بیانیه روز جهانی کارگر حزب سوسیالیست انقلابی ایران(٢٠١٩-١٣٩٨)
زنده باد روز جهانی کارگر!
نه به سرمایه داری، نه به جمهوری اسلامی
به اول ماه مه، روز جهانی طبقه کارگردر سال٢٠١٩، برابر با ١١ اردیبهشت سال ١٣٩٨، نزدیک میشویم. فرا رسیدن روز جهانی طبقه کارگر، روز اعلام همبستگی و کیفر خواست طبقاتی علیه نظام استثمارگر و ظالمانه سرمایه داری را به همه کارگران و هم کسانی که برای خلاصی از دست نظام وحشت و جنگ و سرکوب و استتثمار و نابرابر سرمایه داری تلاش می نمایند تبریک میگوئیم!. در عین حال جا دارد به این مناسبت یاد میلیونها کارگر و کودک و انسان زحمتکش که متاسفانه از اول مه سال گذشته تاکنون در اشکال مختلف قربانی دست فجایع و جنایت و استثمار و جنگ و فساد نظام ضد انسانی حاکم و دولت و احزاب آنها شدند و جان باخته اند گرامی بداریم و با بازماندگانشان ابراز همدردی میکنیم.
سالی که گذشت متاسفانه دوباره سال توحش و بربریت عریان، سال افسارگسیختگی نظام سرمایه داری ، سال سلب امنیت، رفاه و و آزادی شهروندان، سال یورش وحشیانه به دستمزد و زندگی و تشکل طبقه کارگر، سال کف چرانی ترامپ ها و خامنه ای ها و دیگر سرمایه داران ریز و درشت زالو صفت علیه سوسیالیسم و آرمانهای والای انسانی جهان متمدن، سال تداوم جنگ و جنایت و آدمکشی های گسترده و تحمیل ویرانی و جنگ و سناریو سیاه و تروریسم و تخریب چندین کشور و کشتار صدها هزار انسان بیدفاع توسط نمایندگان حاکم دمکراسی و حقوق بشری و اسلامی و ناسیونالیسم و فاشیسم ملیگرا بود که زیر حجاب “وطن”، “ملت”، “خاک”، اسلام،” “مرز”، ” زبان” و” فرهنگ خودی” و غیره این همه جنایت و تداوم حاکمیت خود را توجیه میکنند. و بدینوسیله افکارعمومی را نیز به نفع خود مهندسی کرده و جهان جهنمی تحت حاکمیت خود را “عادی” و”ابدی” جلوه گر مینمایند.
ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی، یکی از نمونه های بارز توحش و جنایت و استثمار دولتهای حاکم سرمایه داری است. نه فقط دولت و طبقه حاکمه که حتی بقیه شاخه های رنگاورنگ بورژوازی اعم از پوزسیون و اپوزسیون، شونیسم و ناسیونالیسم، شیعه و سنی، ملی گرا و اصلاحگرا، سلطنت طلب و فدرالیست خواه دقیقا همان سنت و سیاست و آینده ی ضد انسانی، ضد کارگری، ضد رفاه و خوشبختی و ضد آزادی و برابری را نمایندگی میکنند. همه اینها مانند جمهوری اسلامی طرفداران جدی نظام پر از جنایت و جنون سرمایه داری و ارکانهای ایدئولوژیکی و خرافی این نظام طبقاتی و ابزارهای سرکوب و تحمیق جامعه هستند. از اینرو طبقه کارگر ایران بدون آگاهی بر این واقعیتها و مقابله کردن جدی با آن، بدون جدا کردن صف خود با این صف ارتجاعی، بدون بدست گرفتن محکم سیاست و پرچم و آلترناتیو سوسیالیستی قادر به رهایی از شرایط فلاکت بار تحمیل شده بورژوازی ایران و دولت و اپوزسیون این طبقه فاسد و دزد و استثمارگر نخواهد شد!
