خبرهای رسیده حاکی است که بدنبال فراخوان قبلی شرکت نیشکر هفت تپه ،کارگران بخش کشاورزی از ساعات اولیه صبح امروز وارد محوطه کارخانه شدند و شعارهایی از قبیل ” مرگ بر افشار ” سر داده و همزمان نیز کارگران بخش تولید شکر نیز دست از کار کشیدند.
طبق اطلاعیه اتحادیه آزاد کارگران ایران این اعتصاب در حالی آغاز شده است که از ساعت 7 صبح فیشهای حقوقی در میان کارگران توزیع شده است و به آنان گفته اند فردا میتوانند حقوقهای خود را دریافت کنند. اما کارگران با توجه به خلف وعده های مکرر کارفرما، توزیع فیشهای حقوقی را از اول صبح، تلاشی برای جلوگیری از شکل گیری اعتصاب تلقی نموده و طبق فراخوان قبلی دست به اعتصاب زده اند.
طبق اخبار و گزارشات ارسالی در صبح امروز کارگران اعتصابی در حال حرکت به سمت قسمت بهره برداری بودندو در همین حال تعداد زیادی از آنان با حرکت به سمت نیروگاه برق کارخانه در صدد قطع برق و خاموش کردن کوره بخار کارخانه شده بودند. همچنین با شروع اعتصاب از سوی کارگران، مهندس افشار که قبل از شروع اعتصاب در محل کارخانه حضور داشت و سعی میکرد با صحبت کردن مانع اعتصاب شود با مشاهده جمعیت خشمگین کارگران اعتصابی مجبور به فرار از کارخانه شد.
این اعتصاب در حالی از سوی کارگران نیشکر هفت تپه صورت گرفت که بدنبال دور قبلی اعتراضات آنان در مرداد ماه سالجاری حدود هفتاد نفر از آنان به دادگاه احضار شدند اما با این حال کارگران نیشکر هفت تپه مرعوب سیاست سرکوب نشدند و صبح امروز با سر دادن شعارهایی از قبیل کارگر هفت تپه ذلت نمی پذیرد – کارگران هفت تپه ایم، گرسنه ایم گرسنه ایم – افشار حیا کن، هفت تپه رو رها کن و… جسورانه دست به اعتصاب و اعتراض زدند و در مقابل تهدیدات مکرر مدیر عامل شرکت تا پایان ساعت کاری امروز به اعتصاب ادامه دادند.
کارگران بخش های مختلف شرکت نیشکر هفت تپه پیشینه مبارزاتی طولانی در مبارزه برای تحقق خواست هایشان دارند . روشن است که سرمایه داران بخش خصوصی، مدیران مراکز کار دولتی و اداره کنندگان موسسات اقتصادی و رژیم جمهوری اسلامی به عنوان حامی و پشتیبانشان هر چه در توان داشته باشند برای کسب سود بیشتر و استثمار شدیدتر کارگران به کار خواهند گرفت و تنها در صورتی حاضر به قبول مطالبات کارگران خواهند بود که ببینند سوداندوزیشان در نتیجه فشار مبارزه کارگران به خطر افتاده است. اگر این فشار کارگری به اندازه کافی پر قدرت نباشد، سرمایه داران با وعده و وعید و فریب و یا با سرکوب آن را از سر خواهند گذراند. اما فشار کارگران در صورتی کوبنده خواهد بود که مبارزات بخش های مختلف با هم هماهنگ گردند. اگر جویبارهای پراکنده این نبرد به هم بپیوندند به رود خروشانی تبدیل می شود که هراس واقعی در دل سرمایه داران و دولت شان خواهد افکند.
طی همین یک ماه گذشته شاهد چندین صحنه مبارزه کارگری در شهرها و مراکز صنعتی ایران بوده ایم. اما ناهمزمانی و ناهماهنگی و عدم ارتباط آنها با هم موجب شده است تا دولت و کارفرمایان از ناحیه این حرکت های کارگری احساس فشار جدی نکنند. با اینکه کارگران در همه نمونه های ماههای اخیر مطالبات جدی و مهمی را در زمینه افزایش دستمزد و بیمه های اجتماعی و غیره مطرح کرده اند، بطوریکه حتی در مقایسه با چند سال گذشته که عمدتا خواست های دفاعی و محدود در حد دریافت حقوق معوقه یا تعطیل نشدن کارخانه و نظایر آن مطرح می شد، پیشرو تر و تعرضی تر هم هستند، اما چون در پیوند مبارزاتی با همدیگر قرار ندارند، کارفرمایان با روش های خاص خودشان می توانند آنها را از سر بگذرانند و این مبارزات پراکنده و بدون ارتباط با هم، متاسفانه کمتر موفق به تحمیل مطالبات خود به کارفرمایان و دولت شده اند.
تا آنجا که به توده کارگران مربوط می شود، در مقابل شرایط دشوار و فلاکت بار اقتصادی که با آن روبرو هستند سر فرود نیاورده اند و جنبش کارگری ایران از این لحاظ فعالترین جنبش اجتماعی پیشرو در این دوره است، در واقع آنها کاری را که لازم است، انجام می دهند. بنابراین روی سخن با کارگران پیشرو و فعالینی است که در موقعیت رهبری این مبارزات قرار دارند. آنها که در راس حرکت های محلی کارگران قرار دارند، برای به پیروزی رساندن یک مبارزه کارگری محلی به پیوند زدن آن و مربوط ساختن آن با مبارزه بخش های دیگر نیاز دارند.
گسترش ارتباط فعالین و پیشروان کارگری بخش های مختلف جنبش کارگری با یکدیگر، بطوریکه بتوانند مبارزات کارگران را در محدوده های هرچه وسیعتری به هم مربوط سازند، هم پیش درآمد ایجاد تشکل های نیرومند کارگری است و هم راه را برای سراسری شدن این مبارزات هموارتر می سازد. آغاز چنین روندی، تحولی در جنبش کارگری ایران محسوب می شود و شبکه مرتبط پیشروان و فعالین کارگری است که زمینه ساز چنین تحولی خواهد بود.
