قبل از هر چیز باید بگوییم که تحریم های اقتصادی وضعیت زندگی کارگران و زحمت کشان ایران را چند برابر بدتر از این که بود خواهد کرد. منظورم من این نیست که شاید خوب بوده باشد، نه. دوا و درمان گرانتر خواهد شد از اینی که تا حالا بوده است. لوازم بهداشتی و مواد غذایی گرانتر خواهد شد. زنده ماندن و خود را زنده نگاه داشتن قیمتش گرانتر خواهد شد.حالا به جامعه ایران نگاهی باندازیم و بفهمیم که داریم در مورد چه چیزی حرف می زنیم. اول از همه به زندگی کسانی نگاه کوتاهی باندازیم. آن چیز ناچیزی که دارند را با خون و پوست خود بدست می آورند و…فرش بافان دستی، که از صبح زود تا آخر شب می نشینند و با دست هایشان مشغول قالیبافی هستند و در بسیاری موارد، حتی وقت استراحت کردن را نیز ندارند. این کودکان هیچ حق و حقوق قانونی ندارند، تصمیم گیرنده نیستند و خیلی وقت ها برای سریع تر کارکردن مجبورشان می کنند که ٧،٨،٩،١٠ ساعت روی زمین بنشینند، و در آخر با پرداخت پول کمی مثل برده در کنج خانه ها و امروز در شرکت های مختلف مشغول به کار باشند. آنها را می زنند،توهین می کنند،تحقیر می کنند، و حتی می شنویم که خیلی وقت ها صاحبان و کارفرمایان برای سواستفاده جنسی به این بچه ها تجاوز جنسی می کنند و حتی به دیگران نیز می فروشند.
کودکان کوره پزخانه ها. کودکانی که هر سال برای چند ماه همراه خانواده های شان، بخصوص از مناطق کردنشین ایران راهی کوره پزخانه ها می شوند.
البته ما در ایران کوره پزخانه های بی شماری داریم که این خانواده های کارگری را از تمام مناطق ایران به واسطه دوست و آشنا یا معامله گران اجیر می کنند. برای کودکان نه خبری از مدرسه است،نه لبخند و نه بازی کردن. این خانواده ها اگر مجبور نبودند تا که زنده بمانند، هیچ وقت حاضر به تن دادن به این شغل ( که البته اگر اسمش را شغل بگذاریم ) نمی دادند و بچه های شان را اسیر برده داران عصر خودشان نمی کردند.
کودکان دست فروش خیابانی. که اغلب مشغول سیگار فروشی،جوراب فروشی، لباس فرشی،گل فرشی، میوه فروشی،تخمه فروشی،آب و غذا فرشی، واکس کفش زدن در معابر خیابان ها که اوباشان جیره خوار جمهوری اسلامی، آن ها را می زنند و کتک کاری می کنند و متاسفانه حتی مغازه داران محل نیز با آن ها بدرفتاری می کنند و می زنند و غیره هستند. این کودکان و کودکان آشغال گردان شهر های بزرگ، این کودکان مشغول جمع آوری قوتی های خالی کوکا کولا،شیشه ای و پلاستیک، فلزات مختلف و غیره هستند. در اغلب موارد این کودکان یا بی سرپرست هستند ، که البته در جامعه ی کثیف اسلامی، به این کودکان می گویند، بچه های یتیم، یا حرام زاده و غیره. اما این کودکان شاید پدر و مادرشان را از دست داده اند و یا، پدر و مادر پیر و مریض و خواهران و برادران کوچک تر از خودشان را دارند، که آن ها مجبور هستند برای زنده نگاه داشتن آن ها به هر کاری تن بدهند. و در این جاست که سرو کله قاچاق چیان انسان و باند های سازمان یافته و بخصوص قاچاق چیان کودکان پیدا می شود.