۲۰ ژوئن برابر با ٣٠ خرداد روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی در ایران و روز جانباختن ندا آقا سلطان است. در روزهای قبل از “روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی ایران” احزاب ،تشکل ها و فعالین سیاسی مستقل تلاش وسیعی را به عمل آوردند تا اعتراضات ایرانیان خارج از کشور علیه جمهوری اسلامی در رابطه با دفاع از زندانیان سیاسی در این روز را سازمان دهند. در نتیجه این فعالیت ها اکسیون هایی به صورت تظاهرات، تجمع و سمینار در شهرهای لندن، واشنگتن ،استکهلم، مالمو، یوتبوری، اسلو، تورنتو، فرانکفورت، آمستردام و آنکارا سازمان داده شد.
روز ٣٠ خرداد همچنین مصادف شد با روز جانباختن ندا آقا سلطان. ندا در خیزش ضد دیکتاتوری سال ١٣٨٨ توسط جانیان مسلح رژیم جهل و خرافه اسلامی آگاهانه مورد اصابت گلوله قرار گرفت و جانباخت. مرگ مظلومانه او، که بر صفحات تلویزیون ها و شبکه های اجتماعی در جهان نقش بست، به صورت مظهر فداکاری در مبارزه برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی درآمد.
دستگیری فعالین سیاسی، فعالان مدنی متعلق به ملیت های غیرفارس و یا غیر شیعه، کارگران پیشرو، زنان رزمنده، کمونیست ها و رزمندگان تلاشگر برای ساقط کردن رژیم در مقیاس دهها هزار نفره، شکنجه وحشیانه آنان و اعدام هزاران زن و مردشان یکی از عوامل شکلگیری این حکومت حامی استثمارگران و تداوم عمر بوده است. دستگیری، زندانی کردن و حتی اعدام کسانیکه کوچکترین مخالفتی با این حکومت استبدادی اسلامی بکنند هنوز هم از عوامل مهم بقای رژیم است. دادستان تهران در همین سی خرداد اعلام کرد ١١ نفر را صرفا به خاطر طراحی وب سایت و نوشتن نظرات خود به یک تا ١١ سال زندان محکوم کرده است. در کنار زندان کردن، اعدام برای ترساندن جامعه در مقیاسی وسیع همچنان ادامه دارد. از زمان سرکار آمدن دولت روحانی بیش از ٧٠٠ نفر اعدام شده اند که تعدادی از آنان زندانیان سیاسی و عقیدتی کرد و عرب بوده اند.
۲۰ ژوئن روزی برای بلندتر کردن صدای اعتراض به حکومت است، روز بلندتر کردن صدای زندانیان سیاسی، است. روز بلند کردن صدای دادخواهی مادران خاوران و خانواده های جانباخته، روز بلند کردن صدای اعتراض خانواده های زندانیان سیاسی و روز اعتراض به امنیتی کردن مبارزات کارگران و مردم است.
دستگیری فعالین سیاسی، فعالان مدنی ، کارگران پیشرو، زنان رزمنده، کمونیست ها و رزمندگان تلاشگر برای ساقط کردن رژیم در مقیاس دهها هزار نفره، شکنجه وحشیانه آنان و اعدام هزاران زن و مردشان یکی از عوامل شکلگیری این حکومت حامی استثمارگران و تداوم عمر بوده است. دستگیری، زندانی کردن و حتی اعدام کسانیکه کوچکترین مخالفتی با این حکومت استبدادی اسلامی بکنند هنوز هم از عوامل مهم بقای رژیم است.
۲۰ ژوئن (۳۰ خرداد) یادآور دو واقعه تاریخی مهم در مبارزه میان مردم و جمهوری اسلامی است: ۳۰ خرداد ٦٠ و ۳۰ خرداد ۸۸.
۳۰ خرداد ۶۰ نقطه عطف مهمی در به خاک و خون کشیدن مبارزات آزادیخواهانه مردم بود. مردمی که برای آزادی و برابری علیه حکومت پهلوی قیام کرده و همچنان به مبارزه برای احقاق حقوق خود در سراسر کشور، در تهران و کردستان، در ترکمن صحرا و خوزستان، در کارخانه و دانشگاه و در همه جا ادامه میدادند.
جمهوری اسلامی دهها هزار نفر از مخالفین، کمونیست ها، فعالین کارگری و فعالین دانشجویی و فعالین حقوق زن را از دم تیغ گذراند تا حکومت سیاه خود را برقرار نگهدارد. گورهای جمعی بی نام و نشان در گوشه و کنار کشور یادآور این دوره سیاه حکومت اسلامی است. ۲۸ سال بعد در خرداد ۸۸ مردم در ابعاد میلیونی به میدان آمدند اما اینبار نیز با سبعیت حکومت اسلامی مواجه شدند و این مبارزه عادلانه نیز به عقب رانده شد. مبارزه مردم اما گسترده تر، عمیق تر، رادیکال تر و روشن تر از همیشه ادامه دارد.
اگر برای حکومت اسلامی اعدام و زندانی کردن فعالین جنبش های اعتراضی و مخالفین، از ارکان مهم حفظ حکومت است، برای مردم نیز خواست لغو اعدام و آزادی زندانیان سیاسی دو رکن مبارزه و پیشروی است. طنین این خواست ها امروز از همیشه رساتر است. هر مورد اعدام و هر مورد زندانی کردن فعالین اجتماعی و مخالفین حکومت بیش از هر زمان برای حکومت هزینه بردار شده است.
“روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی ایران” از اهمیتی ویژه برخوردار است. هدف این حرکت رساندن صدای اعتراض و مبارزات لاینقطع مردم مبارز در جامعه و خود زندانیان سیاسی در داخل زندان ها به گوش جهانیان می باشد.
فعالین سیاسی و مخالفین جمهوری اسلامی در این روز خواهان متوقف شدن فوری حکم اعدام و لغو آن هستند و باید زندانیان فوری و بدون قید و شرط آزاد گردند .
زندانیان سیاسی مظهر تداوم مبارزه ٤٠ ساله علیه رژیمی هستند که برای حفظ مالکیت خصوصی و به پشتبانی امپریالیستها به قدرت رسید. زیرا این رژیم فقط با راه انداختن حمام های خون از زندانیان سیاسی توانست خدماتش به حفظ سیستم سرمایه داری را ایفا کند. حال که حکومت اسلامی زیر فشار بحرانهای نهادینه و مبارزات روز مره علیه آن در مسیر از هم گسیختگی قرار گرفته می توان به آزادکردن همه زندانیان سیاسی و توقف اعدام امیدوار بود. در واقع ممکن است این مطالبه در یک تناسب قوای معین به رژیم تحمیل شود. اما اگر جمهوری به چنان نقطه ای از ضعف برسد باید گامهای بعدی برای سرنگون آنرا برداشت. برای سرنگونی جمهوری اسلامی باید خیزشی دوباره برپا شود که سرانجام شعار مرگ بر جمهوری اسلامی را به اهداف خیزش تبدیل کرد. اما این بار خیزش باید تحت رهبری طبقه کارگر به انقلاب تبدیل شود انقلابی که همه جنبش های دیگر اجتماعی را به نیروی فعال تحقق شعار مرگ بر جمهوری اسلامی تبدیل کرده باشد. اما سرنگون کردن رژیم تنها گام نخست در تحقق سوسیالیسم و حکومت شورایی کارگران و مردم زحمتکش است. اینکار تنها ضمانت اجرایی بقای آزادیهای بی قید و شرط سیاسی است که زندانی سیاسی و اعدام را در لابلای کتابهای تاریخ دفن می کند.