قبل از فاجعه سیل و شروع سال ٩٨، ما با یک فاجع بزرگ و ضد انسانی دیگری تحت عنوان “حداقل دستمزد سال ٩٨” روبرو شدیم که از جانب دولت ضد کارگری جمهوری اسلامی به ما تحمیل گردید. یک تعرض مجدد بسیار وحشتناک و هدفمند به سازندگان جامعه ایران شروع کردند. سکوت در مقابل آن به معنی باز گذاشتن بیشتر دست سرمایه داران و جمهوری اسلامی در تعرض به کل جامعه و حقوق اولیه شهروندان. این تصمیم ضد کارگری در شرایطی گرفته میشود که خود مقامات و نهادهای دولتی-کارفرمائی، و”کمیته دستمزد” شورایعالی کار جمهوری اسلامی هر کدام اذعان کرده بودند که حداقل حقوق باید “دست کم سه و نیم میلیون تومان” و یا “سه میلیون وهفتصد و پنجاه هزار تومان باشد”. یکی از نماینده “متخصص”مجلس شورایی اسلامی رژیم از رسیدن سطح خط فقر به ٦ میلیون تومان در رسانەها خبر داد. همزمان آمارهای رسمی جمهوری اسلامی از افزایش نرخ تورم و گرانی مواد خوراکی و دیگر مایحتاج اولیه زندگی از یکصد تا سیصد درصد گزارش کرده اند. اما با این وجود اکنون ما شاهد تحمیل حداقل مزدی هستیم که چهار برابر زیر خط فقر قرار دارد. تلاش کرده اند وانمود کنند که بیش از ٣٦ درصد به دستمزد سال قبل اضافه کرده اند. اما در حقیقت و در زندگی واقعی خانواده کارگری تنها قریب به ٣٦ درصد از آن دویست-سیصد درصدی از گرانتر شدن هزینه های زندگی کارگران را در پوشش “افزایش دستمزد ٩٨” جبران کرده اند. افزایش دستمزدی صورت نگرفته است!. اگر خامنه ای و روحانی و نمایندگان مجلس و مفتخوران سرکوبگر سپاهی و ارتشی و غیره رژیم حاضر شدند یک هفته با “یک میلیون و ۵۱۶ هزار و ۸۸۲ تومان.” زندگی کنند، آنگاه میتوان از کارگران و زحمتکشانی که حتی نان و حقوق این مفتخورها و جانیان را نیز تامین میکند توقع داشت با این حقوق بردگی یکماه زندگی خود و خانواده اش را تامین نماید. پاسخ روشن و قاطع هر کارگر آگاه به منفعت خود نه بزرگی به این تصمیم و جنایت علیه خود و خانواده و فرزندانش است!
رفقای کارگر، فعالین دلسوز و پیشرو!،روز جهانی کارگر فرصتی است که طبقه ما و رهبران پیشرو سوسیالیست طبقه امکان میابند تا بعنوان صاحب و نماینده کل جامعه بعنوان یک طبقه بزرگ و متحد و سرنوشت ساز ظاهر گردد و کل جامعه را نه تنها نمایندگی میکند که همه شهروندان آزادیخواه را به حمایت از خود و مطالبات برحق و آزادیخواهانه اش فرابخواند، کل طبقه را در کنار هم و در یک صف طبقاتی و ضد سرمایه داری حول مطالبات واحد به میدان بیاورد. اول مه را به پروسه خود آگاهی طبقاتی و اتحاد کل طبقه علیه نظام سرمایه داری و علیه جمهوری اسلامی به مثابه یک نظام هار سرکوبگر و گستاخ و فاسد سرمایه داری باید تبدیل کرد، علیه تحمیل حداقل دستمزد بردگی سال ٩٨، علیه بازداشت فعالین کارگری، علیه اخراج و دستمزدهای معوقه و برای برابری زن و مرد و آزادی بدون قید و شرط ایجاد تشکل مستقل کارگر و حق اعتراض و اعتصاب تبدیل کرد. ما میتوانیم با این پرچم و پلاتفرم در روز جهانی کارگر صف طبقاتی-سوسیالیستی جنبشمان را متحد تر و مستحکمتر به میدان بیاوریم.
