بهاره آزادی
در جامعه ایران که مدت چهل سال است در زیر یوغ اسلام شیعی است نسبت به گذشته و خیلی جاهای دیگر پیچیدگی خاص خود رادارد. اگر چه حاکمیت دینی در این چهل سال در میان زنان تنفر اجتماعی گسترده ای علیه اسلام و قوانین مذهبی علیه خود به وجود آورده است اما همزمان بخشی از زنان نیز در سایه چنین حاکمیتی به عقب ماندگی و خرافات علیه نفس آزادی خود سوق پیدا کرده اند. این کار ما را برای آزادی زن بسیار مشکلتر کرده است.
زن پیشرو ایرانی برای خوشبختی نه تنها باید خود را ازاد کند بلکه باید بخشی از همنوعان خود یعنی زنان واپسگرای دیگر را نیز آزاد نماید. این تلاش البته بدون تلاش مشترک مرد و زن آزادیخواه میسر نخواهد شد.برای این ازادی نخست باید قوانین ضد انسانی اسلامی و فرهنگ مرد سالاری ایرانی را که محصول سیاست و عملکرد دو نظام پادشاهی و اسلامی است، زیرپا بگزاریم. برای کسب این آزادی، ساختار حکومتی، اجتماعی و قرانین ایران باید تغییر کند و این در قالب استقرار یک حکومت سکولار و سوسیالیستی امکان پذیر است. اما چه در دوره قبل از سرنگونی حکومت اسلامی و چه بعداز ان، هر چند مبارزه قاطع با هر گونه سنن و قوانین مذهبی برای آزاد شدن زن لازم است، اما همه دروازه های آزاد شدن را نمی گشاید. بدون حاکمیت مذهب نیز یک حاکمیت مرد سالار، یک حاکمیت طرفدار نظام اقتصادی سرمایه داری که همیشه در منزل و محل کار از زن به عنوان ارزانترین نیروی کار بهره میکشد ، نباید در قدرت باقی بمانند. باید قدرت برابر اقتصادی زن و مرد را تامین کرد.
لذا از نظر من به عنوان زنی که در آن جامعه زندگی میکند و ظرفیتها و مشکلات و موانع سر راه مبارزه زنان و بقیه اقشار جامعه را از نزدیک دنبال میکنم و میشناسم مدتها است به این نتیجه رسیده ام برای آزادی واقعی زن به ایده و جنبش و آینده سوسیالیستی نیاز داریم. پیروزی و آزادی قطعی زن تنها در قالب سوسیالیسم امکان پذیر است، چرا که اساس آن بر انسان، برابری انسانها، و برابری زن و مرد استوار است.
منبع: شماره ٥٨ نشریه سوسیالیسم امروز
Simroz.org
٣٠ تیر ١٣٩٧
٢١ ژوئیه٢٠١٨
