عزیز آجیکند
این روزها در ایران همزمان با تداوم روند روبه گسترش اعتراضات و اعتصابات کارگران برای دستیابی به مطالباتشان اقدامات سرکوبگرانه رژیم جمهوری اسلامی برای مقابله با این اعتراضات شدت پیدا کرده است.
احضار قریب به ٢٠ کارگر شرکت هپکو در اراک، که در شهریور امسال همراه با بیش از هزار کارگر آن شرکت برای پرداخت نشدن چندین ماه حقوق خود و چند مطالبه دیگر دست به اعتصاب و راهپیمائی زده بودند، به علاوه رفتار بسیار ضد انسانی با فعالین کارگری در بند، مانند رضا شهابی، و چند مورد بازداشت و بازخواست دیگراز فعالین کارگری، از جمله موارد اخیر تداوم فشار دولت روحانی و جمهوری اسلامی بر کارگران در ایران است.فشار به کارگرانی که به بستر فقر و بیکاری و بی حقوقی گسترده هم اکنون حول مطالبات زیادی از جمله افزایش حداقل دستمزد سال ٩٧ با دولت روحانی و سرمایه داران در حال کشمکش بسر میبرند.
اینکه کارگر حق طلب را “متهم” میکنند چڕا به کارفرما و دولت مجرم و دزدی که حقوق کار انجام شده کارگر را پرداخت نمی کند، و به جای دولت و کارفرما کارگران را بر صندلی “اخلالگر”ی می نشانند، اینکه بزرگترین دزدهای حاکم بر کشور آزدانه در حال گردش هستند اما شریفترین انسانهای کارگر را شلاق میزنند و با بستن زنجیر بر پاهایش به بیمارستان میبرند همه گواه بر تداوم یورش آشکار و قلدرمنشانه دولت اسلامی به طبقه کارگر، گویای خصومت و خشونت عریان، و همزمان وحشت و نگرانی این نظام از کارگران است که باید با آن با تمام قدرت به مقابله برخواست.
روحانی و دیگر سران سرکوبگر رژیم جمهوری اسلامی بخوبی می دانند که روند رو به گسترش اعتراضات کارگری نه تنها مانع تسلط فضای خوف و وحشت بر جامعه خواهد شد بلکه با تقویت فضای مبارزاتی در سطح جامعه، زمینه های مناسب تری را جهت شکل گیری تشکل های توده ای و طبقاتی کارگران و برای تحرک دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی فراهم می آورد. گسترش اعتراضات کارگری علیه بی‌عدالتی‌ها و متهم کردن دست‌کم۲۰ کارگر شرکت هپکو در اراک به اخلال در نظم و شرکت در تجمع های اعتراضی ، اعتصاب هزاران کارگرشرکت نیشکر هفت تپه و اعتصاب و تجمع کارگران کارخانه دیار خودرو گلپایگا ، تجمع اعتراضی کارگران اخراجی شرکت نفت و گاز گچساران و دها و صدها اعتراض و اعتصاب دیگر در گوشه و کنار ایران در اعتراض به خصوصی‌سازی، بیکاری، دستمزدهای معوقه، گسترش دستگیری و محکومیت‌های کارگران و فعالان کارگری، صدور حکم زندان و شلاق برای کارگران اعتصابی و هم چنین صدور حکم‌های زندان سنگین برای فعالان کارگری در ماه ها و روزهای اخیر، نشان از تشدید فشار دولت نامسئول و ضد کارگری دارد.
تداوم و گسترش این اعتراضات در شرایطی که از یک طرف دولت ضد کارگری روحانی نیز مانند پیشینیان خود با وعده و وعید می کوشد برای دوره ای کارگران را در حالت انتظار نگه دارد، و از طرف دیگر همزمان با معامله و سازش با دولت های غربی، فشار سرکوب در داخل کشور، بویژه علیه جنبش کارگری را تشدید کرده، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. و درست در چنین دورهای است که توجه رهبران و جنبش کارگری بیش از هر دوره ای به اتحاد صفوف خود و اتکا کردن به سیاستهای مستقل سوسیالیستی و پرهیز از همراه شدن با دعوای جناحهای ضد کارگری درون رژیم، جنجالهای پوپولیستی چپ نما، و هوشیاری نسبت به اعمال ضد کارگری دولت و نهادهای وابسته به آن از اهمیت بسزائی برخوردار میگردد.
