ماشین اعدام و جنایت رژیم جمهوری اسلامی همچنان قربانی می گیرد. سحرگاه امروز قصابان حافظ نظام جمهوری اسلامی یک جوان و مربی ورزش را در همدان به دار آویختند.
هنوز ضجەهای مادر بهمن هرمزیار فروکش نکردە که دیوانەای که در مکتب سپاە و نظام، مسلح و آموزش دیدە است خانوادە دو تن از اعضای حزب کمونیست ایران را در سپیدە سحر به رگبار می بندد و جنایت هولناکی را به نام ننگین خود ثبت می کند. پدر و مادر سالخوردە، خواهران سی سالە و دە سالە قربانیان آن هستند. همچنین طی دو هفته گذشته چند زندانی سیاسی در زندان های جمهوری اسلامی اعدام شده اند و زندانی سیاسی دیگری به نام رامین حسین پناهی نیز زیر تیغ اعدام می باشد . در بقیه نقاط ایران هم روزی نیست که خبر اعدام شماری زندانی عادی انتشار نیابد که شماری از آنان در ملاء عام بوده است.
در ادامه جنایت و اعدامهای گسترده در ایران ساعت 6 و 20 دقیقه صبح امروز چهارشنبه 29 فروردین ماه در شهر دیواندره ، یکی از مزدوران رژیم به نام “رسول فکرت”، با حمله به منزل خانواده چهار تن از اعضای حزب کمونیست ایران اعضای خانواده آنان را به گلوله بسته و به قتل میرساند.
این شخص با لباس فرم رسمی سپاه وارد منزل این خانواده شده و با خالی کردن 3 خشاب کلاشینکوف، پدر و مادر سالخورده و همچنین دو تن از خواهران اعضای حزب کمونیست ایران با نام های “پرشنگ” 30 ساله و “نینا” 10 ساله را به طرز فجیعی قتل عام میکند. در جریان این حمله جنایتکارانه همچنین فرزند خردسال خواهرشان به نام “آدرینا” 5 ساله به شدت زخمی که در بیمارستان شهر دیواندره بستری میباشد. گفتنی است خانواده مذکور علیرغم اینکه به دادستانی و مقامات سپاه پاسداران در دیواندره نامه نوشته و اعلام کرده بودند که فرد مهاجم، بارها آنان را تهدید به قتل عام کرده است و وی نباید مسلح باشد، اما کسی به شکایت های آنان توجهی نکرده بود و سرانجام همین شخص سحرگاه امروز دست به چنین جنایت هولناکی میزند و خون اعضای این خانواده را میریزد. چنین جنایت و کشت و کشتاری در ایران زیر سلطه جمهوری اسلامی تازگی ندارد و بارها مزدوران این رژیم مرتکب چنین جنایاتی در ایران شده اند .
اعدام زندانیان عادی و سیاسی در زندان ها، اجرای مراسم اعدام در ملاءعام، شلاق زنی در جلوی چشم مردم، تشدید فشار بر فعالین جنبش های مدنی و اجتماعی، صدور احکام زندان طویل المدت برای کسانی که در چهارچوب فعالیت های علنی و حتی قانونی کار می کردند از جمله فعالین کارگری، روزنامه نگاران و فعالین حقوق بشرو قتلهای دسته جمعی اینها همگی حلقه های زنجیر به هم پیوسته ای هستند که هدف آن کنترل جامعه در حال التهاب و غلیان به ضرب زور و سرکوب است.
اینها هدیه دولت روحانی به مردم ایران می باشد . هدیه ای که به هیچ انسانی رحم نمی کند .
روشن است که اعدام زندانیان تحت هر نامی سیاسی و غیره سیاسی ابزاری برای بقای رژیم و حفظ مناسبات ظالمانه موجود و رویارویی آشکار با مبارزات آزادیخواهانه و رهایی بخش در این جامعه است و هدف رژیم از این لحاظ روشن است. توجیه رژیم برای دست زدن به این اقدام این است که گویا از این طریق اولا امنیت اجتماعی را ارتقا می دهد و ثانیا عدالت را به مورد اجرا می گذارد. هر دوی این توجیهات فریبکارانه و دروغ هستند.
در زمینه امنیت اجتماعی، اولا، این خود جمهوری اسلامی است که امنیت را از زندگی مردم این کشور سلب کرده است . به رگبار بستن یک خانواده و به قتل رساندن همه اعضای آن برای هیج کس قابل قبول نیست . این حرکت یک جنایت است و رژیم جمهوری اسلامی و شخص آقای رئیس جمهور و رهبر نالایق آن مسئول چنین جنایتهایی در جامعه ایران هستند.
میزان سلب امنیت از زندگی مردم و تفتیش عقاید توسط رژیم از طریق دخالت های مداوم در حوزه زندگی خصوصی مردم یک جنایت و نقض آشکار حقوق بشری در ایران و کردستان به حساب می آید و قطعا هم در هیچ کجای دنیا با کشتن و اعدام کردن انسانهای بی گناه نتوانسته اند که امنیت یک کشور را با لا برند .
جمهوری اسلامی قربانیان نظام اجتماعی ظالمانه ای را که خود بر زندگی انسان ها حاکم کرده، تحت نام بهانه های مختلف میکشد و اعدام می کند تا مسئولیت خود را در ایجاد بستر و شرایطی که اینگونه جنایت ها مدام در آنها بازتولید می شوند، پرده پوشی کند.
تجربه همه جوامع و آمارها و اطلاعات قابل اتکا نشان می دهند که در هیچ جامعه ای امنیت مردم از این طریق افزایش نیافته است، بلکه بر عکس نفس اعدام و ریختن خون انسانهای بی گناه همچون جنایت سحرگاه امروز چه در همدان و چه در دیواندره به دست مزدوران جمهوری اسلامی ، حس انتقامجویی و خشونت را تقویت می کند. وقتی کشتن در برابر کشتن به وسیله دولت مجاز باشد، چرا کسان دیگری ترغیب نشوند که به دست خود این به اصطلاح عدالت را اجرا کنند؟
لغو مجازات اعدام به معنای آن است که جان انسان فی نفسه ارزشمند است و با لغو مجازات اعدام بدوا جان عده زیادی حفظ خواهد شد، در حالی که اجرای این مجازات نه تنها نقشی در کاستن از میزان جنایت ندارد بلکه وقتی دولت ها قانونا دست به کشتن انسان ها تحت عنوان تنفرهای شخصی و مجازات اعدام می زنند در واقع با کاستن از ارزش حفظ جان آدمی راه را برای تکرار آن در جامعه هموار می سازند.
برای نمونه توجیهاتی که در این زمینه برای مجازات اعدام وجود دارد دروغ آشکاری بیش نیستند، زیرا اولا انسان ها ذاتا بزهکار، قاتل، قاچاقچی و جنایتکار به دنیا نمی آیند بلکه این شرایط مادی زندگی اجتماعی است که آنان را به سوی بزهکاری و تبهکاری سوق می دهد و دولت ها و طبقات حاکم، مسئولین مستقیم تحمیل این شرایط مادی بر زندگی اکثریت مردم هستند. کسانی مستوجب مجازات هستند که زمینه های اجتماعی که منجر به اعمال جرم می شود را به وجود آورده اند.
جا دارد در اینجا همدردی خود را با بستگان این رویداد تلخ ابراز داریم و مرگ بفرستیم به حامیان و پشتیبانان اصلی چنین جنایتهایی …