این قاچاق چیان بازار آزاد جامعه سرمایه داری برای سواستفاده جنسی در بازار سکس جهانی و خرید و فروش آزادانه این کودکان در فیلم های پورنوگرافی، در هتل ها و خانه های مخفی در محلات ثروت مند، و تجارت این کودکان ١٢،١٣،١٤،١٥،١٦،١٧،١٨ ساله را به کشور های دیگر همجوار ایران، پاکستان،افغانستان،هند،چین و کشورهای اروپای شرقی و بخصوص شهر های بزرگ، برای نمونه شهر سلیمانیه کردستان عراق برای خانه های روسپی گری قاچاق می کنند، و البته مرزبانان ایران و عراق نقش بزرگی در قاچاق این کودکان بازی می کنند، یعنی دست اندرکار هستند. این کودکان را به هر کسی که بیشتر بابت این کودکان بپردازد برای چند ساعت می فروشند. در موارد دیگر برای کار های شاق مزرعه داری و غیره مثل برده عصر جدید با آن ها رفتار می شود.و بعضی وقت ها این بچه ها را می کشند تا که بتوانند در بازار آزاد خرید و فروش اعضای بدن انسان، اعضای بدن این کودکان را بفروشند…
اعتیاد جوانان. بنابر آمار رسمی دولت سال ١٣٩٢ بیشتر از ١٠ میلیون از ٧٥ میلیون جوانان ایران به مواد مخدر معتاد بوده اند. این جوانان متاسفانه تمام امید و آرزوهای دوران کودکی را با خود به خاک خواهند برد. این جوانان امید به خوشبخت بودن را از دست داده اند، البته از دست آن ها گرفته شده است. هیچ دستگاه کمک رسانی برای نجات جان این جوانان که هم دختران هستند و هم پسران جوان و خیلی از آن ها که در سن کودکی که آرزوهای بهتری برای خودشان و خانواده هایشان در فکر داشتند، امروز امیدی ندارند. امید را از دست داده اند. جمهوری اسلامی و باندهای قاچاق و سازمان یافته مواد مخدر که سپاه پاسداران جمهوری اسلامی مسئول خرید و فروش و قاچاق مواد مخدر به ایران هستند، خیلی بابت معتاد بودن ١٠ میلیون جوان ایرانی که به سیاست و براندازی و سرنگونی جمهوری اسلامی فکر نمی کنند، خیلی هم خوش حال هستند.
کولبران مرزی مناطق کرد نشین. این کارگران و زحمت کشان مرزی که از چند دسته هستند، کسانی که امکان خریدن قاطر ها و اسب ها را برای استفاده از آن ها در جوار مرزی ایران و عراق برای قاچاق وسایل مایحتاج بازار آزاد ندارند. کسانی هم هستند که با ماشین های باری به کمک خود دولت سازمان یافته اند و مرزبانان جمهوری اسلامی و مرزبانان حکومت اقلیم کردستان عراق با آن ها هم کاری می کنند، و دیگران را نیز که صاحبان قاطر ها و اسب ها هستند و شاید کمی امکانات بیشتری داشته باشند. در مورد قاچاق مواد و وسائل مایحتاج زندگی مردم ایران، هم بازاریان، هم دولت جنایت کار ایران و حکومت اقلیم کردستان عراق از این کارگران کولبر استفاده خودشان را می کنند. و مثلا مغازه داران و معامله گران سازمان یافته دولتی در شهرهای بانه،سردشت،مریوان،نوسود،
بنابر آمار خود دولت جمهوری اسلامی، بیشتر از ٣ میلیون کارگر بی کار قبل از مساله تحریم ها را داشته ایم. حالا رئیس جمهور منتخب حزب الله،روحانی می گوید که بدلیل تحریم ها بیشتر از ١ میلیون کارگر بی کار میشوند.اگر این آمار دقیق باشد ما بیشتر از ٤ میلیون کارگر بی کار در ایران خواهیم داشت، داریم، که اگر هر کارگری بقول اسلامیان نان آور خانه و یک خانواده ٤ نفره را در نظر بگیرم، به آمار ١٦ میلیون انسان ماحتاج به مسکن، غذا،دوا و درمان،امکانات بهداشتی و غیره می رسیم، و البته به این آمار ١٦ میلیونی باید آمار ١٠ میلیون جوانان معتاد به مواد مخدر را نیز اضافه کرد. آمار کودکان کار و کودکان خیابانی را نیز باید به این آمار ها اضافه کرد، که متاسفانه در مورد آمار آنها نه سازمان حقوق بشر و نه جمهوری اسلامی آماری دقیق بدست نمی دهند.