رشد فزاینده‌ی بیکاری و گسترش فقر و سیه‌روزی کارگران که امروز بر جامعه ایران و بر سفره خالی کارگران و زحمتکشان سایه افکنده است را نمی‌توان همواره با سرکوب اعتراضات و دستگیری و محکومیت فعالان کارگری پاسخ گفت. دادگاهی کردن و زندانی کردن فعالان کارگری از جمله محمود صالحی و رضا شهابی و محمد کریمی و دها تن دیگر از کارگران و همچنین فشار فزاینده بر معلمان و فرهنگیان و مدافعان حقوق کودکان و زنان و زندانی کردن آنها ، بُعد دیگری از تشدید فشارها بر فعالان کارگری و فعالان اجتماعی در سطح جامعه ایران است.
تا زمانی كه شكاف طبقاتی هر روز وسيع‌تر می‌شود و فقر و سيه‌روزی كارگران و زحمتكشان هر روز افزايش می‌يابد و سرمايه‌داران و دولت حامی و پشتیبانشان در پی خالی كردن سفره‌های مردم و محدود كردن آزادی‌های فردی و اجتماعي هستند، اين بگير و ببندها و تهمت های بی اساس و بی پایه به کارگران و پرونده سازی برایشان مشكلی را از حاكمان حل نخواهد كرد و بر مبارزات كارگران و زحمتكشان برای احقاق حقوق خود، تاثيری جز شدت یافتن آن نخواهد داشت.
گسترش اعتصابات و اعتراضات کارگری در اشکال متنوع آن به ویژه اعتصاب در مراکز کلیدی کار و تولید و همراه و همگام شدن دیگر جنبشهای زنده در جامعه ایران نظیر جنبش زنان و جنبش دانشجویی و فعالان اجتماعی ، برای رژیم جمهوری اسلامی بسیار کمرشکن خواهد بود. تنها با آغاز و تداوم چنین پروسه ای و واتکا و اتحاد آن اعتراضات به مطالبات روشن، با افق و پرچم مستقل سوسیالیستی است، که می توان این رژیم حافظ سرمایه را از تعرض به جامعه و سطح معیشت و زندگی و جان کارگران به عقب راند.
امروز در کنار کارگران شرکت هپکو در اراک ، شرکت نیشکر هفت تپه ، و اعتصاب و تجمع کارگران کارخانه دیار خودرو گلپایگا ، تجمع اعتراضی کارگران اخراجی شرکت نفت و گاز گچساران و دها و صدها مبارزه و اعتراضات کارگری به ویژه در این دوره حول افزایش حداقل دستمزد لازم و ضروریست که فعالان و پیشروان کمونیست جنبش کارگری نیز با تمام توان خود حضور داشته باشند و نقش متحد و رهبری کننده خود را ایفا نمایند.
حزب ما، حزب سوسیالیست انقلابی جزئی از این مبارزه و خود را در کنار هر سطحی از تلاش مسئولانه فعالین جنبش کارگری از جمله رضا شهابی ها و محمود صالحی ها و دها و صدها فعال کارگری دیگر علیه دولت و سرمایه داران حاکم بر ایران میبیند و پشتیبانشان خواهد بود و تا رسیدن به اهداف مشترک سوسیالیستی مان از پای نخواهد نشست.
منبع: شماره ٢٩ نشریه سوسیالیسم امروز
http://www.simroz.org
٢ دی ١٣٩٦
٢٣ دسامبر ٢٠١٨
نگاهی به وضعیت کارگران در “دولت دوازدهم”
