آگوست دولت ژاپن اعلام کرد که تسلیم می‌شود و جنگ جهانی دوم در هر دو جبهه اروپا و شرق آسیا پایان یافت. این جنگ ششم ماه می ۱۹۴۵ در جبهه‌های اروپا و پس از تسلیم شدن آلمان پایان یافته بود.
٧٣ سال پیش، ١٩٤٥ شهر هیروشیما مورد حمله ناگهانی و غیره منتظره بمب اتم دولت آمریکا قرار گرفت.٣ روز بعد شهر ناکازاکی نیز مورد حمله بمب اتم قرار گرفت و در این دو شهر بیشتر از ٣٢٠ هزار کودک،زن و مرد،پیر و جوان زنده بگور شدنند و کشته شدند. بیشتر از صدها هزار انسان دیگر زخمی شدند. در آن سال ها و در سال های ٦٠ و ٧٠ میلادی مردم در تمام جهان بر علیه جنگ و بمب اتم اعتراض کردند و به خیابان آمدنند و با پلیس کشور آمریکا و بخصوص اروپایی درگیر شدند. امروز انگاری جوانان در خواب خرگوشی فرو رفته اند و کمتر اعتراض به جنگ جوی کاپیتالیست ها در نقاط جهان رخ می دهد.
در ٧ تیر ١٣٦٦ شهر سردشت ( استان آذربایجان غربی در ایران ) مورد حمله بمب های شیمیایی حزب بعث عراق ( به رهبری صدام حسین ) قرار گرفت. در این حلمه جنایت کارانه بیشتر از ١١٠ کودک، زن و مرد و پیر و جوان در عرض یک لحظه زنده بگور شدند و بیشتر از ٨ هزار نفر دیگر در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و مسموم شدند.
در ٢٥ اسفند ١٣٦٦ حکومت بعث عراق در عملیاتی جنایت کارانه بر علیه مناطق کردنشین عراق، دست به بمباران شیمیایی شهر حلبجه و منطقه کردند. در این حمله جنایت کارانه متاسفانه بیشتر از ٥ هزار انسان جان باختند و بیشتر از ١٠ هزار نفر زخمی شدند. در آن روزها رفقای کمونیست ما گردان شوان ( کومه له، سازمان حزب کمونیست ایران )که در بیاره بودند، در محاصره نیروهای جمهوری جنایت کار اسلامی و نیروهای جنایت کار حزب بعث عراق قرار گرفتند و ما بیشتر رفقا و اعضای گردان شوان را از دست دادیم. یادشان گرامی باد. کومه له متاسفانه در اردوگاه بوتی سر به شهر رانیه عراق نیز مورد حمله شیمیایی حزب بعث عراق قرار گرفتند و بیشتر از ٢٢ رفیق کمونیست و مبارز جان خود را از دست دادند.
٣١ تیر ١٣٦٧ چند روز بعد از آتش بس و پذیرش قطعنامه ٥٩٨ شورای امنیت از سوی ایران، بمب افکن های حزب بعث عراق که مجهز به بمب های شیمیایی بودند به روستای زرده،روستاهای نساردیره، نساردیره سلفی و شاهمار دیره از توابع شهرستان گیلان غربی، شیخ صله از توابع شهرستان ثلاث باباجانی، دوان از توابع شهرستان پاوه و روستای باباجانی از توابع شهرستان دالاهو نیز مورد حمله جنایت کارانه شیمیایی قرار گرفتند و بیشتر از ٢٧٥ نفر جان خود را از دست دادند و بیشتر از ١١٤٦ نفر نیز مسموم و زخمی شدند که بیشتر آنها بدلیل این که یکی از بمب ها به آب نوشیدنی خورده بود و مردم از آن آب می نوشیدند، مسموم شده بودند.
در جنگ سوریه دولت کثیف و جنایت کار حزب بعث سوریه نیز در چند موارد از بمب شیمیایی استفاده کرده است، ولی آمار کشته شدگان جنگ سوریه بحدی است که هیچ کس از آمار کشته شدگان و زخمی های بمب های شیمیایی خبر درستی بدست نمی دهند. اما حتی سازمان حقوق بشر نیز می گویند که این بمباران ها رخ داده اند، ولی حتی سازمان حقوق بشر نیز عکس العملی از خود برای محکوم کردن این جنایت ها از خود نشان نمی دهند.
شروع استفاده از بمب های شیمیایی در جنگ های اول جهانی بود که بعد از ختم جنگ بیشتر بمب های باقی مانده به ایتالیا فرستاده شد.
سازمان حقوق بشر در دوران بعد از جنگ جهانی دوم به جهانیان نشان داده اند که هدف آن ها فقط آرام کردن وضعیت و دادن قراردادها و قطعنامه های پشت سرهم است. بعضی وقت ها سازمان حقوق بشر دولت های در جنگ های مختلف را سرزنش می کنند که این دولت ها با مردمانشان ملایم تر رفتار کنند، به آن ها امکان دست رسی به آب،غذا و دارو را بدهند، اما هیچ وقت ندیده ایم و نخواهیم دید که سازمان حقوق بشر ملل، دولتی را محکوم کند. سرزنش می کنند،گلی می کنند، کف می زنند و بعضی وقت ها گریه هم می کنند. در یک کلام سازمان حقوق بشر ملل، سازمان این جامعه کاپیتالیستی است و برای فرونشاندن اختلافات و بعضی وقت ها جایزه دادن به دولت های مختلف درست شده است. سازمان حقوق بشر ملل نگهبان خوش قیافه این جامعه و برای نگاه داری این جامعه درست شده است. این جامعه بعضی وقت ها به جنگ احتیاج دارد تا بتوانند بگویند که آن ها قدرت مطلقه و یگانه قدرت هستند و هیچ سوسیالیست و کمونیستی با اعتقادات مارکسیستی نمی تواند آن ها را شکست بدهد.
ما کمونیست ها همواره به مبارزه خود برای از بین بردن این جامعه کاپیتالیستی ادامه خواهیم داد، و تا سرنگونی این جامعه سرمایه داری و رسیدن به جامعه ای بدون استثمار، بدون تحقیر، بدون زندانی سیاسی، شکنجه، اعدام و بدون جنگ های پی درپی، بدون بمب اتم،بدون بمب های شیمیایی، بدون آوارگی و بدون از دست دادن حتی یک نفر هم تلاش می کنیم. جامعه ما جامعه ای بدون کار مزدی، بدون مالکیت خصوصی بر وسائل تولید و رسیدن به جامعه ای اشتراکی است که همه انسان ها برابر کار و تلاش می کنند که جامعه ای برابر و جامعه ای با رفاه اجتماعی برای خود بسازند.
مرگ بر جامعه سرمایه داری.
زنده باد سوسیالیسم.
عزیز عبداله پور