خلاصه، جان کل جامعه در خطر است. خانواده های کارگری و زحمت کشان، کارگران بی کار و خانواده هایشان،دهقانان و خانوداده هایشان، این طیف آخر که صاحب زمین نیستند و فقط مثل برده در سال ١٣٩٧برای مالکان زمین کار می کنند، پرستاران، شاگردان شغل های مختلف، مثل شاگردان نجاری،بنایی،جوشکاری،دوچرخه سازی، نانوای،و در کنار تمام این انسان ها، وضعیت وحشت ناک زندانیان سیاسی،اجتماعی و فرهنگی، کارگران زندانی سیاسی، دختران و پسران معترض به وضع موجود و معترض به زندگی غیره انسانی زیر پرچم جمهوری جنایت کار اسلامی، را داریم.
ما کارگران و زحمت کشان، مردم آزادی خواه و برابری طلب ٤٠ سال است که زیر پرچم ننگین جمهوری سرمایه داری اسلامی به ما ظلم و ستم می شود.
کارگران و زحمت کشان در ایران امت امام نیستند و بخصوص در طول این ٤٠ سال و در طی اعتراضات دی ماه ١٣٩٦ تا مرداد ماه ١٣٩٧با اعتراضات مردمی در خیابان ها،اعتراضات دانشجویان در دانشگاه ها،در اعتصابات کارگری مصمم بوده اند و تصمیم گرفته اند که می توانند با سرنگونی جمهوری اسلامی به یک زندگی بهتر، یعنی به یک زندگی بهتر در جامعه سوسیالیستی برسند. مفسران و جیره خواران و خبر نگاران جامعه سرمایه داری با تمام قوا در اکثریت موارد طرف جمهوری اسلامی هستند و خواسته نا خواسته از این حکومت زندان،شکنجه،سنگسار و اعدام طرفداری می کنند.
ما کمونیست ها خواهان انقلاب کارگری و سوسیالیستی هستیم و برای نجات جان آزادی خواهان و برابری طلبان در ایران مبارزه می کنیم.
جمهوری اسلامی با هر جناح و دسته نابود باید گردد. ما در مخالفت و در ضدیت با برنامه چینی های جریانات ناسیونالیست مذهبی و فدرالیست چی ها، وسازمان مجاهدین خلق مریم رجوی، سلطنت طلبان ساواکی و رضا پهلوی پسر ملکه،سردمداران دیروز جمهوری اسلامی *( سازگارا ها و بنی صدر ها و اصلاح طلبان و اصول گرایان ملی اسلامی)، که دیروز جنایت می کردند وامروز در خارج می خواهند وانمود کنند که سیاسی هستند و مشغول آماده کردن خودشان و طرفدارانشان هستند که جامعه ایران را به خاک و خون بکشند هستیم. کارگران و زحمت کشان،آزادی خواهان و برابری طلبان در ایران نباید گول فریب کاری ها و سخنان (شیرین)… این جنایت کاران را بخورند. آن ها می خواهند در جامعه ای بدون جمهوری اسلامی، هم ارتش جنایت کار و هم سپاه پاسداران و اوباشان منطقه ای،موتورسواران سرکوب گر اسلامی،اسیدپاشان و جلادان جمهوری اسلامی، کشت ارشاد به اسمی دیگر و ملا های ناگز العقل اسلامی را به حکومت آینده اشان منطقل کنند، یعنی به ظلم و ستم خود برای سرکوب مردم در ایران سازمان بدهند و ٤٠ سال دیگر را با ظلم و ستم برای مردم آزادی خواه در ایران به ارمغان بیاورند.
مرگ بر جامعه سرمایه داری. مرگ بر جمهوری اسلامی.
زنده باد رهایی انسان. زنده باد سوسیالیسم
