در سال ١٩٦١میلادی جهموری دومینیکن، سه خواهر اهل این کشور (خواهران میرابل) را پس از ماه‌ها شکنجه، به جرم شرکت در فعالیت‌های سیاسی علیه رژیم دیکتاتوری حاکم بر دومینیکن، به شیوه وحشیانه ای به قتل رساندند.
این سه زن انقلابی به عنوان سمبل “مبارزه در راه آزادی” با لقب “پروانه‌های فراموش نشدنی” برای همیشه نامشان در تاریخ جنبش مبارزه برای رهائی زن ثبت شده است. زنان و انسان های آزاده هر سال در روز ٢٥ نوامبر انواع خشونت‌هایی را كه از طرف جامعه مردسالار سرمایه داری و اسلامی، در محیط های كار، اجتماع و خانواده بر آنها اعمال میشود، با انجام تظاهرات، گردهم‌آیی و دادن بیانیه و… محکوم میکنند.
٢١ سال بعد از این واقعه، طی یک همایش بزرگ در شهر بوگوتا، پایتخت کشور کلمبیا، با شرکت “مدافعان حقوق زنان” در آمریکای لاتین، برای نخستین بار پیشنهاد اختصاص دادن روز قتل خواهران میرابل به “روز منع خشونت علیه زنان” مطرح شد. مبنای پیشنهاد مذکور روی دو اصل استوار بود:
اول، احترام به تلاش و جسارت خواهران میرابل، دوم، میل و سوق افکار عمومی به سوی منع خشونت علیه زنان.
در نتیجه تلاش و مبارزه پیگیر سازمان های مدافع حقوق زنان و فشار افکار بشریت عدالتخواه جهان بود که در ١٧ دسامبر ١٩٩٩، مجمع عمومی سازمان ملل با صدور قطع‌نامه‌ای، ٢٥ نوامبر برابر با (٤ آذر) را به عنوان “روز جهانی محو خشونت علیه زنان” اعلام کرد.
از سال ٢٠٠٠ به اینطرف دولتهائی که مفاد اعلامیه “روز جهانی محو خشونت علیه زنان” را پذیرفته اند به این مناسبت مراسم هائی برگزار میکنند. اما مقامات جمهوری اسلامی مفاد اعلامیه مزبور را مغایر با قوانین و فرهنگ اسلام می دانند. دولتهایی که مفاد اعلامیه خشونت علیه زنان را پذیرفته اند، اعمال خشونت بر زنان را امری فردی و یا ناشی از فرهنگ و سنت تلقی کرده و به اصطلاح به جنگ آن رفته اند. طبعا آنها در اشاره به فرهنگ و سنت خشونت زا به مذاهب نپرداخته اند که تنبیه زن را مجاز شمرده اند. اما از آنجا که عامل اصلی و عامل بقای فرهنگ ضد زن و مردسالار خود سیستم سرمایه داری است که دولتهای مورد اشاره خدمتگزار آنند، اقدامات آنها هیچگاه در جهت ریشه کن کردن اعمال خشونت علیه زنان نبوده است. خشونت علیه زنان در خانه، محیط کار و در مجامع عمومی را میتوان به شکلهای گوناگون دسته بندی کرد. خشونت‌های لفظی، خشونت فیزیکی، حشونت روانی، خشونت جنسی، خشونت اقتصادی و ممانعت از رشد فکری و معنوی زنان، ممانعت از رشد اجتماعی، و ایجاد محدودیت در امر تحصیل، کاریابی و اشتغال اشکال مختلفی از اعمال خشونت علیه زنان هستند.
روز جهانی رفع خشونت علیه زنان در حالی فرا می‌رسد که آمار سازمان ملل متحد نشانگر آن است که ٣٥درصد زنان جهان تجربه خشونت جسمی یا جنسی را دارند٬ ٧٠٠ میلیون از زنان جهان در سنین کودکی ازدواج کرده‌اند و بیش از ١٣٣ میلیون از دختران و زنان تجربه مثله‌سازی اندام جنسی‌شان را (که از آن به نادرستی به عنوان ختنه زنان یاد میشود) داشته اند.
خشونت علیه زن مرزی نمی شناسد و به عنوان یک پدیده زشت اجتماعی، کل جهان را در نوردیده و تاریخی هزاران ساله دارد، اما امروز نیز نظام سرمایه داری عصر ما عامل بقای آن است. به همین اعتبار خشونت علیه زن با همه زشتی هایش یک پدیده اجتماعی است و مثل هر پدیده اجتماعی دیگر باید بستر باز تولید آن را شناخت و بر حسب ویژگی هایش به اشکالی سازمانیافته و در ابعادی اجتماعی برای مبارزه علیه آن نیروی زنان و مردان آزاده و برابری طلب را بسیج کرد.
با مبارزه و تلاش گسترده خشونت علیه زنان را باید متحدانه متوقف کرد!
