بیژن کلهر
در کردستان عراق کارگران وزحمتکشان در زیر ستم استثمار سرمایه داران در شرایط بسیار بدی بسر می برند.
برای سرمایه داران کرد زبان نپرداختن حقوق از بغداد هیچ مشکلی ایجاد نکرده است اما همین حاکمیت و سرمایه داران در کردستان می گویند با توجه به بحران اقتصادی و پرداخت نکردن حقوقها از سوی دولت مرکزی (عراق) بیکاری و فقر و گرسنگی به این سطح عمیق بحرانی برای مردم عادی و کارگران رسیده است.
کارگران به اجبار ناچارند انرژی خود را با ارزانترین دستمزد به کارفرما در ازای ده-دوازده ساعت کار تاقت فرسا بفروشند. البته اگر بتوانند در میان چندین کارگر که آنها هم به دور کارفرما حلقه می زنند عبور کرد و خود را به کارفرما رساند و موفق شود همین کار بردگی را بدست آورند، تا اینکه این روز بتوانند به کار بروند و مخارج خانواده خود که نان بخور و نیمری است به دست بیاورند.
بیشتر کارگران ساختمانی از کارگر بومی گرفته تا کارگر مهاجر برای بدست آوردن کار که در اطراف میدانها میایستند و یا نزدیک به مسجدی که در مرکز شهر واقع شده است در واقع پاتوق کارگران است، از ساعت ٦ صبح تا بعد از ساعت دوازده ظهر چشم انتظار کار می ایستند به این امید کسی بیاید و نیروی کار آنها را بخرند. در این مراکز نیروی فروش کار کارگران دور هم جمع میشوند، از روزگاری که سر ناسازگاری دارند شکایت می کنند، از تهیدستی و فقر و پرداخت نکردن کرایه منزل و اعتراض به سیستم حاکم بر جامعه خود و….. سخن می گویند.
برخی از این کارگران ناچارند برای امرار معاش حداقلی به برخی کار دست فروشی و میوه فروشی و غیره در کنار میادین و خیابانها نیز مشغول شوند. تعدادی نیز نامید و مایوس و افسرده و بیکار تمام روز را با بیکاری به پایان میرسانند به امید روزهای بعد. و سر آنجام نزدیکهای غروب با چهرهای خسته و اندوهگین و غم زده راهی خانه خود می شوند که بیشترشان مسکن دسته جمعی دارند تا بتوانند توان پرداخت کرایه اش را داشته باشند.
کارگران کارگاهای صنعتی، کارگران فروشنده مغازهای پوشاک،ساندویجی و غیره نیز کم و بیش همچون کارگران ساختمانی از شرایط بد کار برخوردار هستنند . ترس از اخراج که حاصلش بیکاری است، آنها را مجبور کرده است با دو سوم دستمزد قبلی خود نیز کار کنند . کارگاهای صنعتی و مشاغلهای گونا گون در مغازها نیز به دلیل وجود نیروی کار ارزان و بعضا خراب شدن شرایط اقتصادی کارگر استخدامی خود را اخراج می کنند.
دستمزد کارگران در بهترین حالت و در بیشتر موارد بیش از سیصد هزار دینار( ٢٠٠ تا ٣٠٠ دلار در ماه) نمیباشد .
کارگران ساختمانی که قبلا با دریافت سی و پنج هزار دینار به کار روزانه می پرداختند حال اگر کار باشد با روزی بیست و پنج هزار دینار نیز حاضر هستند کار کنندکارگران رستوارانها و محلهای غذا خوری که ماهانه مبلغ چهارصدو پنجاه هزار دینار دستمزدش بود حال در ماه سیصد هزار دینار دریافت می کنند.
بیشتر کارگران زن که در شیرنی پزی و آشبزخانه ها کار می کنند کمترین دستمزد را نسبت به همان دستمزد ناچیز کارگران مرد دریافت می کنند . بدین ترتیب کارگران در اقلیم کردستان در بدترین شرایط کار و زندگی به سر می برند. و از تشکل و مراکزی هم که حامی کارگران باشد و حقوق آنها را بگیرند خبری نیست، به ویژه برای هزارها کارگر مهاجر مقیم کردستان عراق. کارگران علیه سرمایه داران کرد در اقلیم کردستان متحد شوید!
Image
پانزدهم شهریور ٩٦
ششم سپتامبر ٢٠١٧
منتشر شده در شماره ١٤ نشریه سوسیالیسم امروز
