رژیم اسلامی دارد راه نفس زندگی مردم را می بندد. هر روز قشر و پدیده ی جدیدی به اقشار و پدیده های پیشین افزوده می شود. یکی از پدیده های تازه کودکان و زنان زباله گرد است. هر پدیده ی اجتماعی که ظهور می کند هم ریشه و هم شاخ و برگ نشان از عمیق شدن فاصله طبقاتی دارد. برای این حکومت ، از “رهبر” و “رئیس جمهور” تا سرمایه داران گردن گلفت و امامان جنایت جمعه اشان ذره ای شرم و حیا ندارند و بارقه ی از انسانیت در وجودشان نیست. تا نسبت به این پدیده سازی های ناشی ازوجود حاکمیت اسلامی اقدام باز دارنده یا برنامه و سیاستی مد نظر باشد، چماق بدستان مزدور و لات لوتهای حاکمیت به میدان می آیند. کارگران و زحمتکشان که قربانی صف اول آثار شوم این حکومت هستند، اکنون بخشی از آنها کاسه سبرشان لبریز این حکومت تلاش کرده و می کند تا همه مصیبت ها برای جامعه ایران را عادی و طبیعی و ناگزیر جلوه کند و جا بیفتد و بدل به یک فرهنگ و نوعی از زندگی شود.
بنابراین شاهدیم که مبارزه با نظام جمهوری اسلامی همواره در حال گسترش یافتن و مشترک شدن درد است. این درد وقتی به رنج طبقه کارگر در نظام سرمایه داری اسلامی می رسد گویی همه درد ها چون جویباری هستند که به رود آن می ریزد. مبارزات کارگران و زحمتکشان ایران علیه حکومت فصل جدیدی از عزم آزادیخواهان ایران برای مقابله با تمامیت این رژیم را مهر می کند. وجه بارز رشد مبارزه طبقاتی علیه حاکمیت به یک خواسته ی سیاسی دارد عریانتر تبدیل میگردد. امروز بیش هر هر زمانی نیاز به اتحاد و همبستگی طبقاتی کارگران و روی آوری به گسترش مبارزات و اعتصابات است، حمایت دیگر اقشار جامعه از مبارزات کارگران هم وظیفه و هم یک ضرورت مبرم و تعین کننده در تحولات پیش رو مبارزه علیه جمهوری اسلامی خواهد بود.
منبع: شماره ٧٥ نشریه سوسیالیسم امروز
٢٥ آبان ١٣٩٧
١٧ نوامبر ٢٠١٨