اول ماه مه روز جهانی کارگر است! در این روز نباید اجازه داد، دشمنان طبقه کارگر، اعم از دولتی و غیر دولتی و هر نهاد و جریانی که به نظام حاکم خدمت میکند به اسم ما کارگران سخن بگویند! نباید به هیچ حزب و جریان دست راستی ملی و مذهبی و جنبشهای ملیگرا و مذهبی اجازه داد به دروغ لباس کارگر بر تن کنند و روز اول ماه مه را هم به روز عوامفریبی و هذیانگوئی خود تبدیل نمایند!، نباید به هیچ وجه در مراسم و نمایشهای دولتی، از جمله درهفته ضد کارگری “هفته کارگر” رژیم اسلامی شرکت نمود!. همزمان جای تاکید دارد که یاد آوری کنیم ضمن استقبال از هر اقدامی علیه سرمایه داری، و هر شکلی از جشن و گردهمائی همبستگی کارگری، ولو در ابعاد کوچک، اما باید از داده ها و سنتهای رایج و کم توقع و تقلیل روز کارگر صرفا به چند اطلاعیه و یا اکسیون کوچک پرهیز نمود!. خفقان و سرکوب واقعی است، اما در دل همین سرکوب و خفقان دها و صدها بارسنت و روش پیشرو اعتراضی داشته ایم و کل جنبش را به تحرک درآورده، زنده نگاهداشته، و چند گام به جلو برده است. راه مقابله با سرکوب و خفقان نیز برگزاری مراسم و اعتراض و اعتصاب بزرگ و سراسری و به هم پیوسته است. تقلیل اول مه به چند اقدام کوچک و حاشیه ای، چند گرد همائی در دشت و کوه ، و چند عکس صورت بسته، به یک روز جهانی کارگر معترض و متنفر و اقدام اعتراض آمیز یک طبقه اجتماعی که چرخ تولید در دستش است چندان شباهتی ندارد و هیچ دولت و بورژوائی نیزاز این طریق به “لرزه” درنخواهد آمد، و هیچ مطالبه ی را نخواهیم توانست از حلقومشان بیرون بکشیم.. اول مه یعنی مارشهای میلیونی، یعنی اعلام اعتراض و تنفر گسترده از این جهان وارونه و ضد انسانی، یعنی نشان دادن قدرت و خشم و اعتراض یک طبقه علیه وضع موجود از را ه خواباندن چرخ تولید ، کلید برق را پائین کشیدن، خواباندن تولید نفت، روشن نکردن موتور اتوبوس و قطار و هواپیما ، یعنی لرزه واقعی انداختن بر کل پیکره سیستم و حاکمان جانی نظام سرمایه داری، یعنی فراخوان سوسیالیسم برای زیرورو کردن این جهان ظالمانه سرمایه داری!
حزب سوسیالیست انقلابی ایران کلیه کارگران و زحمکتشان و صف آزادیخواهان را فرامیخواند متحدانه به استقبال تدارک و برگزاری اول مه با شکوه در همه مراکز کارگری و شهرهای ایران بروند ! حزب كل طبقه و رهبران سوسیالیست کارگری را فرامیخواند برای تدارک و رهبری کردن روند پیچیده و سخت سرنگونی تمام بساط جمهوری اسلامی و سرمایه داری در ایران بطور جدی خود را آماده کنند، اولین ملزومات آن تامین و تدارک صف مستقل و متشکل و متحزب طبقاتی خود در جدال طبقاتی سختی است که پیش روی خود داریم، و این مبارزه تنها با بدست گرفتن پرچم و آلترناتیو و افق روشن سوسیالیستی طبقه کارگر ممکن میگردد و قادر خواهد شد مسیر پیروزی اش را طی کند. حزب سوسیالیست انقلابی طبقه کارگر را به این مبارزه و به پیوستن به حزب خود، حزب سوسیالیست انقلابی ایران، فرامیخواند.
همینجا از همه فعالین جنبش اول مه میخواهیم در مراسم ها و دیگر اقدامات روز جهانی کارگر ضمن ابراز همدردی با سیل زدگان، ضروری است برگزار کنندگان اول مه به تندی نقش مخرب و بی کفایتی جمهوری اسلامی را در این مورد نیز محکوم نمایند و همچنین خواست”خسارتهای جانی و مادی سیل زدگان باید فورا جبران گردد”، در راس مطالبات اول ماه مه امسال جنبشمان قرار بدهند.
زنده باد اول مه، روز جهانی کارگران!
مرگ بر نظام سرمایه داری!
مرگ بر جمهوری اسلامی!
زنده باد سوسیالیسم!
حزب سوسیالیست انقلابی ایران
٢٤ فروردین ١٣٩٨ – ١٣ آوریل ٢٠١٩
www.simroz.org
